Sernik z kraterem

Życie z kotami nie jest usłane różami! - o tej prawdzie opowiada dzisiejszy list, który dostałam od Joli. Podzielę się nim z Wami, niech i na Was spłynie trochę tego humoru i ciepła, jakie bije od mojej kochanej nadmorskiej przyjaciółki. 

*****************

Nic nie piszesz, to ja streszczę, co u mnie. Bo jakże wesoło! ;)

Wstałam wcześnie, nakarmiłam kotki i piesy, wypiłam kawę, poczytałam (nie zasypiając, bo na siedząco i za dnia), a potem ruszyłam do kuchni. Bo sernik - dla taty na imieniny. I wszystko fajnie, ale w trakcie przygotowywania wywaliłam sobie miskę z wybitymi tam białkami i wylało się ich trochę na podłogę (cztery!), więc musiałam "dokleić" następne (cztery nadwyżkowe żółtka czekają do momentu jajecznicy). Sernik wyszedł pięknie, wyjęłam, postawiłam na stole, przykryłam (jak nigdy, ale jak piszesz w przepisie) papierem do pieczenia i myślałam o tym, żeby gdzieś ten sernik wynieść, bo tu niebezpiecznie. Ale najpierw chciałam dać Bazylkowi jego kapsułkę z żurawiną, którą dostaje w mokrym, pachnącym żarełku. No i Bazyl wskoczył na stół, gdy poczuł jedzonko, i stąpnął nóżeczką swoją kochaną niemal w samym środku sernika. :] Sernik jeszcze gorący, świeży, mięciutki - oczywiście się pięknie rozlazł. "Zebrałam" (był jeszcze w papierze, ale już bez obręczy i jakoś to rozlazłe zlepiłam. Musiałam szybko wstawić go z powrotem w obręcz formy, żeby ścisnąć. Całkiem dobrze wyszło, ale spory krater pozostał. :] Żeby to jeszcze miał być sernik do domu, to pal licho, ale imieninowy prezent! Pech! Trudno, będzie z kraterem, zaleję go polewą, może czegoś do środka napcham - dla niepoznaki, np. starych gazet. ;) Ech, te koty...  (...)

Zbieram się, bo jeszcze chcemy na chwilę z piesmi wyskoczyć.

Gosiu, mam nadzieję, że czujesz się lepiej. No i że Perełka też już przeszła najgorsze, maleńka piesunia kochana.

O Klusorka nie pytam, bo on chyba ma taki charakterek, że się już w nowym domu zaaklimatyzował doskonale. :)

Aha, zapomniałam jeszcze o czymś. Gdy Bazyl z gracją nadepnął na sernik, oczywiście zakrzyknęłam z grozą w głosie, na co natychmiast przybiegł ze swojego pokoju Igor. Gdy pomógł mi nieco w opanowaniu sytuacji (czytaj: zgarnął kłębiące się wokół zapachów  z saszetki koty), wrócił do siebie i do swojego śniadania, które wciągał, dłubiąc w kompie (szykował dziadkowi życzenia na stronie internetowej). Zaraz jednak przyszedł do mnie ze słusznym skądinąd spostrzeżeniem, że całe to zajście pachnie mu dywersją, gdyż po powrocie do swoich kanapek stwierdził brak plastra kiełbaski na jednej z nich. :] Ot co!

*****************

Bazyl. 

Miłej niedzieli!

Obrazki z wydarzenia:

I postscriptum:

Jak napisałam w komentarzu, zostałam kompletnie zaskoczona przez Gochę. Ale, jak i to napisałam, ja ją znam i wiedziałam, że będzie pytać o fotki, więc zrobiłam. A skoro już wiecie o naszej przygodzie z sernikiem, to sobie i zdjęcia obejrzyjcie, ludziska. :)

I tak dobrze, że (przynajmniej na razie) Gocha nie pyta mnie o zdjęcia z samego stąpania Bazyla po serniku oraz nie oczekuje zdjęcia, jak wyglądał sernik rozlaźnięty. Wtedy jeszcze o fotkach nie myślałam, przyznaję. Może mi prezeska bloga wybaczy ten brak refleksu i profesjonalizmu... Trzymcie kciukasy! :)

Ja też miłej niedzieli! :)

JolkaM

Aha, w następnym odcinku: 

No dobra, może nie w następnym, ale za kilka dni. Bo ja się długo zbieram do wpisów, nie to co Gocha - tak z nogi. 

Blog wariatów! :)

***

Polecam gorąco tekst MCO. Mocny i nadzwyczaj aktualny. 

http://timbuktu.pl/pl/blog/kambod%C5%BCa-we-krwi/

Pojawiła się nowa bajka - kwietniowa - w Bajkach Białej Kury:

http://zamoimidrzwiami.blogspot.com/p/styczen-jak-to-z-bonusem-byo-albo.html

Gosia

***

Kochani, u Perełki ciut lepiej!
Jeszcze nie zapeszajmy, jeszcze wysyłajmy jej moc, ale ciuteńkę można odetchnąć.

Monika pisze: Wczoraj zabrudziła kaftanik, więc poszedł do prania (dlatego na zdjęciu jest bez). Już jest czysty i suchy, ale jako że albo ja albo Bartek jesteśmy przy niej, to na razie jej nie zakładamy. Tak samo z kołnierzem.


Dzisiaj też jedziemy na kroplówkę. Wydaje mi się, że w końcu widać poprawę. Momentami znowu nas liże po rękach. No i chciała sobie (po raz pierwszy) wylizywać te szwy, wiec założyliśmy jej kołnierz na chwilę. Ale skoro szwy ją zainteresowały, to chyba jest oznaka, że do nas wraca.

Znowu pije wodę. I zaczyna reagować na swoje imię. I ogólnie nie śpi od rana cały czas, tylko się przebudza i nas obserwuje.