O Czerwonym Kapturku, co nie był ślepy na niedolę wilka

Opowiem Wam bajkę o wilku i Czerwonym Kapturku wiele lat później.

Czerwony Kapturek w końcu też musiał kiedyś dorosnąć, założył rodzinę i zamieszkał sobie w spokojnym miejscu. Czerwony Kapturek miał sąsiadów. Ci sąsiedzi mieli psa – wilka. Niespecjalnie im przeszkadzał ani pomagał, po prostu trzymali go pod gołym niebem na swojej działce, karmiąc byle jaką karmą i nie poświęcając mu więcej uwagi. Tym wilkiem była suczka w typie ONka. Wilczyca, która czy to lato, czy zima nocowała pod gołym niebem na stercie szmat, lekceważąc coraz bardziej rozpadającą się budę, zaczęła podupadać na zdrowiu. Szczególnie widoczne było to, jeśli chodzi o jej stawy. Wilczyca chodziła na przykurczonych tylnych łapach, mając coraz większe problemy z poruszaniem się. Tak się też stało, że jej wspaniali państwo sprzedali dom, wyprowadzili się, a psa... po prostu zostawili na działce sąsiadującej z tym domem. Owszem, jako wspaniali właściciele przyjeżdżali do niej co kilka dni, podrzucając jej najtańszą karmę z Auchan. Nasz Czerwony Kapturek patrzył na to każdego dnia i serce mu się krajało. Wilczyca bardzo tęskniła za obecnością człowieka, w nocy szczekała, a w dzień kręciła się, smętnie patrząc tym swoim wzrokiem za każdym cieniem pojawiającym się z oddali. Nasz Czerwony Kapturek przyjął na siebie obowiązek zadbania o nią: gotował jej świeże mięsko z ryżem, brał ją codziennie na spacer lub dwa, ale nie mogąc znieść tego, że suczka zapierała się wszystkimi zdrowymi i chorymi nogami, nie chcąc wrócić na swoją wspaniałą posesję, Czerwony Kapturek zaproponował wspaniałym właścicielom wydawałoby się genialne rozwiązanie: że się nią zaopiekuje, żeby uwolnić ich od jej obecności, od konieczności troski o nią. Niestety właściciele nie wyrażali zgody. Ich zdaniem pies, czyli owczarek niemiecki, to nie byle jaki york i spokojnie może mieszkać pod gołym niebem, śpiąc na trawie. Czerwony Kapturek zaczął wysyłać mejle z prośbą o pomoc do różnych instytucji, do różnych schronisk, do TOZ-u, a także do mnie.

Niestety wszystkie instytucje nabrały wody w usta i nie odpowiadały na mejle. Sama napisałam do kilku i poza jedną niestety nie otrzymałam żadnej odpowiedzi. Wpadłam na pomysł, że może właścicielom spodobałby się pomysł odsprzedaży psa i zaproponowałam Czerwonemu Kapturkowi, że my jako blogowa społeczność chętnie uzbieramy potrzebną kwotę, aby wykupić starą wilczycę z jej tragicznej sytuacji. Niestety i ta nadzieja umarła – właściciele nie zgadzali się na sprzedaż psa. Twierdzili, że pies ma po prostu być sam dzień i noc na opustoszałej działce. Ma tak być i koniec, i nikomu nic do tego, a ponieważ pies przestał jeść tę tanią karmę, proszą o niedokarmianie go.

Czerwony Kapturek nie mógł przejść obok tego obojętnie i nie bacząc na tak stanowczy ton właścicieli, każdego dnia wyprowadzał suczkę na dwa spacery oraz brał ją do siebie do domu. Serce krajało się biednemu Czerwonemu  Kapturkowi, gdy musiał odprowadzać na noc wilka na działkę. Suka broniła się przed tym z całej siły i trzeba było ją ciągnąć jak owcę na rzeź. Czy trzeba się temu dziwić, jeśli wiadomo, że nie czekał na nią nawet dach nad głową? I tak się stało, że gdy Czerwony Kapturek wciąż pisał pisma i prosił o pomoc, jedna z sąsiadek nagrała rozpaczliwe wycie wilczycy. Suka pozostawiona sama sobie po prostu całą noc wyła.

Czerwony Kapturek w akcie desperacji wysłał to nagranie do właścicieli psa, tych samych, którzy twierdzili, że nie dzieje się mu żadna krzywda.

I... stał się cud! Właściciele ni stąd, ni zowąd nagle wyrazili zgodę na oddanie psa! Czerwony Kapturek bardzo długo skakał do góry z radości, bo pokochał tę suczkę całym sercem, a ona pokochała jego. I tak mogłaby się kończyć nasza bajka: że odtąd żyli sobie długo i szczęśliwie, i tak właśnie będzie, ale... Niestety rzeczywistość wymaga zadbania o wilczycę, zrobienia jej badań, karmienia dobrą karmą. Potrzebne jej legowisko odpowiednie dla psów z problemami ze stawami, potrzebna jej porządna buda, bo choć może, to nie chce cały czas przebywać w domu. 

I tu Was zaskoczę, bo ten post nie ma na celu zbierania pieniędzy! Z radością sięgniemy do naszej blogowej skarbonki - Skarpety, gdzie wrzucaliście pieniądze przy okazji zakupu kalendarzy. To nasz fundusz, aby pomagać osobom z naszego kręgu, jeśli ich zwierzęta będą potrzebowały nagłej pomocy, jeśli znajdą jakiegoś potrzebującego zwierzaka, jeśli nastąpi taka sytuacja jak opisana wyżej. 

Ja i Hana, jako współzarządzające funduszami Skarpety na mocy Waszego do nas zaufania, z WIELKĄ RADOŚCIĄ zrobiłyśmy zakupy dla Czerwonego Kapturka, a właściwie dla wilczycy.

I tu mogłabym Wam pokazać, jak żyła wilczyca pod opieką cudownych właścicieli, jak uporczywie nie miała kawałka dachu nad sobą ani kawałka deski do położenia się. Nie pokażę, bo nie chcemy z Czerwonym Kapturkiem, aby właściciele trafili na ten post... 

Pokażę tylko te trzy... Oto ONA. 

Teraz ten skarb nie dość, że ma dom, ma Czerwonego Kapturka z rodziną, ma koty (które goni!) i wśród nich koty Zza Moich Drzwi (starzy czytacze będą wiedzieć, o kogo chodzi, jeśli napiszę, że te koty to córeczki mojej Stefci 😉), ale ma też psiego kolegę, też już niemłodego, też wymagającego leczenia. Z nim się przyjaźni!

Czerwony Kapturek był bardzo zażenowany, że zaproponowałam pomoc ze Skarpety, ale przekonałam go, że doskonale rozumiemy, ile kosztów generuje posiadanie chorych zwierząt, w ogóle zwierząt, no i że pomagamy z radością, bo po to właśnie jest Skarpeta! Oby takich ludzi jak Czerwony Kapturek było jak najwięcej. Takich, którzy nie przechodzą obojętnie obok dziejącej się na ich oczach krzywdy!

Czerwony Kapturku, jeśli nie będziesz spać w budzie, jeść psiej karmy i ozdabiać się smyczą, to możesz spać spokojnie, nie być zażenowany! 💓💓💓💓💓

Ja Ci z całego serca za Twoje serce i DZIAŁANIE dziękuję!!

Bardzo proszę, abyście zerknęli na moją stronę i wypowiedzieli się, którego "zadrzwiowego" zwierzaka ma narysować Paulina!

https://www.facebook.com/ZaMoimiDrzwiami/

Zobaczcie, jak ta dziewczyna pięknie rysuje!