Co u Tosi i Szarlin

Do dziś tęsknię za Rózią i Szarlotką; to takie cudowne koteczki i tak wiele włożyłam serca w opiekę nad nimi i w ich leczenie... Tęsknię, ale jestem też niesamowicie wdzięczna Agnieszce z Krakowa, która je do siebie przygarnęła. Adoptować dwa koty z białaczką to nie byle co! One długo czekały na dom i jakoś chętni nie pchali się drzwiami i oknami. Agnieszka nie lubi być chwalona za swoją decyzję, jednak trzeba oddać jej sprawiedliwość, nie ma totamto! :)

Rózia, która jest teraz Tosią, a nawet Grubą Tośką, i jej córeczka Szarlotka, teraz Szarlin, to dwa niezłe gagatki! Agnieszka tak mi je opisuje, że pękam ze śmiechu!

Mogę sobie wyobrazić ich zachowanie, mam w końcu u siebie drugą córeczkę Tosi - Ptysię, a to łobuz i urwipołeć, który ma niesamowite zdolności: jest wszędzie, w każdej chwili! Pod nogami, pod rękami, na blatach, gdy szykuję jedzenie, na umywalce, gdy myję zęby, na lampie, gdy chcę mieć trochę spokoju, na karniszu i na firance, gdy tylko zawieszę wypraną. Ptysia atakuje zza winkla, gdy FikiMiki spokojnie przechodzą, czai się na nie z górnych półek, by zrzucić im coś na głowę, notorycznie siedzi w zlewie lub w wannie w nadziei na kropelkę wody, nie da się jej pozbyć ze stołu, gdy jemy (rekord to 30-krotne zdjęcie jej ze stołu i jej natychmiastowy powrót - wygrała!). 

Tąęscenę trzeba zobaczyć oczami wyobraźni; stół, dwa talerze naprzeciwko siebie i pomiędzy nimi kot wpatrzony w każdy ruch widelca. Trzeba naprawdę być zwierzolubnym i tolerancyjnym, aby się nie oburzać!

O Ptysi należy się osobny post ze zdjęciami, a teraz podziwiajmy Tosię i Szarlin u Agnieszki, no i poczytajmy, co te szelmy potrafio! :)

Tosia i Szarlotta.

Gruba Tośka. :)

Aga pisze:

Kotki mają się dobrze =-IIII9999999999999999999999999999999 (to pozdrowienia od Szarlotty. :) Szarlotta zdobywa nowe sprawności, m. in. jazda na drzwiach (tak to chyba nazwę). Otóż drzwi w domu nie można zamykać. Jeśli zamykam - wiesza się górnymi łapkami na połączeniu z szybą (nie wiem, jak ta część się nazywa, to trochę niżej niż w połowie drzwi) i zagląda w szybę, a gdy otwieram drzwi, wisi dalej i ma przejażdżkę. Zdobywa też serca moich gości. Ostatnio jednym z gości przez kilka dni był 9-letni chłopiec, Szarlin bawiła się z nim non stop, chyba po kilkanaście godzin i z wdzięczności pozwalała się nosić na rękach (mnie nie pozwala). 

Wykończyli trzy wędki, ale ile było radości...

A Tosia - miauczy, żeby dać jej więcej jeść, znów trochę przytyła. Nosi wędkę w zębach i nie da sobie odebrać. Teraz leży na kaloryferze. Mój pasek od szlafroka, jeśli tylko go nie schowam głęboko, jest coraz to upolowany i zdecydowanie zabity, i znajduję go w dziwnych miejscach. Obydwie lubią polować na niego.

Wyobrażam sobie, że Ptysia psoci podobnie? (Oj, tak!!)

Jak dobrze, że są razem! Kochane dziewczyny!

Szarlotta do dziś lubi sobie possać cycuszka. Niesamowita więź jest między mamą a córką.

Tosia i jej ukochany pasek od szlafroka. 

Tosia jest spokojniejsza, ale zrobi wszystko, żeby dostać coś do jedzenia - np. wylizuje nóż z masła, który na 5 minut zostawię na desce, na szafce w kuchni, bo robiłam sobie kanapkę. Uczy mnie sprzątać za sobą. :)

No i czasem tylko jej odbija, np. na punkcie polowania na ten pasek od szlafroka...

A Szarlin... Myślę, że jest podobna do Ptyśki. Na pewno łączy je upodobanie do wody. :) A poza tym - nie mam w oknach zasłon, ale MIAŁAM rolety.

Chodzi po ścianach - nie wiem, jak to robi, bo to się dzieje bardzo szybko, ale widziałam ją kilkukrotnie pionowo na ścianie, nie bardzo wysoko, gdzieś na wysokości pół metra, może metra, koło drzwi, gdy są półzamknięte. Przesuwa meble - regałów i szaf jeszcze nie, ale fotele - ciągle. Uwielbia niedomknięte szafy - wtedy wywleka z nich wszystko, co się da... Tylko szuka, co by tu zbroić. 

Ale kiedy popatrzy tymi maślanymi oczętami, to się jej wybacza wszystkie wybryki...

*************************

Aga, dzięki za tę wspaniałą relację! Myślę, że dobrze jest tym kochanym koteczkom u Ciebie, a Ty na nudę na pewno narzekać nie możesz. 

Kiedy patrzę na Ptysię, to czasem żal mi jej, że została u nas sama, bez towarzyszki w swoim wieku i przez to musi zadawać się z psiarnią, aż zrobił się z niej psi kot! :)
Kocham tego psiego kota! :)



Czy dostaliście już swoje kalendarze?
Bardzo dziękujemy za tak wspaniały odzew, za liczne zakupy.
Już zaraz, za chwilę ujawnimy całą urodę naszych dzieł, z których jesteśmy dumne!
Zapraszamy na zakupy, póki są!
Instrukcja TU.