Rozmowa z ZWUB

Tego dnia, a była to sobota, obudziłam się zła. Byłam bardzo zła. Tak zła, że bez kija nie podchodź, a z kijem też nie radzę. Mimo olbrzymiej niechęci do zrobienia z tym czegoś, a raczej powinnam powiedzieć, olbrzymiej chęci popławienia się w tym stanie, spróbowałam do siebie przemówić.

Dlaczego jesteś zła? – zadałam oczywiste pytanie.
Bo jestem zła! – wykrzyknęło Zołzowate, Wredne, Uparte Babsko (ZWUB), które zagnieździło się we mnie.
No ale dlaczego? – drążyłam dalej.
BO JESTEM ZŁA!! ZŁA!! Nie widzisz?! – wrzasnęła ZWUB, rzucając przy tym gromy oczami.
Wciąż mówisz o skutku, ale jaka jest tego przyczyna? – powiedziałam z całą odwagą, na jaką mnie było stać.
Odczep się! – krzyknęła ona. – Żadnej przyczyny nie ma! Jestem zła, bo jestem zła i już!
Wiesz, jakoś nie mogę się na to zgodzić, to tak nie działa, skoro nie wiesz dlaczego, to może do tego dojdziemy – przemówiłam do niej łagodnie.
Dojdziemy, dojdziemy – zaczęła mnie przedrzeźniać. -  Sratatata, jaka ty jesteś nudna!
To cię zaskoczę – wciąż nie dawałam się sprowokować. – Takiego pytania się nie spodziewasz: powiedz mi, co jest dobrego w tym, że jesteś zła?
Dobrego?! Chyba cię pogięło! Co może być dobrego w tym, że jestem zła?? - ZWUB wykrzywiła pogardliwie usta.
No właśnie, jak już się pozłościłaś, to pomyśl przez chwilę. Co jest w tym dobrego? Może coś ci przyjdzie do głowy. No, proszę, zrób to - dodałam, żeby ją trochę udobruchać.
Przychodzi – niechętnie przyznała ona, międląc słowa w ustach, tak że z trudem ją zrozumiałam.
Tak, i? – dodałam zachęcająco.
Tak, ale, nie wiem… - zaczęła się plątać.
Mów, co pomyślałaś, żadnych „tak, ale”,  sama wiesz, że to trucizna, co sprowadzi cię jeszcze głębiej w dół – przestrzegłam ją życzliwie.
No... pomyślałam, że to taki sygnał od mojego organizmu... - pisnęła ZWUB cichutko.
Brawo! - ucieszyłam się. - Wraca ci rozsądek! A jaki?
Hmm, że przemęczona jestem, dlatego wszystko mnie drażni – ZWUB wyraźnie się uspokoiła.
Ja myślę, że to trafienie w punkt.  I co zamierzasz? – drążyłam.
Chyba to, że zaraz zaszyję się pod kołdrą i nie wyjdę przez cały dzień!! I niech mi wszyscy dadzą święty spokój! - znowu rozemocjonowała się ona.
I jak się będziesz potem czuła, po takim dniu, lepiej? – zignorowałam po raz kolejny ten atak wściekłości.
Gorzej, ale nie mam na nic siły! – wrzasnęła, ale tak bez przekonania.
Żadnych „ale”, już ustaliłyśmy, może jednak coś wymyślisz? Chociaż spróbuj – poprosiłam.
No dobrze, może byśmy poszli do kina? E, nie chce mi się… Może do jakiegoś muzeum, na wystawę? Oj, na to na pewno nie mam ochoty... - na twarzy ZWUB widać było wyraźnie ciężki proces myślowy.
Tak, i? - podpowiedziałam cicho.
I mam! Mam świetny pomysł! - czoło jej się rozpogodziło.
Super, jaki? - odetchnęłam z ulgą, widząc, że już sobie poradzi.
Pójdziemy na masaż! Zaproponuję MójCiOnowi i pójdziemy sobie razem na masażyk! To mnie zrelaksuje i odpręży. Jego też! A potem do knajpki na kolację! A przedtem może na spacer po rynku. O, jak fajnie! Genialna jestem! - podskoczyła do góry z radości ZWUB i rozpłynęła się w niebycie - do następnego razu.

Sobota została uratowana, a ja zapraszam Was (w przyszłym tygodniu) na masaż. Do zobaczenia:)

Dla rozluźnienia atmosfery parę zdjęć konika z fryzurą, jaka powstała po półgodzinnym wyciąganiu mu z grzywy rzepów. Robiła to moja przyjaciółka, która też przysłała mi te zdjęcia. Umieszczam je tu bez pytania Jej o zgodę, więc JolkoM, jeśli chcesz podać mnie do sądu i odrzeć z ostatniego grosza za to naruszenie praw autorskich, to jestem do dyspozycji:-)

********************************************************************************

I jeszcze do przemyślenia:

Chcesz zmienić swoje życie? Zmień "Tak, ale..." na "Tak, i...".
W przeciwieństwie do powszechnie używanej w codziennej komunikacji i postawie konstrukcji "Tak, ale…", zasada "Tak, i…" to zasada, która nie tylko jest wyrazem akceptacji, przyznania komuś racji lub polemiki bez negowania czyichś argumentów, zgody na to co już się wydarzyło i na co nie mamy już wpływu. Ta konstrukcja transformuje komunikację i relacje, staje się fundamentem do wyciągnięcia wniosków z przeszłości, pełnego zaakceptowania tego, co się wydarzyło do tej pory i pozwala na budowanie i tworzenie na tej podstawie. To pierwszy krok na drodze ku zmianie.

 "Tak, ale..." to po prostu inny sposób (zawoalowany) na to, by powiedzieć "nie".
—> "Ale" to słowna gumka do mazania. Wszystko, co powiedziane przed tym słówkiem już się nie liczy
—> "Tak, i..." pozwala rozwinąć się, znaleźć wyjścia, propozycje i budować na nich.

Można nauczyć się transformować sytuacje charakterystyczne dla "Tak, ale…" zgodnie z konstrukcją "Tak, i…". Dla siebie.


PS. Wczoraj wydarzyło się coś wspaniałego! Kto ciekawy, niech wsadzi nos do kawy lub przeczyta komentarze pod wczorajszym postem! Życie jest piękne!