Pakiwaje - godni następcy Florków

No dobra! Od razu się przyznaję: nie wytrzymałam! 

Kiedy tylko dostałam telefon, że trzeba zabrać dwa małe bąki ze wsi pod Wrocławiem, 

wsiadłam w samochód i z lekkim sercem pognałam po nie 50 km! 

Przecież to wielki przywilej móc gościć u siebie takie cuda!

Dobrze dostrzegła to rodzinka Florka Trzeciego (teraz Florka): 

Floreczek rośnie jak na drożdżach. 

Kupił serca wszystkich, bo jest mądrym, mięciutkim, dzielnym i radosnym stworzonkiem. 

Wyzwala u wszystkich wiele emocji. 

Mamy taką domową dogoterapię, ponieważ nie sposób się nie cieszyć razem z nim.

Po takiej właśnie uciesze usiedliśmy przy kominku i Florek 

poddał się jesiennemu nastrojowi,  na dowód czego zdjęcie przesyłam.

Serdecznie pozdrawiamy państwa i zwierzaczki, i... nowe maluszki!  

Justyna & reszta rodziny

Wcześniejsze wieści też były absolutnie boskie!

Florek wspaniale się asymiluje. 

Wszystkich gryzie i obszczekuje, ale niesamowite jest, jak szybko się uczy i rozumie, 

kiedy dajemy mu znać, że źle robi. Uwielbia się przytulać i jak drapiemy go po brzuszku. 

Pięknie się załatwia - tam gdzie trzeba. 

Na wszystkich reaguje merdającym ogonkiem, boimy się, że niedługo na nim odleci. 

Ukochał sobie łosia i zawsze musi z nim spać. 

Wyprowadza go na spacery i bawi się z nim w kojcu. 

Z kotem się tolerują, leżą przed telewizorem na oddzielnych fotelach 

i nie wchodzą sobie w drogę. Jest cudnie. Pozdrawiamy serdecznie.

A teraz wracamy do nowej opowieści. 

Nie chcę wdawać się w szczegóły, ważne, że pieski do rąk własnych dostałam, 

zapakowałam do kontenerka i fru! 

Polecieliśmy (bo na skrzydłach radości) do domku! 

Parka mikroskopijnych szczeniaczków w samochodzie była bardzo grzeczna, aż dziw!

Nastąpiło poznawanie się ze wszystkimi. 

Maleńtaski patrzyły trochę przestraszone, 

ale najbardziej zafascynowana okazała się Ptyśka, i tak jej zostało do dziś.

Całą noc spała przy pieskach, pilnując ich jak starsza siostra.  

Urocze te stworzenia mają ciut ponad miesiąc i ważą AŻ półtora kilograma! Wielkoludy!

Kiedy ma się je na rękach, człowiek ma wrażenie, że trzyma pluszową zabawkę.

Wraz z psinkami sprowadziło się Za Moje Drzwi, a może raczej chciało się sprowadzić,

milionpięcetstodziewięćset pcheł i innych lokatorów wewnętrznych. 

O, nie! Nie będzie robactwo gryzło MOICH maluszków!

Już i tak skóra za uszami u obu pokryta jest strupami...

No ale przecież od czego jest nasz ulubiony Panwet (określenie JolkiM - kradnę!)

Panwet się naprawdę zachwycił! Za to go lubię. :)

A potem zbadał, odpchlił, odrobaczył i obciął maluszkom ostre jak igiełki pazurki. 

No a w domu zachwytom nie było końca!

Najbardziej zachwycona pozostała Ptysia i tak jest do teraz. :)

I ja! I ja się przyznaję do początków uwielbiania!

Malenieczka stópka świadczy, że to będą malutkie pieseczki - idealne wprost dla każdego!

Teraz chwila retrospekcji.

Dwa miesiące temu Agnieszka z Krakowa (ta od Rózi/Tosi i Szarlotki/Charlotte) przysłała mi niezwykły prezent. Zdobyła rzecz nie do zdobycia:

książkę “O chłopcu, który szukał domu” Ireny Jurgielewiczowej.

W moim dzieciństwie jakoś mnie ona ominęła.

Teraz przeczytałam z wielkim wzruszeniem losy Piotrusia. 

To piękna książka. I mimo iż ma już swoje lata (została napisała w roku 1947),

 to pokazuje, że pewne wartości nigdy się nie zestarzeją, niezależnie od tego, 

w jakich czasach i w jakich realiach przyjdzie nam żyć. 

Wyczerpujący opis i zgodną ze mną recenzję znalazłam TU (klik).

Przytoczę jeszcze jeden jej fragment:

W trudnym zadaniu pomaga chłopcu pies Kiwaj i kotka Pamela 

oraz inne zwierzęta, których w książce jest naprawdę sporo. 

Dzieciom spodoba się trudna wędrówka przez lasy i góry, 

obfitująca w różne niebezpieczne przygody. 

Ta książka to kwintesencja ogromnej przyjaźni między Piotrusiem i jego zwierzętami, 

lojalności, ciepła, takiej namacalnej niemalże więzi, jaka go z nimi połączyła.

I właśnie dlatego, że tak bardzo bliskie mojemu sercu są wartości wyniesione w tej bajeczce,

rozmyślam, aby imiona niezwykłej pary: Pameli i Kiwaja, 

które Piotruś łączył w jedno miano - Pakiwaje, otrzymały któreś moje tymczaski.

A czemu nie? :)

No i mamy:

oto Kiwaj (Piotruś mówił: mój Kiwaju).

A oto Pamela. :)

Wieczór przeszedł w noc i cała załoga ZMD udała się na spoczynek.

I FikiMiki.

I Ptysiunia słodziutka (jej, jak ja już ją kocham!).

I Stefcia mięciutka.

I Pakiwaje-cudaczki, w dziwnej pozycji najwyraźniej dla nich wygodnej. 

I Hokus Pokus zachwycający.

A rano po niepokojach dnia pierwszego nie został w Pakiwajach ślad!

Ptysia i Pakiwaje - jak to dzieciaki! Zabawa od rana. 

Za czym kolejka ta stoi? Za Ptysią, za Ptysią!! :)

Będzie więcej zdjęć, spokojna głowa! 

Zapraszam na fejsbuk, tam jest więcej tego dobra. 

Wiem, że te imiona, dla nieznających losów Piotrusia szukającego domu, są hmm... kontrowersyjne?

Przyzwyczaicie się, a nowe domy i tak je zmienią. A właśnie! Nie lubię dawać ogłoszeń.

Czarujcie, niech nowe domy same się znajdą i to takie np. na wzór domu Floreczka! :)