Udusić Amisię!

Od razu zaznaczam, że gołąb na zdjęciach nie jest tym z pierwszej części mojej relacji. 
O nim będzie na koniec.

Kto ma koty, ten wie, z czym to się wiąże. Te kochane, ugniatające mruczki, ocierające nam się o nogi, kiedy tylko mają możliwość, zamieniają się w bezwzględnych myśliwych. To właśnie stało się w niedzielę rano i była to jedna z tych chwil, kiedy miałam ochotę udusić Amisię własnymi rękami!

Moja słodka kociczka przytachała do domu gołębia. Oczywiście gołąb żył, wyrywał się i walczył, a ona przeciągnęła go przez klapkę w drzwiach między piwnicą a ogrodem, przez piwniczny korytarz, po schodach na parter i do salonu. Sama jest taka gruba i wielka, że ledwo się w tej kociej klapce mieści, nie mam pojęcia, jak poradziła sobie z tak dużym ptakiem. Oczywiście, że była cała dumna i blada, że dołożyła się do domowego budżetu i że nie jest darmozjadem. Czytałam, że polowanie jest u kotów silnie motywowane przez cechy wrodzone i nabyte. U dzikich kotów jest tak, że matka przynosi kociętom żywą zdobycz i uczy je, jak ją zabijać. Często bulwersuje mnie fakt, że kot zamiast zabić, "bawi się" zdobyczą, zamęczając ją okrutnymi torturami. Nie wiedziałam, że tak postępują zazwyczaj koty, które nie nauczyły się w dzieciństwie od matki zabijać. To wiele tłumaczy. To natura drapieżcy każe kotu rzucić się w pogoń za ofiarą i zatopić w niej zęby. To instynkt każe im łapać to, co ucieka, rusza się, wydaje dźwięki, jednak często nasze udomowione mruczki nie mają potrzebnych umiejętności, by zabić. Dorosłe koty mogą się nauczyć polować i szybko uśmiercać swoje ofiary, potrzeba im jednak do tego czasu i doświadczenia. Kota nie można tego oduczyć - to instynkt silniejszy od niego.

Kiedy więc Amisia przytachała tego biedaka, natychmiast rzuciliśmy się na nią z MójCiJem, żeby ją odgonić. Gołąbek żył, a ja zawinęłam go w szmatkę tak, że wystawała mu tylko główka i natychmiast zadzwoniłam do lekarza. Jest we Wrocławiu pani doktor Anna Opyrchał, która leczy ptaki i inne małe, często egzotyczne, zwierzęta (oprócz kotów i psów). Dobrze, że przypomniałam sobie o niej. Mimo że była niedziela, zgodziła się nas przyjąć. Jestem jej wdzięczna, bo jak bym sobie poradziła? Pojechaliśmy razem z MójCiJem. Gołąbek miał ranę na grzbiecie niewyglądającą na groźną i niestety ranę na skrzydle, na wysokości barku. Wydawał się być w dobrej kondycji. Po przemyciu i odkażeniu ran dostał antybiotyk i zaopatrzeni w leki, zalecenia i pokarm, zabraliśmy go do domu. Ogromnie było nam go żal, to był młody ptaszek. Był, ponieważ nie przeżył nocy. Smutne. 

To już drugi gołąb w krótkim czasie, którego nie udało się uratować. Ten ze zdjęcia został przeze mnie znaleziony w parku. Nie uciekał, widać było, że coś mu jest, więc wzięłam go do domu i próbowałam kurować. Zachowywał się jednak bardzo dziwnie, nie umiał jeść. Wyglądało, jakby nie mógł trafić dziobem w ziarno. Też wylądowaliśmy u tej samej pani doktor. Gołąb miał kręćka - taką chorobę gołębi - zdecydowałyśmy się go uśpić, bo nie miał szans na przeżycie. Też to mocno przeżyłam. Był wyjątkowej urody. Miał takie mądre spojrzenie. Selavi...

Tym gołębiom na moim osiedlu ktoś wynosi wodę w garnkach, żeby mogły w te upały zaspokoić pragnienie.
 Są dobrzy ludzie na świecie!

Z ostatniej chwili: Amisia też ma coś do powiedzenia w tej sprawie TU