27 lat

Gdyby ktoś mnie spytał, kiedy miał miejsce mój najbardziej magiczny i szczęśliwy dzień na ziemi, odpowiedziałabym bez wahania, że było to równo 27 lat temu. Pierwszego maja 1986 roku. Tego dnia przyszedł na świat mój pierworodny, wymarzony syn. Nigdy w życiu nie przeżyłam niczego piękniejszego niż trzymanie w ramionach mojego nowo narodzonego dziecka. To magia, to uczucie które wypełnia człowieka aż po czubek nosa, wypływa uszami, paruje skórą, roztapia i obezwładnia. Z miejsca stał się dla mnie wszystkim, co najważniejsze. To najpiękniejsza magia. To miłość.

Na zdjęciu, 27 lat bez dwóch miesięcy temu, Poznański z mamą, która sama była dzieckiem
z głową pełną ideałów i postanowień "ja to zrobię inaczej, lepiej".

Jak miała umieć być mamą?

A tu z tatą - jak teraz patrzę - takim rozczulająco młodym chłopcem. 

Jak mogliśmy być rodzicami?

 Lubię to zdjęcie okruszka z prababcią na naszym balkonie..
Babcie, prababcie powinny zostawać matkami, są już dużo mądrzejsze.

W tle suszące się pieluszki z tetry.

Czy ktoś to jeszcze pamięta?

Mój ulubiony wiersz z tamtego czasu. 

Wciąż gra mi w duszy.

Maleńki synek śpi

I nie wie, że tuż za nim

Toczy się grzmot otchłani

Przeszłych i przyszłych dni.

Jeszcze jest niby muszla,

Z głębiny mórz wyjęta.

Różana i wygięta,

O prześwietlonych uszkach.

Jeszcze jest cały w ciszy

I z mleka, i z jutrzenki,

Jak nietutejszy słyszy

Stuk kroków, mowy dźwięki...

Lecz kiedyś pójdzie w drogę,

Którą ja pójść nie mogę...

(M. Jastrun - Maleńki synek śpi)

Tu z moim największym przyjacielem z nastoletnich lat.
Wychowany ze zwierzętami kocha je i rozumie.

Dwie pasje małego złotowłosego chłopca: piłka i... kłódki. ;-)

Jest wiele rzeczy, których żałuję; jeden z najbardziej dojmujących żalów dotyczy faktu, że w tamtych czasach, w roku 1986, dzieci zaraz po urodzeniu zabierano matkom i przynoszono tylko na karmienie.To okrutne komunistyczne barbarzyństwo wciąż mnie boli. Jednak to nie temat na dziś.

To dla ciebie, Synu, kilka obrazków z domu. Dziękuję Ci, że jesteś.

Widzę teraz, że smutno-nostalgicznie wyszedł mi ten post.
Pewnie dlatego, że przygotowując go, wpadłam w wir wspomnień,
  obejrzałam mnóstwo zdjęć, zatęskniłam i wzruszyłam się.
Widocznie tak miało być.

Miłego świętowania!