La cucina Italiana

Dzień dobry!

Mam nadzieję, że nikt nie jest głodny, że wszyscy zjedliście już dzisiaj śniadanie, 

bo w przeciwnym razie czytanie tego postu może się skończyć wielkim... głodem. :) 

Dla mnie, jak już o tym kilkakrotnie pisałam, kuchnia włoska nie ma sobie równych. 

Nigdy mi się nie nudzi, zawsze podziwiam jej prostotę, a zarazem finezję. 

Kocham włoskie jedzenie, lubię je uwieczniać i dlatego podczas naszego pięciodniowego 

pobytu w Selvie val Gardenie, cały czas robiłam zdjęcia potrawom. 

Używałam aparatu z telefonu komórkowego, żeby nie robić za dużo obciachu 

i dlatego zdjęcia nie są najwyższego lotu.

Hotelowe śniadanko wyglądało tradycyjnie. 

Moje to zazwyczaj płatki z owocami i jogurtem oraz kawa.

MójCiOn wybiera coś konkretniejszego: jajecznicę, kanapkę, parówki.

Niesamowicie żółte są te włoskie jajka, za każdym razem się dziwię. :)

Mieliśmy wykupiony pobyt z wyżywieniem i już przy śniadaniu trzeba było się zdecydować, co zamówić na kolację. Do wyboru, z takiej karty jak powyżej, były dwa, trzy dania.

Wieczorem zaczynaliśmy od przystawek. 

Najbardziej smakowały mi suszone pomidorki koktajlowe z oleju i kulki mozzarelli, 

którą bardzo lubię.

Potem dostawaliśmy primo piatto. 

Ciężko się przyzwyczaić, że na pierwsze danie włosi jedzą to, co my na drugie: makarony, pierożki...

Po tych specjałach przychodził czas na danie główne: secondo piatto, na które były najróżniejsze różności. Na zdjęciu wyżej to, co wygląda mało ciekawie, druga potrawa po lewej, to polędwiczka wieprzowa w sosie grzybowym z polentą. To było dla mnie najsmaczniejsze. Kiedy jestem we Włoszech, zawsze obiecuję sobie, że będę robiła w domu częściej kaszkę kukurydzianą, która odpowiednio doprawiona jest przepyszna. Obiecuję sobie, a potem zapominam...

Na zakończenie obiadokolacji można było dostać deser, na który niezmiennie wybieraliśmy lody, ponieważ były naprawdę świetne. Mimo że wygląda to pewnie bardzo smacznie, to niestety kuchnia hotelowa pozostawiała sobie trochę do życzenia. Przede wszystkim kucharz miał tendencję do przesalania potraw, a to może zepsuć, jak wiadomo, najlepszy smak.

Najlepsze, wprost genialne, jedzenie było natomiast w tym schronisku na szczycie Dantrecepies. 

To mogło mnie zdziwić, bo to taka prosta stołówka, z samoobsługą i z gotowymi potrawami, które brało się na tacę w drodze do kasy, ale tak często bywa we Włoszech, że w takich miejscach jedzenie jest odjazdowe. Dania wymagające bieżącego przygotowania podawał i przyrządzał kucharz o wyglądzie prawdziwego Włocha. Rumiany, z kręconymi włosami, lekko przy kości, z uśmiechem tak szerokim, że samo przebywanie w jego otoczeniu było przyjemnością. Uprzejmy, patrzący w oczy, życzliwy. Nic o nim nie wiem, ale dobra energia aż od niego biła. 

Szkoda, że nie zrobiłam mu zdjęcia :) Zabrakło mi odwagi...

Tam właśnie jedliśmy najlepszą na świecie zupę gulaszową. 

Idealną. Nie mogłaby być smaczniejsza.

I czy te gnocchi, kluseczki z sosem z czterech serów, nie musiały smakować obłędnie w takim otoczeniu?
Z takimi widokami na ośnieżone szczyty? 

I czy wcinając taką deskę tyrolskich przysmaków, nie można było czuć się jak w niebie?

Albo pochłaniając świetne, przepyszne spaghetti aglio olio, nie dumać nad pięknem życia?

Ukoronowaniem tej niezwykłej przyjemności była dla mnie czekolada na gorąco, taki narciarski przywilej. Któregoś dnia pijąc ją, głośno sobie westchnęłam:
dla takiej chwili warto żyć.
I...

zamyśliłam się, bowiem uświadomiłam sobie szczerą, oczywistą, 

wręcz porażającą prawdę tych słów.

Naprawdę, bez wątpienia warto jest żyć dla takich chwil.
Wszystko, co było przedtem, jest nieważne, najbardziej bolesne chwile warto było znieść,
każde doświadczenie przeżyć, zostawić swój ślad za sobą, aby trwać w tej właśnie chwili.
Siedzieć ze zmęczonymi mięśniami w górskim schronisku, patrzeć na zachwycającą panoramę gór,
wcinać najlepsze na świecie tiramisu, pomilczeć z bliską osobą.
Czuć spokój. Być. Oddychać. Nie jest też ważne, ile trzeba będzie jeszcze znieść, przeżyć i doświadczyć. Warto żyć dla takich chwil, a jest ich... wiele.
Myślałam o nich i znajdowałam je przez kolejne dni, kiedy budziłam się i przeciągałam w czystej pościeli,
 kiedy ciepły prysznic mył moje ciało, kiedy brałam do ust pierwszy łyk kawy,
kiedy wschodziło bądź zachodziło słońce, 

kiedy spacerowaliśmy mroźną uliczką alpejskiego miasteczka i kiedy podczas podróży powrotnej czytałam całą drogę na głos książkę Isaaca Bashevisa Singera "Dziedzictwo". 

Dawno żadna aż tak mnie nie urzekła, ale recenzję zostawię tradycyjnie mężowi. 

Ale, ale! Miał być przecież post o jedzeniu! 

To na koniec fragment wystawy z uliczki ze zdjęcia powyżej.

Miłego i smacznego dnia! :)