Dziczek TaDziczek (1)

Chciałabym, aby to było jasne. Posty o TaDziku nie mają być absolutnie jakąkolwiek zachętą dla nikogo do trzymania dzika w domu. Nawet bardzo małego dzika. Nie trzeba chyba nikomu tłumaczyć, że z malutkiego, kilogramowego cudnego stworzonka wyrasta potem wielki, kilkusetkilogramowy (do 350 kg!)  „potwór” – nie mniej cudny, oczywiście, niż ten maleńki, co dopiero się urodził. Poza tym nie można udomawiać dzikich zwierząt, bo robi się im w ten sposób krzywdę. Jednak czasem po prostu nie ma wyjścia…

Mały Tadzik znalazł się u mnie z powodu wyższej konieczności - na czas ratowania mu życia. Dziczek został przejęty przez wrocławską fundację Ekostraż, a było to tak:

Pewna mama szła sobie z dzieckiem w wózeczku na spacer i przy drodze (koło podwrocławskiej miejscowości) zobaczyła leżące jakieś stworzonko. Stworzonko wyglądało na całkiem nieżywe. Tego samego dnia wieczorem, a więc po wielu godzinach, mąż tej pani po powrocie do domu powiedział jej, że idąc drogą, słyszał z rowu jakieś piski. Ona natychmiast skojarzyła, że to pewnie to nieżywe stworzenie…

I faktycznie, pobiegli tam oboje i znaleźli ledwo żywego maleńkiego dziczka. Malutki musiał błąkać się tam cały dzień!

Zadzwonili po pomoc do fundacji Ekostraż, maluch został zaraz przejęty i pani Edyta – wolontariuszka Ekostraży spytała mnie, czy nie chciałabym spróbować takiego doświadczenia, czyli opieki nad małym dzikiem. Powiem szczerze, że najpierw się przeraziłam, a potem… ucieszyłem się niesamowicie! Po Harrisonku miałam całkowicie złamane serce. Było mi bardzo źle i smutno, mimo że jak wiadomo piesek ten znalazł wspaniałą rodzinę. Niemniej gdy poczułam przed sobą nowe wyzwanie, ciepło roztopiło mi ściśnięte troską serce. 

Małego przywiozła pani Edyta w wielkim transporterze, który spokojnie mógłby pomieścić wielkiego psa. Wyszło z niego coś maleńkiego, mniejszego od małego kotka (jakieś kilo dzika). Absolutnie przecudnego! Miało pasiastą piżamkę w barwach jesieni, zgrabne raciczki, urocze uszka i cieniutki nitkowaty ogoneczek! Wyszło z wielkim piskiem i kiedy pani Edyta podawała mi to do rąk, z przerażeniem zobaczyłyśmy, że mały stracił przytomność – myślałyśmy, że już odszedł… 

Jejku, to już? – przeraziła się pani Edyta, a ja z nią. Głowa maluszka wisiała całkowicie bezwładnie. Poruszyłam ją palcem – opadła na drugą stronę i znowu smętnie zawisła… Zamarłyśmy i zaczęłyśmy nasłuchiwać z uchem przytkniętym do ryjka. Dziczek oddychał. Uff! Wtedy jednak pomyślałam sobie, że moje doświadczenie z dzikiem może być bardzo krótkie…

Owinęłam maluszka ręcznikiem,  wsadziłam sobie to zawiniątko za pazuchę pod połę bluzy. 

Napełniłam termofor wrzątkiem i przycisnęłam nim malucha z drugiej strony. W ten sposób nosiłam go tego dnia do północy, ani razu nie wyjmując. Mały zapadał w twardy, nieprzytomny sen, spał, rzęził, a z jego nosa wychodziły bąbelki. Miał katar i ropę w oczach. Drżał. Był kompletnie wyziębiony, miał tylko trochę ponad 36 stopni, podczas gdy właściwa dla niego temperatura to 42. Lekarz wysłuchał u niego zapalenie płuc. Podawałam mu kozie mleczko z żółtkiem, ale pił go niewiele, po kilku łyczkach znów odpływał w sen. Tak spędziliśmy pierwszy wieczór. Na noc niechętnie odłożyłam TaDziczka do pudła z kocami i termoforkiem. W nocy wstawałam kilka razy, żeby podać mu troszkę mleczka i sprawdzić, jak się miewa. Żył.

Bardzo chciał żyć.  

Wikipedia podaje, że:

Warchlaki rodzą się z otwartymi oczami i przez pewien czas pozostają w barłogu, ogrzewając się wzajemnie ciałami. Młode dziki są bardzo nieodporne na niskie temperatury i jak na parzystokopytne mocno uzależnione od troskliwej opieki matki. W ciągu pierwszych dni walczą o miejsce przy sutkach, ale później ustala się już hierarchia karmienia. Po kilkunastu dniach ruszają za matką i rozpoczynają samodzielne żerowanie. Ssą lochę przez 3 miesiące. Po 10 miesiącach wyglądają już jak osobniki dojrzałe. Dziki w naturze dożywają 40 lat.

Malutki nie miał szans przeżyć bez zewnętrznego ogrzewania i karmienia mleczkiem.

Na następny dzień Tadzik (został ochrzczony dzięki Wam) zaczął rządzić w naszym domu.
I tak już zostało!

Fika z Miką oraz Ptysia zareagowały na niego wielką ciekawością, choć też stresem. Mika na naszych oczach nasikała w przedpokoju... Ze stresu, co to za zwierzę w jej domu! Potem było już super. Zdjęcia niektóre kiepskie, ale to niezapominania pamiątka, więc idą jak leci. :)

Dziczek miał dziwne, głębokie ranki symetrycznie na obu nóżkach. 

CDN.



I jeszcze, do kompletu, kilka filmów z fejsa. :)