Będę babcią! ;)

Kto ciekaw, jaki przebieg miała druga część ubiegłej soboty?

Zapraszam serdecznie na długi, ale mam nadzieję ciekawy post. :)

Kiedy skończyła się nasza górska wycieczka, zjedliśmy drugie śniadanko 

(kanapki, jajko na twardo, ogórek kiszony), 

zapakowaliśmy się do samochodu i pojechaliśmy do Wrocławia na spotkanie z Kasią 

(poznaną dzięki blogowi), cudowną kociozakręconą dziewczyną,

i o czasie stawiliśmy się na umówione miejsce na działkach.  

Czekała tam na nas, jeśli pamiętacie, kotka - matka Werterka (teraz Feliksa) 

i Leosia (teraz Obamy) oraz ich rodzeństwo: trzy szare kotki.
Wcześniej miałam wrażenie, że jest ich więcej, ale chyba nie.
Jednego z nich, koniecznie kociczkę, miała zabrać do siebie właścicielka działki. 

Kotkę-matkę udało się pani Z. zamknąć w budce. To wielkie ułatwienie.
Niestety miała ona też przegłodzić kocięta, ale nie wytrzymała i nakarmiła je.

Mimo to Kasia nie poddała sprawy i ustawiła pułapkę. 

Najedzone, nic to, że kaszą, kotki nie zwracały wcale uwagi na pułapkowe przysmaki

i trzeba było wiele cierpliwości, aby w końcu odważył się do niej wejść
jeden ciekawski delikwent.

Bardzo chciałam, aby ten śliczny szaraczek o jasnym futerku jak Werter,
to była wymarzona przez panią Z. kociczka, bo ona od razu znalazłaby swój domek.  

Mamuśkę usidliłyśmy po dłuższej zabawie w chowanego i oczywiście udało się to Kasi, niesamowicie odważnej łapaczce kotów! Ona jest bardzo w tym kierunku uzdolniona. :)
Zaraz się jeszcze okaże, jak bardzo. 

Postanowiliśmy skończyć na tym łapankę, bo koteczki spłoszyły się zupełnie
(na pomoc przed zimą czekają tam jeszcze dwa kociaki).

Zostawiliśmy transporter pani Z. i ona będzie próbować je łapać.
Podobno nie boją się jej tak bardzo, może jej się udać. 

Już wcześniej było ustalone, że kotka-matka, która przez ostatnie lata rodziła
po 2 mioty rocznie,  pojedzie do innego DT na zabieg sterylizacji, a potem wróci na działki.
Pani Z. zadeklarowała nawet, że ją przechowa w domu przez zimę,
tak że los jej został dobrze zaplanowany i z góry zabezpieczony. 

Kiedy szliśmy z powrotem alejką działkową, na drogę wyszła śliczna koteczka szylkretowa!

Znałam ją z opowieści mojej Mamy, a nawet dostałam od niej niedawno jej zdjęcie. 

Mama martwiła się, że ta kociunia jest taka chudziutka, biedna,
pałęta się po działkach już wiele lat, ale jest na to zbyt łagodna i inne koty ją przeganiają.

Mieszkała ponoć kiedyś z jakimś człowiekiem pilnującym budowanego w okolicy domu. Budowa się skończyła, człowiek poszedł gdzie indziej, kotka została sama...

 Tymczasem wyszła do pani Z., która ją też czasem, czym się da, dokarmia,
a my z Kasią popatrzyłyśmy na siebie: przecież ona nie jest chudziutka, tylko podejrzanie gruba!

Oj, nie wygląda to dobrze...
Obie kocie wariatki - ja i Kasia - dostałyśmy natychmiast amoku i niewiele myśląc, postanowiłyśmy wykorzystać fakt, że ona nie boi się swojej sporadycznej karmicielki.

Jejku, jak mocno trzymałam kciuki, aby się udało, aby ona weszła do klatki! 

MójCiOn jako człowiek poukładany i działający zgodnie z planem łapał się za głowę. 

Gdzie ją dasz? - zapytał Kasię. Nie wiem - odpowiedziała zgodnie z prawdą.
Miała przecież tylko miejsce dla kotki-matki.

Nie wiedzieliśmy jeszcze wtedy, że Tutli Putli znajdą domek,
bo potwierdziło się to dopiero w niedzielę.
Zresztą istniała duża szansa, że złapany kociak okaże się chłopakiem i wtedy wyląduje u nas. 

To niesamowite, ale podejrzanie gruba kotka niemal natychmiast sama do klatki weszła!
Hura, złapana! 

Od kiedy Mama powiedziała mi o niej, wciąż myślałam, jak jej pomóc. 

Mieliśmy więc już  niezłe zbiory, trzy koty: kotkę-matkę, kotkę grubawą i malucha.

Obie z Kasią byłyśmy rozgorączkowane, ale szczęśliwe,
 mimo że dla jednej kotki wciąż był wakat. 

W końcu ustaliłyśmy, że Kasia pojedzie z kotkami do swojego weta i zobaczy, w jakiej są kondycji
i wtedy się zobaczy, co dalej, a my weźmiemy malca,
 też pojedziemy do naszej wetki sprawdzić mu płeć i ogólną kondycję
i jeśli to dziewczyna, to odwieziemy go do pani Z., a jeśli nie, to pojedzie do nas. 

Uff, udało się jakoś ten wstępny plan ustalić. :)

U naszej wetki niespodzianka - oczywiście chłopak! Niech to!
Czy same chłopaki są w tym miocie?

Za chwilę dzwoni Kasia. Kotka-matka jest w bardzo złej kondycji, wychudzona, wyczerpana,
z ropą w oczach i w nosie, z wypadającą sierścią i ubytkami w zębach, musi
najpierw dojść do siebie, aby można było myśleć o sterylizacji... 

Druga wiadomość jest jeszcze bardziej dramatyczna, bo okazuje się, że szylkretka jest w końcowej fazie ciąży! Że za tydzień, góra dwa, będzie rodzić! Kotka też jest wyniszczona, za wyjątkiem brzucha chuda, ma zatkany nosek, ale nic nie można na razie z tym robić. Będzie można ją leczyć, gdy urodzi i odkarmi maluszki... Pilnie potrzebny jest dom dla niej!

Nie macie pojęcia, co działo się w mojej głowie i w sercu! 

To, jak bardzo pragnęłam mieć ją u siebie, zakrawa na jakieś szaleństwo! :)) 

W domu jednak wciąż były trzy koty tymczasowe, kolejny malec właśnie do nich dołączył.
I jeszcze kotka w ciąży? Och, na to chyba MójCiOn się nie zgodzi...

Kasiu - powiedziałam przez telefon, gorączkowo myśląc - znajdź dom tymczasowy dla tego malca, to weźmiemy tę ciężarną bidę. 

No i Kasia znalazła... :)

Kocica jest więc u nas, siedzi na strychu w pokoju Poznańskiego, który, jak sama nazwa wskazuje, jest w Poznaniu. :)

Jest prześliczna! 

Kochana, łagodna i subtelna.

Brzuszek ma wielki i jestem mocno przejęta.
Jeszcze nigdy nie widziałam ani porodu, ani kocich osesków,
ani nie byłam świadkiem kociego macierzyństwa! 

Jestem taka przejęta! Powtarzam się? Bo jestem przejęta! :)

Będę babcią. :))))

Dziewczyny (i chłopaki), mówcie szybko, co wiecie na temat kocich porodów, jak się przygotować, na co zwracać uwagę, jak to będzie. Wiem, że mogę sobie poczytać w necie (i zrobiłam to), ale piszcie, proszę, o Waszych przeżyciach. Boję się bardzo, żebym swoim brakiem doświadczenia nie zaszkodziła pięknej przyszłej mamie i czegoś nie schrzaniła.

Koteczka jeszcze się boi, ale daje się pod łóżkiem głaskać, ładnie je porządną karmę, pije, załatwia się do kuwetki, a ja...

Ja jestem nieprzytomnie szczęśliwa, że czeka mnie to doświadczanie! 

Myślcie sobie o mnie, co chcecie!

Wydaje mi się, że marzyłam o tym od dziecka. 

Ja, miastowa dziewczynka, co musiała prosić nieustająco o pieska, kotka, 

a dostawała w zamian kanarka, żółwia, papużkę... 

Marzyłam o tym! 

Móc towarzyszyć, przyglądać się kociemu macierzyństwu, ach, chyba się rozpłaczę...