Zaklinaczki kotów w akcji

Dziś zapraszam na wyjątkowy post. Zawdzięczam go dwóm miłym komentatorkom (choć dla nich będzie to pewnie spore zaskoczenie). Obie są bezblogowe i nie mogą tego opublikować u siebie (na moje szczęście). Hura! Szkoda, aby te kapitalne zdjęcia i ta ciekawa przygoda nie ujrzały światła dziennego. Mam rację? :-)

Zdjęcia są autorstwa Oleny (w spisie zwierzaków nr 8), a tekst napisała w komentarzu pod niedawnym moim wpisem Joanna. Miłego czytania i oglądania!

Sylas leci przywitać się z Zaklinaczką Kotów Oleną, swoją pańcią. 

Przygoda Zaklinaczki Kotów Joanny:

W sobotę była u nas ładna pogoda, więc sobie postanowiłam, że czas dokończyć porządki na balkonie. Miałam do posadzenia jeszcze kilka kwiatów, pałeczki nawozowe do powtykania i co nieco do umycia. Na gaz postawiłam gar rosołu, mąż pojechał z samochodem do rejestracji - zabrałam, co trzeba na balkon i wzięłam się do roboty. 

Odpięłam "kociosiatkę" od balustrady i zaczęłam sadzić kwiaty. Kiedy siatka odpięta, wiadomo, koty wstępu nie mają. Przyciągnęłam mocno od zewnątrz drzwi balkonowe, żeby mi żaden kot nie wyszedł i spokojnie pracowałam. 

Po jakimś czasie chcę wejść do domu, popycham drzwi, a tu... doopa blada. Na parapecie okna stoi kotka i mizia sobie łepek o klamkę drzwi balkonowych. Widzę, że klamka nie jest w pozycji poziomej, tylko ciut zepchnięta w dół! To ja w kucki i pukam w szybę poniżej klamki, kombinując, że jak kot się zacznie miziać od spodu tej klamki, to ją podniesie... Owszem, ona łepek opuściła, popatrzyła na mnie i dalej ociera się od góry. :-)

Klnę na siebie, że wyłażąc na ten balkon, zamknęłam okno obok drzwi - wcześniej nie było domknięte. No, ale pomyślałam, że będę zajęta, a okno uchylone + kot = nieszczęście. Zadzwonić do chłopa nie mam jak - kto bierze ze sobą telefon na balkon! Nasłuchuję, czy nie ma sąsiadki z dołu, ale cisza. No dobra, rosołu spory gar, gaz malutki, to się może nie wygotuje, zanim mąż przyjedzie. Jak mi się zechce siku, mam wiadro na balkonie. :) 

Nie, nie panikuję jeszcze, w końcu ile mogło minąć? Pół godziny? No tak, mam jeszcze sąsiadkę z boku, może jeśli się wydrę, to mnie usłyszy. Ciepło, to pewnie balkon ma otwarty. Zadzwoni do mojego męża i sprawa załatwiona. Już miałam się wydrzeć i... olśnienie: on nie ma zwyczaju odbierać połączeń z nieznanych numerów. Szkoda fatygi. 

Wybić szybę? Hm... Drzwi mam z belką, więc wybiję tę dolną - mniejsza jest, koszt nie będzie taki duży. Ale jak wybić, kiedy pod drzwiami zebrały się koty i pies i gapią się na miotającą się babę. No to może jeśli będę te drzwi popychać mocniej, zamek jakoś się odegnie lub wyłamie? Pić mi się chce, siku mi się chce. Mam wodę w konewce. Uff, bez nawozu, może być. 

Stoję więc pod tymi drzwiami i zaczynam je popychać, czuję, że one trochę zaczynają się ruszać. No to se tak ruszam - ja popycham, one wracają, i tak może jakieś 15-20 minut. W końcu coś odskoczyło. Jestem wolna! 

Mąż przyjechał o czternastej - bo sobie jeszcze pojechał do sklepu po części do samochodu. Gdybym na niego czekała, pewnie bym skisła na tym balkonie.

Joanna

Łapka, Mraś, Pirat, Sylas i ich personel: Olena - Zaklinaczka Kotów. :-)

Miłej niedzieli i zakaz myślenia o poniedziałku! ;-)