Moje ulubione starocie

Stare, robione przez Babcię serwetki oprawiłam w ramki
i powiesiłam nad równie starą maszyną do szycia. 

Zabieram się do przygotowania relacji o Wiśce jak pies do jeża. Miała być dziś, ale będzie, jeśli się uda, jutro.


Natomiast o ten post prosiła mnie już bardzo dawno temu Casablanca i wtedy też go przygotowałam. Wciąż czekał jednak na publikację (prawie rok). Miałam trochę oporów, czy go upubliczniać. Wyglądać to może jak chwalenie się. Jasne że lubię te przedmioty, mimo że nie mają pewnie żadnej lub mają znikomą wartość materialną. Dla mnie są one pamiątką, smakami dzieciństwa, ich wartość jest czysto sentymentalna. Jeśli lubicie takie stare bibeloty, uratowane od wyrzucenia, nadgryzione zębem czasu smaczki, to ten post jest też dla Was, moi mili Czytacze.

Lubię je. Bardzo.

W przedpokoju wisi półeczka, której kiedyś Babcia używała w kuchni.
Osobiście ją wyczyściłam z farby olejnej.
Obok jest, również wyczyszczona z farby, stara rama okienna,
z której zrobiłam lustro ze złotym, klonowym wzorem.
Miło wspominam tę pracę.

W tym pojemniczku moja Babcia trzymała nici.
Obok sikoreczka narysowana przeze mnie kredkami olejnymi.

 Pęk kluczy znaleziony w babcinej piwnicy osobiście odrdzewiłam... Ach, to już jest nudne. :)

Metalowe formy na ciasto, na rybę w galarecie
- dziś pełnią rolę ozdobną, wisząc na ścianie. 

Ceramiczny kogucik, kotek "zapłotek", grzybek do cerowania, drewniany świecznik
- każdą z tych rzeczy pamiętam z dzieciństwa, każdą lubię. 

Kolekcja filiżanek, do której dodałam może ze trzy sztuki.
Jest wśród nich kilka zabytkowych,
ale najbardziej kocham te białe, proste i szlachetne. 

Ogromnie lubię tę tacę, która mimo popękań i wyblaknięć
wspaniale sprawdza się w roli obrazu na ścianie. 

Ile lat mają te deseczki kuchenne?
Ta dolna jest jeszcze sprzed wojny, to wiem na pewno...

Na tym zdjęciu widać guzikowy obraz.
To moje dzieło składa się z guziczków nazbieranych w ciągu życia przez moją Babcię Zosię.
Któregoś dnia zaczęłam przyszywać je do szmatki i nie przestałam,
aż nie przyszyłam wszystkich tak dokładnie, że wypełniły całą przestrzeń.
Szmatkę oprawiłam w ramki.

Bardzo miło wspominam tę pracę. Totalnie mnie wyluzowała i odstresowała.

Tu też moje dzieła sprzed lat. Bociany na szkle.
Zabytkowe są tu ramki.  

Gdyby mi się teraz tak chciało, jak mi się nie chce...

A nie mówiłam, że wyjdzie chwalipięcki post? No trudno, skoro jednak Casablanca mnie o to prosiła, i to już rok temu, to chciałam w końcu Jej prośbę spełnić. Dlaczego? Niedługo się wyjaśni. Dziś nie chcę już przeginać z długością tego posta. :-)

Miłego dnia!