Niedobry czas w kocich sprawach

Jak to jest z tą prawdą? Wyzwala czy strąca do najczarniejszego lochu?

Dodaje skrzydeł czy zakuwa w kajdany?

Ptysia:

We wtorek przyszły na pocztę dwa mejle. Z laboratorium Vetlab. Zamarłam i otworzyłam pierwszy z nich: kotka Rózia - PCR... dodatni. Boże!

Kolejny: kotka Szarlotka - PCR... dodatni. Nieeeee!

Testy paskowe myliły się w obu przypadkach. Dwa testy paskowe z wynikiem ujemnym kłamały (co ponoć zdarza się niezwykle rzadko). 100% błędu. Jak im kiedykolwiek jeszcze zaufam? Testy te robi się wielu kotom przed oddaniem ich do adopcji. Cóż z tego, skoro są kompletnie niewiarygodne.

Strasznie mną to tąpnęło, ale cóż, dziś widzę jaśniej, że trzeba iść tą drogą - aż do końca. Jakikolwiek on by był. 

Mam więc w tej chwili trzy koty z białaczką, w tym jedną koteczkę już z objawami, a to dla niej wyrok z niewiadomym, ale niedalekim, terminem wykonania. Dobrze, że nie przerwaliśmy kuracji interferonem, tylko wszystkie koty dostały drugą serię. Trzecia za 2 miesiące. 

Na szczęście białaczka nie jest mocno zaraźliwa, przenosi się podobnie jak ludzki AIDS - trzeba bezpośredniego kontaktu (przypominam, że Rózia będąc w ciąży, rodząc i karmiąc, nie zaraziła dwójki swoich dzieci i trójki przyszywanych). Nie zarazi się, oddychając tym samym powietrzem. Moje koty wyganiam więc do ogrodu i puszczam na dom białaski, niech trochę poszaleją po innej przestrzeni przed zamknięciem ich znowu w pokojowej kwarantannie-więzieniu.

Jeśli chodzi o mój dom tymczasowy, to jest zablokowany. Nie mogę w tej chwili przyjąć ani jednego innego kota. Generalnie nie jest lekko, ta sytuacja wykańcza mnie psychicznie, tym bardziej że nie jest to jedyny mój problem. Zły czas, ale jak wiadomo, po złym czasie nadejdzie dobry i tego się mocno trzymam. 

A prawda? Myślę, że mnie jednak przede wszystkim wyzwoli, choć może i w lochu trzeba będzie trochę pobyć, będąc zakutą w kajdany. 

To nie są zdjęcia z powitania.

Są też i dobre strony tej sytuacji: Ptysiulek nie jest już sama. Jej radość, gdy dołączyła do mamusi i siostry, jest nie do opisania! Jeszcze nie widziałam, aby kot tak się cieszył. Dosłownie tuliła się do Rózi, nie opuszczała jej na krok, podstawiała jej czółko do lizania, gruchała, a z oczu leciały jej łzy...

I mnie lecą.