Dwa miesiące

W poniedziałek minęły dwa miesiące od śmierci mojego Taty. 

Dwa miesiące. Tak mało! Tyle się w tym czasie wydarzyło w moim sercu, że ten krótki okres wydaje mi się nierealny. Budzi wciąż moje zdumienie, ilekroć o tym pomyślę. Dzieje się we mnie proces w zapętleniu czasowym, wciąż powtarzalne myślowe kręcenie się w kółko, ale za każdym obrotem ciut na inny poziom. Jak w spirali. Każdy obrót zaczyna się w punkcie szoku i niedowierzania, potem przychodzi żal, który narasta i narasta, aż znajduje pod jakimś pretekstem możliwość wybuchu, wyładowania w płaczu, smutku, zmęczeniu, zniechęceniu. Na końcu jest miłość, która niesie spokój. Nie wiedziałam, nie sądziłam i jestem tym zaskoczona, że z umarłym człowiekiem nadal buduje się więź, która się zmienia. Kiedy byłam dzieckiem, ta więź była właściwa dla dziecka, potem ona ewoluowała przez całe życie. Bywała trudna i napięta, ale wciąż najważniejsza w życiu. Teraz jeszcze raz przerabiam wszystko, co od Taty dostałam. Każde zapamiętane słowo, zdanie, sytuację odczytuję, odrabiam od początku i nadaję jej nowe znaczenie. Tak jakby otwierał się przede mną kolejny stopień wtajemniczenia. Jakby przebrzmiewały już wszelkie żale i oczyszczały mi możliwość spokojnego patrzenia. Widzę teraz głębiej poprzez osobiste rany, bo one zasklepiają się i goją. Widzę człowieka, który zrobił, co mógł. Nareszcie stać mnie na prawdziwą empatię. Ta więź dojrzewa. Staje się więzią dorosłą, solidną jak skała, staje się opoką. Zrozumieniem. Akceptacją. Partnerstwem. Na koniec zostaje tylko tęsknota. Co z nią zrobić? Jak z nią żyć? Znam odpowiedź: po prostu. Po prostu żyć.

Mówi się, że na dobrą śmierć trzeba sobie zasłużyć. To zdanie wciąż we mnie pracuje. Budzi mój sprzeciw. Tak bardzo się z nim nie zgadzam! To wyjątkowo niesprawiedliwe stwierdzenie w stosunku do umierających w cierpieniu i bólu ludzi. Kto jest tu sędzią? Czy Bóg skazuje ludzi na ciężką śmierć, aby ich ukarać? Czy te miliony ludzi zamordowanych w obozach koncentracyjnych, umierających na raka, czy choćby z powodu głodu na świecie, czy oni wszyscy zasłużyli sobie na taką śmierć?
Myślę, że to wyjątkowo bezrefleksyjne stwierdzenie, które powtarzamy, gdy chcemy kogoś pocieszyć. To jednak również głęboko szkodliwe i niesprawiedliwe dla innych. Nie rozumiem, dlaczego ono tak mnie dotyka. Przecież mój Tato odszedł szybko, we śnie…
„Śmierć jest dla nas wszystkich strasznym i okrutnym wrogiem, przed którym nie potrafimy uciec.” To zdanie, które dostałam od jednej z Was, to mój pogląd na śmierć. Z tym się zgadzam.

Jest to fragment obrazu Michaela Willmanna, znajdującego się w ziębickim muzeum.
Jakoś mnie on zawsze pociesza. Długo miałam ustawioną z niego tapetę na kompie. 

Bardzo Wam dziękuję za pamięć, za ciepłe słowa, za wsparcie mailowe i w komentarzach, za drabinkę w kolorowe kwiatki do wydostawania się z wilczych dołów, za pompkę do dopompowywania oklapniętych ludzi, które to przedmioty dostałam od koleżanki poznanej na blogowisku. Już wspięłam się na pierwszy stopień, już wyłażę z dołka, za chwilę będę, bo choć dobrze jest pobyć trochę w spokoju, to lepiej w nim nie ugrzęznąć... 

Miłego dnia!