Poniedziałek dniem... rozliczeń z postanowień.

Dzień dobry! Jak wam minął weekend? 

Mnie oczywiście za szybko. Czy kilka lat temu też tak prędko mijał czas? - zapytała mnie w mailu moja przyjaciółka. Hm. Muszę jednak przyznać, że wiele dobrego i miłego się w ciągu niego wydarzyło.

Moja Mama miała urodziny. Czasy, kiedy wznosiłam oczy do nieba, że „znowu impreza rodzinna” przeszły już do historii. Teraz chciałabym, aby takich okazji było jak najwięcej. Nie jest to jakiś odkrywczy wniosek, ale zdaje się, że umieramy faktycznie mądrzejsi, że życie, dając nam kolejne bolesne lekcje, przenosi nas na jakiś wyższy poziom zrumienienia, a przy tym i doceniania.

Na urodzinach było miło i oczywiście złamałam dietę, zresztą miałam wcześniej taki zamiar. Mama upiekła sernik, a wiadomo, że nie ma to jak smaki dzieciństwa. Czy udało mi się poprzestać na jednym kawałku? O tym za chwilę.

W niedzielę za to byliśmy z MójCiOnem w kinie na niezwykłym filmie dokumentalnym pt. „Sugar Man”. Jest to nieprawdopodobna historia pewnego muzyka. Wzruszający, zaskakujący i mądry film. Jeśli będziecie mieli okazję go zobaczyć, to polecam. Ważne jest, aby wcześniej nie czytać żadnych opisów, nie sugerować się streszczeniami. Element zaskoczenia jest ważny, choć nie najważniejszy. Po oglądnięciu tego dokumentu czuję się bogatsza wewnętrznie, to absolutna rzadkość po wyjściu z kina.

Potem zaliczyliśmy następną przyjemność: ulubiony przez nas masaż tajski. Jestem w tej chwili tak obolała, jakby mnie czołg przejechał, ale liczę na to, że to dobry znak. 

Zrobiłam też zdjęciową sesję sukienkową dla Alicji. Przypominam, że czas ucieka i kto jeszcze nie wysłał do Niej zdjęcia sukienki, to niech się śpieszy! Jestem ogromnie ciekawa, co z tego wyjdzie. Zapowiada się baaaardzo ciekawy wpis.

Podczas weekendu upiekłam też sentymentalną babkę cytrynową. Przepis na nią znalazłam wśród osobistych notatek Taty. Jest on napisany ręką mojej Mamy i określony przez nią jako „bardzo łatwy”. Faktycznie prościzna, a babka jest smaczna. Przepis będzie. Nie daruję. :)

A teraz czas się rozliczyć z postanowień, które to publicznie poczyniłam tydzień temu. W skrócie to było tak:

• Wydać walkę Paszczy – oprócz urodzin u Mamy poszło mi bardzo dobrze. Nadal czuję w sobie moc, no i mam po raz kolejny ten sam wniosek. Jak zacznę jeść słodycze, nie umiem przestać. Po kawałku sernika sięgnęłam (tzn. Paszcza sięgnęła) po kolejny, a potem po czekoladkę, potem po ciasteczko, a w domu, uznając, że i tak dzień jest zmarnowany, Paszcza pożarła jeszcze trochę lodów waniliowych. Na moje nieszczęście MójCiOn kupił lody firmy Häagen-Dazs, a te ich waniliowe są po prostu obłędne w smaku, choć drogie niewyobrażalnie. Cóż zrobić, skoro On innych nie lubi. ;) Jaki będzie skutek uboczny tego jednego dnia odpuszczenia, okaże się po dzisiejszym porannym ważeniu. Obawiam się, czy nie zmarnowałam całego tygodnia… To byłoby niesprawiedliwe, co?
• Założyć dziennik odchudzania (jako stronę na blogu), aby cały budyniowy świat był świadkiem mojej hańby, jeśli znowu ulegnę! – Zrobione.
• Odebrać wynik prześwietlenia kolana. – Odebrane. Kolano wbrew temu, że boli i strzyka jest wg prześwietlenia OK, natomiast kręgosłup lędźwiowy dał mi już chyba ostatnie ostrzeżenie. Woła bardzo głośno i wyraźnie (co widać na zdjęciu): ZACZNIJ SIĘ, KOBIETO, RUSZAĆ! GIMNASTYKA, KIJKI, BASEN, ROWER – TEGO CI TRZEBA! Skoro tak krzyczy, to już usłyszałam. Czas na kolejne postanowienia.
• Odebrać paszport. – Nie odebrałam! Wstyd. Do Urzędu Wojewódzkiego mam jakieś 10 minut jazdy samochodem. O co mi chodzi? Trudno to pojąć.
• Zarezerwować sobie termin u lekarza. – Załatwione. Za dwa tygodnie idę. 

Reasumując, nie zrealizowałam tylko jednego zadania - wybaczam sobie wspaniałomyślnie. Zobaczymy, czy waga też mi wybaczy to „drobne potknięcie”.

Nowe postanowienia? Proszę bardzo:

• Odebrać paszport. Zrobić to jutro rano. Zrobić to jutro rano o godzinie 9:30. Bo jak nie, to… Wrrrrrrrrrr
• Nie czytać w pracy komentarzy na blogu. Pracować, koleżanko, pracować. Lepsze czasy nadejdą, teraz trzeba się sprężyć. (I po co robić takie postanowienia, z których nic nie wyjdzie??)
• Szukać domku Wiśce z trochę większym entuzjazmem. Popracować nad tym!
• Umówić się na rehabilitację.
• Rozejrzeć się w terminach i możliwościach różnych gimnastyk, odpowiednich dla takich zasiedziałych nygusów jak ja.
• Kontynuować dietę, ofkors!

Wystarczy! Kolejne postanowienia zostawiam sobie na następne tygodnie. Czeka mnie wizyta u okulisty i wybór nowych oprawek do okularów. Jak ja tego nie cierpię! Nigdy nie umiem się zdecydować. :( 

Dzisiejszy post umilam Wam (mam nadzieję) noskami moich zwierzaków. 

Cudne są, do wycałowania, choć Rufuś ma nosek jak prosiaczek, więc tylko dla tych, co lubią  całować w nos prosiaczki. :) 

Spokojnego tygodnia. Na wiosnę musimy jeszcze ciut poczekać.