Wyswobodziciel!

Dzień dobry. :)

Miałam podczas weekendu dwie fotograficzne wpadki. Pierwsza dotyczyła historii, którą zaraz opiszę, a druga sesji sernika na zimno, który planuję umieścić na blogu. Obie były wyjątkowe i nie do powtórzenia, a okazało się, że... o tym za chwilę.

Zdarzyło się nam tak: w sobotę, w porze śniadania, około 10. usłyszałam za oknem głośne zbiorowe krakanie. Skojarzyło mi się to z jesienią, z sytuacją, kiedy wrony odlatują za miasto na nocny wypoczynek. Pomyślałam nawet, że to może już przyszła jesień, pogoda ostatnio taka jesienna była... Odegnałam tę myśl, ale krakanie nie ustawało. To nie odzywał się pojedynczy ptak, tylko jakieś wronie stado. Z góry zszedł MójCiOn, powiedział, że słyszy odgłos, jakby ktoś walił nam młotkiem w ścianę i zaniepokojony wyszedł przed dom, żeby zobaczyć, co się dzieje.
Za chwilę wrócił do domu przejęty: 

• "Wyobraź sobie wrona nam się zaczepiła na antenie, na dachu! Wisi do góry nogami, krzyczy przerażona, a stado jej nie opuszcza, krąży wokół niej i próbuje ratować!"  
• "To my też ratujmy! - krzyknęłam, bo perspektywa przyglądania się, jak zaczepiona wrona dogorywa na antenie, wprawiła mnie w prawdziwy popłoch.

MójCiOn pognał do piwnicy po drabinę i zanieśliśmy ją na poddasze, do łazienki chłopców, skąd prowadzi okno poddaszowe na dach, obok komina. Dodatkowym utrudnieniem jest to, że nie mamy ławy kominowej, więc MójCiOn był bardzo sceptyczny, czy akcja się uda. Faktycznie, wyszedł na dach, a do przerażonej, krzyczącej wrony nadal było za daleko! 

• "A gdybym ci podała miotłę, dosięgnąłbyś? - spytałam.
• "Pewnie tak, ale ona wisi na jakiejś żyłce, którą ma zaplątaną wokół nóżki, miotłą tego nie odczepię, chyba że na końcu miotły byłby nóż."

Nie trzeba było mi tego dwa razy powtarzać, z prędkością światła zbiegłam na parter, wzięłam najostrzejszy nóż, taśmę, miotłę i za chwilę już pędziłam na górę z tym urządzeniem, po drodze jeszcze chwytając aparat fotograficzny - taki nawyk.

Podałam włócznio-miotłę MójCiOnowi i zajęłam się uwiecznianiem całej akcji. Wprawdzie niewiele by było widać, ot, w świetle okienka szamoczące się ptaszysko, rękę MójCiJego z uzbrojoną miotłą, kawałek nieba...

MójCiOn dosięgnął, dotknął żyłki nożem i... ptak, nagle uwolniony, spadł kilkadziesiąt centymetrów w dół, wyrównał lot i odleciał... daleko, aż zniknął nam z oczu, a za nim jego rodzina, inne wrony, które nie opuściły go nawet na chwilę, a nawet próbowały MójCiJego odstraszyć, przelatując mu nad głową. 

Tak oto mój mąż został wyswobodzicielem! Chwała mu, że się udało, choć nóżka tego biednego ptaka na pewno bardzo ucierpiała.

Czytałam kiedyś, jak okropną krzywdę robią ptakom walające się sznurki, nitki, żyłki. Ptaki zaplątują w to nogi i potem tracą je w męczarniach. 

Jeśli zobaczycie kawałek sznurka leżący na ziemi, podnieście go i wyrzućcie do kosza, być może jakiś ptak dzięki temu nie zostanie kaleką lub nie zginie.

Po tej akcji, żeby się uspokoić, poszłam na taras robić zdjęcia jagodowemu sernikowi na zimno. Przygotowałam stylizację, obrusy, kwiatki, ptaszki, dodatki. Pstryknęłam i tak, i siak, i cały, i pojedynczy kawałek. Czułam, że to będzie udana sesja, podekscytowana postanowiłam zobaczyć, co z tego wyszło, sięgnęłam po kartę pamięci, a jej...nie było! Nie było karty w aparacie! Buuuu...

Całość poszła w próżnię. :(   Obie sesje. :(

No cóż, i tak bywa, a Wam mogę pokazać jedynie miejsce akcji. Antenę na dachu.

Wrona zaczepiona była na końcu poziomej części anteny.

Chodzi o antenę po lewej.

Miłego dnia!