Nowa

"Pewna Anka Wrocławianka kłopotu nie miała, więc se kota ze schroniska szybko przygruchała. :)" - napisał mi Rafał vel Lipton ER w komentarzu pod postem anonsującym Nową. Coś w tym jest. Stoję jednak na stanowisku, że to nie kłopotu mi przybyło, a... radości! :)

Uwaga 1: Masakryczna liczba zdjęć!! Ratuj się kto może!

Uwaga 2: Czytając post i oglądając zdjęcia koteczki, myślcie, proszę, nad imieniem dla niej. Oczywiście musi być wyjątkowe i idealnie pasujące (jak to z tym zwykle u moich tymczasów, dzięki Wam, bywa). Dobre imię to ważna sprawa!

Czarna koteczka, którą pokazywałam TU, jest już u nas od ponad tygodnia. Przyjechała ze schroniska po ostrej łapance w poprzednią niedzielę. Parę pierwszych dni spędziła w mojej pralni, aby, po pierwsze, trochę skruszała, bo zapowiadała się na bardzo bojową, a po drugie - ze względów bezpieczeństwa, na zasadzie kwarantanny. Dopiero po wizycie mojej wetki zdecydowałam się ją skontaktować z moimi rezydentami. Ciekawostką jest fakt, że w schronisku dostaliśmy książeczkę zdrowia jakiegoś... psa. Zdziwiłam się, że nie ma w niej żadnej wzmianki o sterylizacji, a potem okazało się, że owszem, są w niej zapisane szczepienia, ale na psie choroby, na które koty po prostu nie chorują! Nic to. Damy radę i z takim problemem. ;)

Pierwsze trzy dni kota siedziała pod szafkami lub za pralką, więc nie mogłam jej się nawet dobrze przyjrzeć. W schronisku widziałam ją tylko z daleka podczas łapanki.

Za pralką niewiele było widać, więc wpadłam na genialny pomysł godny Jamesa Bonda
i nagrałam ją ukrytą kamerą! Genialne, nieprawdaż?

Nagranie pokazało piękną, dużą kotę, poruszającą się z gracją pumy, która ma apetyt i wydaje się ogólnie wyluzowana, a nawet znudzona. Spędzałam z nią trochę czasu, głównie leżąc na podłodze z ręką wsuniętą pod szafkę, w pozycji maksymalnie niewygodnej, miziając ją najpierw patyczkiem, a potem ręką w rękawiczce. Już wtedy zaczęłam podejrzewać, że przesadzam ze środkami ostrożności, bo kocia pod wpływem miziania zaczynała mruczeć!

Zazwyczaj następnym krokiem w takiej sytuacji jest umieszczenie kota w moim pokoju i oswajanie go tam do momentu, aż na tyle zaufa człowiekowi, że można go będzie potem swobodnie łapać w domu. Tym razem jednak nie chciałam robić tego Panience Wisience, która mój pokój uwielbia i poczułaby się odtrącona, że jej tam nie wpuszczam. W mojej głowie zakiełkował więc pomysł na zakup klatki. Skoro się już zajmuję kotami tymczasowymi, to na pewno mi się jeszcze nie raz przyda - tak sobie pomyślałam i już działając pod wpływem emocji, dokonałam zakupu w Zooplusie, gdzie szczęśliwie była akurat 50% zniżka na takie klatki. Widziałam u Alison2, jak fajnie udało się Jej wprowadzić w ten sposób do kociej rodzinki nowego kota Gandalfa. Pozazdrościłam Jej tego.

Klatka przyjechała w piątek, no i się zaczęło!

 Pierwsza do klatki zbliżyła się Królowa Ciotka, wykazując się niezwykłą odwagą. 

Panienka Wisia spokojnie poczekała na wynik pierwszej inspekcji.

Najwyraźniej Nowa przeszła Amisiowy test, bo Wiśka zdecydowała się zbliżyć ciut bardziej. 

Wykorzystując chwilowy brak kotów przy klatce, Rufi sprawdził, z jakimże to nowym wyzwaniem przyjdzie mu się znów zmagać.

Nowa zachowała względny spokój, raczej jednak z tendencją do subtelnego darcia paszczy, niegłośnego, a jednostajnego i nieprzerwanego, dającego efekt "szału można od tego dostać". 

W końcu Wisienka zdecydowała się na bliższe spotkanie trzeciego stopnia!

Można wręcz rzec, że najbliższe możliwe w takiej sytuacji.

Następny w kolejce był sam Książę!

Szybko wydało się jednak, co było prawdziwym celem jego zainteresowania...

Kota przyjmowała wizyty z godnością, niestrudzenie pomiaukując i wzbudzając w mojej głowie myśl graniczącą z pewnością, że zakup klatki był jednak zbyt pochopny...

Na tym rozmazanym zdjęciu udało mi się pokazać to, co trudno jest dostrzec na pierwszy rzut oka. Ona pod czarną warstwą sierści ma taki czekoladowy podszerstek. Wygląda jak najprawdziwsza czekoladka. :) Jej futerko wciąż jest takie poschroniskowe, brudne i szorstkie, to jednak zmienia się z każdym dniem. Niedługo zalśni jak czarny, ups! raczej czekoladowy, diament.

Ciągłe pomiaukiwanie wywarło w końcu zamierzony zapewne skutek, czyli MójCiOn nie wytrzymał tego nerwowo i podjął decyzję: wypuszczamy ją na pokoje, nie ma co dłużej czekać!
I wypuściliśmy. 

Pierwsze spotkanie nos w nos wypadło na Kayrona. Pełen spokój. 

Zaniepokojona Wiśka nie bardzo wiedziała, jak się zachować.
Co to za schroniskowa łajza chodzi po JEJ domu! Co to za porządki! Nie wolno jej spuścić z oka!

Tymczasem łajza na wielkim luzie przeszła koło psa, 

minęła go i powędrowała zwiedzać dalej, puszczając oko do

Księciunia zajętego toaletą

i mierząc wzrokiem tę ciekawską paniusię w czarnych portkach. 

A tymczasem pusta klatka stała się obiektem pożądania całej kociej trójcy rezydentów.  

O rany, jak tam fajnie! Ta nowa to ma dopiero full wypas, własne M, kawalerkę!

Wiśka ma widocznie krótką pamięć, skoro tam wlazła,
bo przecież w podobnej klatce spędziła rok swojego życia...

Nowa uznała, że zamieszkać pod stołem, na krzesłach, to jest to, o co jej w życiu chodzi
i zadekowała się tam na dłużej.

Ułatwiło mi to wykonanie sesji zdjęciowej nowej gwiazdy. :)

Następnego dnia mogłam już być szczęśliwą obserwatorką takich scen:

I choć kotka ucieka przed nami, nie daje się dotykać, jest jeszcze bardzo płochliwa, to widać, że z każdą godziną odzyskuje radość życia. Moim zdaniem to była kiedyś domowa kotka, która z jakichś powodów trafiła, biedulka, do schroniska, gdzie dziczała z każdym miesiącem coraz bardziej, tracąc szansę na adopcję. Czekam teraz z niecierpliwością, aż zaczną z Wiśką szaleć mi po domu!

Wiem, że stanowczo przegięłam z długością tego posta, obiecuję więc, 

że jutrzejszy będzie króciutki. 

Mogę jednak już zdradzić, że pozostanie w temacie dzisiejszego. :)