Dwie scenki z mojego życia

Pierwsza:

Trwa remont. Panowie z ekipy tapetują pokój syna. Jest to tapeta winylowa o strukturze płótna, do malowania. Wchodzę, żeby zobaczyć postępy. Widzę, że na środku reprezentacyjnej ściany, takiej, która nie będzie niczym zasłonięta, jest skaza w tapecie: jeden bok się pruje. Ściana jest już ukończona. Przyglądam się tej skazie i mówię „Ale tu jest coś nie tak, zobaczcie, przecież to jest poprute i wygląda okropnie”. Panowie nie przerywają pracy, jeden miesza klej w wiadrze, drugi odmierza następną ryzę. Nie patrzą na mnie. „Przecież to najważniejsza ściana - mówię. - Będzie to widać”. Żadnej reakcji. Zaczynam wygładzać prujące się nitki paznokciem i układać je w miarę równo, daje się to robić, bo klej jest jeszcze mokry. „Może nie będzie tego widać, jak się to pomaluje” – pocieszam samą siebie, jednak bez przekonania, bo jak farba ma udawać wzór płótna na ścianie?

Panowie milczą i każdy jest zajęty swoją czynnością. Idę zrobić im kawę.

Druga:
Jestem w sklepie i kupuję taką obruso-ceratkę na stół w kuchni. Wybrałam już wzór i proszę ekspedientkę o przycięcie mi odpowiedniego kawałka z beli. W ostatniej chwili zauważam, że ceratka się siepie, z brzegu wisi kilka nitek. „Czy ona nie będzie się strzępić? – pytam ekspedientkę. – Przecież nie ma tego jak obrębiać, zresztą nie o to mi chodzi”. Ekspedientka odwrócona tyłem nic nie dopowiada, jakby nie słyszała (może nie usłyszała?), tylko zaczyna rozwijać materiał z beli. „Jakoś to będzie - mówię szybko. – Może nie będzie tak źle…”. Ekspedientka przeciąga nożykiem po ceracie i odcina zamówiony przeze mnie kawałek. 

Myślicie, że koło siedmdziesiątki nie będę już taką "miłą, ciepłą kluchą", tylko stanę się bardziej asertywna? Jest nadzieja?

(Tapeta została poprawiona po moim wyjściu - przyszedł szef i kazał wymienić, 
ceratko-obrus niestety się pruje.)