Recepta na życie czyniąca cuda, dająca nadzieję i radość?

Na czas podróży do Holandii kupiłam sobie na lotnisku czasopismo „Biografie” (inne tytuły odstraszyły mnie swoją agresywnością). Opisywane tam życiorysy sławnych ludzi są bardzo pobieżne i schematyczne, ot, parę stron na każdy, jednak gazeta spełniła swoją rolę i nie nudziłam się. Trochę się dowiedziałam, mogłam też zadumać się nad życiem innych. W największe zadumanie wprawił mnie artykuł o Matce Teresie z Kalkuty. Zazwyczaj omijam szerokim łukiem życiorysy świętych i błogosławionych, ten jednak przeczytałam. Ci, którzy odwiedzają mnie regularnie, zauważyli pewnie, że lubię czasem zastanowić się nad sferą „być”, czyli tzw. sensem życia. Oczywiście tu, na blogu, robię to tylko symbolicznie. Ot, dzielę się z Wami jakąś myślą, czy odkryciem.

Takim odkryciem tym razem był dla mnie fakt, że założycielka Zgromadzenia Misjonarek Miłości miała swój swoisty, przygotowany przez nią „manifest”, który jest nadal wywieszony przed każdym domem opieki prowadzonym przez zgromadzenie. Artykuł nazywa go „receptą na życie czyniącą cuda, dającą nadzieję i radość ”.

Cytuję:

Życie jest szansą, schwyć ją.

Życie jest pięknem, podziwiaj je.

Życie jest radością, próbuj jej.

Życie jest snem, uczyń je prawdą.

Życie jest wyzwaniem, zmierz się z nim.

Życie jest obowiązkiem, wypełnij go.

Życie jest grą, zagraj w nią.

Życie jest cenne, doceń je.

Życie jest bogactwem, strzeż go.

Życie jest miłością, ciesz się nią.

Życie jest tajemnicą, odkryj ją.

Życie jest obietnicą, spełnij ją.

Życie jest smutkiem, pokonaj go.

Życie jest hymnem, wyśpiewaj go.

Życie jest walką, podejmij ją.

Życie jest tragedią, pojmij ją.

Życie jest przygodą, rzuć się w nią.

Życie jest szczęściem, zasłuż, na nie.

Życie jest życiem, obroń je.

Dowiedziałam się też, że Matka Teresa była autorką jeszcze wielu złotych myśli czy sentencji, na przykład:

„Jeśli jesteście w złym nastroju, bo zostaliście obrażeni, wypróbujcie siłę uśmiechu! Bóg pomaga tym, którzy wszystkie swoje niepowodzenia i smutki odganiają nie narzekaniem i utyskiwaniem, a radością i uśmiechem. Gdy życie znów da wam w kość, powiedzcie sobie: E tam! Mogło być gorzej. I uśmiechnijcie się do świata”.

Przypomniałam sobie, że wiele lat wierzyłam takim słowom. Sądziłam, że to jest takie proste. Podejrzewałam, że to coś jest ze mną nie tak, skoro w trudnej chwili nie potrafię zastosować takiej prostej i oczywistej rady.  Uśmiechnąć  się, machnąć ręką i powiedzieć sobie, że mogło być gorzej. A ona działała tylko chwilę  i tylko wówczas, gdy udało mi się ją sobie we właściwym momencie przypomnieć, czyli niezmiernie rzadko. Zazwyczaj jednak, jak po sznurku, reagowałam w specyficzny dla siebie sposób, o wiele bardziej depresyjnie. Dziś mnie to już wcale nie dziwi.  Gazety są pełne takich wspaniałych dobrych rad. Gdyby to działało, świat pełen byłby spełnionych, uśmiechniętych ludzi, którzy kochają swoich bliźnich. Czy muszę kogoś przekonywać, że tak nie jest?

Dziś wiem, że żeby zmienić swoje wzorce, trzeba czegoś o wiele więcej. Trzeba przede wszystkim je dostrzec, poszukać ich źródeł w swoim domu rodzinnym, w swoim dzieciństwie, przepracować je i potem mozolną pracą nad sobą starać się je świadomie zmienić. Jest to zajęcie często bolesne, ale fascynujące i satysfakcjonujące jak żadne inne. Moim zdaniem.

Matka Teresa z Kalkuty udowodniła całym swoim życiem, że kieruje się zasadami swego motta i choć ono jest ze wszech miar słuszne, krzewiące miłość i dobro, to myślę, że może jedynie przywołać  refleksję, zmusić do zastanowienia się nad sensem i celem życia.  I tak to stało się w moim wypadku.

I jeszcze jedna jej myśl. 

„Jest głód zwykłego chleba, ale i głód miłości, dobroci i troskliwości; ludzie zaś tak bardzo cierpią z powodu wielkiego ubóstwa.”

Piękne i prawdziwe.