Perfidiowność

Dzień dobry!

Dziś wystawiam Was na wielką próbę! Będzie duuużo czytania, ale chciałabym się z Wami podzielić pewnym fajnym pomysłem, choć nie dla leniwych. Ostatnio umilaliśmy sobie z MójCiOnem wieczór, pisząc krótkie opowiadanka na zadany temat. Taka twórcza zabawa. Ćwiczenie dla mózgu. Czas jest ustalony na maksymalnie 30 minut, można napisać około  strony, temat zadaje jedna osoba. Padło na mnie. Rzuciłam ni z gruszki, ni z pietruszki słowo "perfidia" i tak powstały dwa opowiadanka. Moje - poziom Tiny alby innego głupawego czasopisma dla kobiet, i MójCiJego - moim zdaniem o klasę lepsze, ale wiecie już, że on umie pisać. Dziś moje. Z góry współczuję, a tym, którzy dotrwają do końca, gratuluję cierpliwości. :) Za tydzień kolejne, autorstwa mojego męża.

-----------------------------------------------------------------------------------------

Perfidia

Udałam się wczoraj z wizytą do mojej przyjaciółki; umówiłyśmy się na długi spacer po parku. Wczoraj była ciepła, letnia burza, powietrze pachniało czystością i świeżością. Po drodze trafiłam na sprzedawcę truskawek, więc pomyślałam, że sprawię Zośce radość i kupię dla niej trochę. Przed jej domem ekipa robotników rozkopywała chodnik. Pewnie znowu jakaś awaria, pomyślałam. Moja przyjaciółka otworzyła mi drzwi ubrana w piękną, jasną garsonkę i kuchenny fartuszek. Widząc truskawki w moich rękach, powiedziała:

- Och, niepotrzebnie się wykosztowujesz, moja droga, ja jadam tylko truskawki z mojego ogródka, wiesz, ekologiczne… 

Wzruszyłam ramionami i nie tracąc humoru, weszłam do jej mieszkania.

- Kupiłaś nowy dywan – zawołałam z entuzjazmem. - Ładny!

- Mówisz jak moja córka - odparła ona. – Tak jakbym potrzebowała od innych oceny mojego gustu; przecież gdyby nie był ładny, toby mi się nie podobał i bym go nie kupiła, czyż nie? A teraz usiądź, proszę, skończę tylko jedną rzecz w kuchni i już idziemy.

Przycupnęłam na brzegu sofy, odmówiłam uprzejmemu pytaniu, czy zrobić mi coś do picia. Moja przyjaciółka podała mi gazetę i obiecując, że to zajmie tylko chwilkę, wyszła. Czułam się nieswojo, pomyślałam, że to głupio tak siedzieć samej, gdy ona krząta się kilka metrów dalej. – Zosiu, może posiedzę z Tobą, jeśli ci to nie przeszkadza – zawołałam.

- Co za niemądre pytanie, Aniu - Zosia z pobłażliwym uśmiechem zajrzała przez drzwi. Przecież gdybym chciała, żebyś była ze mną w kuchni, to nie usadzałabym cię z gazetą w salonie. - To naprawdę nie potrwa długo!

Trudno było odmówić logiki temu rozumowaniu, ale zaczynałam czuć się niepewnie…

W tym momencie na stole zabrzęczała jej komórka, ignorowałam ją, ale ona dzwoniła, kłując w uszy narastającym dźwiękiem. – Zośka, dzwoni twoja komórka – nie wytrzymałam w końcu i krzyknęłam w stronę kuchni. Zosia stanęła w drzwiach i zdejmując kuchenny fartuszek, pokręciła głową jakby z niedowierzaniem – Aniu, przecież słyszę, ze słuchem jest u mnie jeszcze całkiem dobrze. Przecież gdybym chciała odebrać, na pewno bym to zrobiła! – uśmiechnęła się, unosząc delikatnie prawy kącik ust, co odebrałam jako lekkie politowanie. - No, możemy już iść, przepraszam cię, że musiałaś czekać - powiedziała, uśmiechając się tym razem serdecznie.

Lekko zdezorientowana wstałam i wyszłyśmy z domu. Dosłownie kilka metrów dalej, na chodniku, gdzie ekipa remontowa nadal pracowała nad usunięciem awarii, Zośka potknęła się, zachwiała i poślizgnęła na błocie, które spływało z ziemi wydobytej z wykopu, i to tak pechowo, że dosłownie jak długa wylądowała w olbrzymiej kałuży. Leżała na brzuchu, unosząc głowę lekko do góry, z jej grzywki kapała woda. Wszystko działo się tak szybko, że nie zdążyłam nawet zareagować. Zakryłam tylko usta dłońmi w wielkim przestrachu, ale wyglądało na to, że nic jej się nie stało. Zosia podparła się ramieniem i przekręciła, siadając na pupie na samym środku kałuży. Wyglądało, że wraca do siebie. Jej kremowa garsonka przypominała szmatę, którą wytarto właśnie podłogę w kotłowni.

Och, Aniu - zapiszczała jakoś tak cicho. Chyba było jej wstyd przed robotnikami, którzy nie potrafili ukryć rozbawienia. - Aniu, pomóż mi! 

Jaka jesteś niemądra! – zawołałam z afektacją, patrząc na nią jak na krnąbrne dziecko. - Doprawdy! Przecież gdybym chciała ci pomóc, to już bym to zrobiła, czyż nie?

- Ale, ale, Aniu, po...po...pomóż, zasłoń mnie chociaż przed nimi – osłupiała Zosia spróbowała jeszcze raz.

- Och, Zosiu, ja mam wciąż dobry słuch, naprawdę nie musisz się powtarzać - powiedziałam z mściwą satysfakcją, wciąż z pełnym wyższości uśmiechem.

To dodało jej najwyraźniej sił, bo wstała energicznie i ociekając wodą przy akompaniamencie stłumionych chichotów, syknęła. - Ale z ciebie podła żmija! – przetarła przy tym czoło wierzchem dłoni, a że był on cały mokry, brudna woda spłynęła jej na oczy, rozmazując makijaż.

Widząc to, z trudem zachowując resztki powagi, powiedziałam zdecydowanym i mocnym głosem:

- Moja droga, nie potrzebuję, żeby ktokolwiek oceniał moją postawę, sama wiem, ile jestem warta i dobrze wiem co i jak zrobić.

Po czym, na koniec, objęłam ją ramieniem i rzucając ostrzegawcze spojrzenie zgromadzonym ludziom, poprowadziłam do domu.

Przepraszam – wyszeptała Zosia ściskając mnie za rękę. – Wszystko przez ten kurs asertywności, na który zapisała mnie córka…  
Ach tak – zdziwiłam się. – A ja myślałam że przeszłaś kurs perfidiowności - popatrzyłam jednak na nią czule. - Ale ja też cię przepraszam, myślę, że nasza przyjaźń przetrwa.

- Przetrwa – uśmiechnęła się Zosia. - Ale proszę, żebyś mi to jeszcze raz powiedziała, potrzebuję tego. 
--------------------------------------------------------------------------------------

Takiego mewiego słodziaka dostałam od naszej miłej blogowej komentatorki JolkiM. Myślę, że to jej alter ego. :) Całuski, Jolu!