Baletowy post

Niedawno, w poście z zabawą fotograficzną, wspominałam, że jako dziewczynka chodziłam na balet. W komentarzach odezwało się kilka dziewczyn, które mają podobne wspomnienia. Odkopałam swoje pamiątki z tamtych czasów. Zapraszam do towarzyszenia mi w tej sentymentalnej dla mnie, krótkiej wycieczce w przeszłość.

Przy ulicy Szewskiej we Wrocławiu mieścił się na przełomie lat siedemdziesiątych Ośrodek Tańca "Arabeska". Przez cztery lata byłam jego częścią. Rodzice wozili mnie na zajęcia kilka razy w tygodniu. Pamiętam ten czas jako wspaniałą przygodę. Czułam się częścią zespołu, częścią czegoś pięknego i wartościowego. Ćwiczenia bywały monotonne i nużące, ale kiedy szykowaliśmy (bo z dziewczynkami ćwiczyli też chłopcy) coroczne dyplomowe przedstawienie dla rodziców i nadchodził moment zaprezentowania go na prawdziwej teatralnej scenie, pękałam z dumy.

Na tę okazję Mama uszyła mi strój prawdziwej baletnicy. Wszystkie mamy musiały radzić sobie z tym same. Miałam białą spódniczkę składającą się z kilku warstw tiulu i satynową górę w kolorze mocnego różu. Uwielbiałam się w ten strój przebierać, nawet kiedy już na balet nie chodziłam i bardzo mi było smutno, kiedy w końcu z niego wyrosłam. 

Z tego czasu zachowały się tylko te dwa czarno-białe zdjęcia, na których jestem. To jedne z najcenniejszych moich pamiątek. Wzrusza mnie ta dziura w baletkach, przez którą wyziera palec, kontrastując z kokardami we włosach. :)

Nie byłam zdolną uczennicą. Podsłuchałam kiedyś, a może nawet ta rozmowa odbywała się w mojej obecności, że nie mam poczucia rytmu. Bardzo mnie to zabolało. 

Czy to wtedy moje poczucie wartości ucierpiało poważnie po raz pierwszy? Dziś kiedy patrzę na moje oceny na kolejnych świadectwach, stwierdzam, że nie było aż tak źle! No i dziś wiem też z całą pewnością, że faktycznie uzdolniona muzycznie nie jestem wcale a wcale...

Sprawdziłam, że średnie zarobki w tamtych latach wynosiły ok. 2000 zł,  myślę więc, że 100 zł za miesiąc mojej nauki nie było strasznie dużym obciążeniem dla moich rodziców.

Ta naburmuszona dziewczynka z fotografii poniżej to też ja. Nie cierpiałam pozować. Robiłam wszystko, żeby tego uniknąć i na tych zdjęciach widzę wyraźnie, jak bardzo było mi to nie w smak. Te obrazki to też dowód na to, że kiedy byłam mała, nad Odrą, blisko mojego domu, pasły się krowy. Żałuję, że dziś tak nie jest. To wspaniałe pastwiska.

Kochałam balet. Czułam, że coś umiem, że coś mnie wyróżnia wśród innych dzieci z mojej podstawówkowej klasy, że mam powód do dumy, że jestem w jakimś sensie dzięki niemu wyjątkowa. Patrzyłam na moje baletki z radością, jak na coś bliskiego, a jednak pewnego dnia oświadczyłam rodzicom, że więcej na zajęcia nie pójdę. Próbowali mnie przekonać, prosili, grozili, tłumaczyli, ale pozostałam niewzruszona. Przez wiele, wiele lat nie rozumiałam tego swojego kroku. Czy sprawiła to ta podsłuchana rozmowa? Nie pasowało mi to wytłumaczenie, bo ona mnie właściwie zmobilizowała. Pragnęłam udowodnić nauczycielom, że się mylą. Prawdziwy powód, dla którego wyrzekłam się tego, co kochałam, objawił mi się dopiero kilka lat temu. Zrozumiałam wtedy tę małą dziewczynkę, która dostępnym jej językiem pragnęła powiedzieć coś ważnego swoim rodzicom. Przeciw czemuś zaprotestować. Nie umiała wprost. Zrozumiałam, że ten bolesny krok był wołaniem o pomoc, o dostrzeżenie problemu. Tak często postępują dzieci. Wagarują, nie uczą się, sprawiają problemy - to ich sposób walki o siebie.

Przeszłość to coś bardzo subtelnego - mówi pisarka Natalie Barney. - W końcu jednak nic innego nie istnieje. Wszystko składa się z przeszłości, nawet przyszłość.