Epitafium dla niej

Ostatnia sobota, dzień wolny, choć nie od nostalgii. Można to zwalić na porę roku - taka refleksyjna; można na ogólnie pojęte życie - tyle się dzieje... Cokolwiek powiedzieć, to był piękny dzień. Ciepło, słonecznie, nic tylko wybrać się na długi spacer z ukochanym pieskiem.

Idąc "moją" stroną Odry, zauważyłam, że coś się po przeciwnej stronie rzeki zmieniło. Gdy uświadomiłam sobie, co to takiego, to aż wydałam z siebie stłumiony jęk rozpaczy: nieeeee!! Jak to? To niemożliwe! A jednak widok nie pozostawiał wątpliwości. Nie było jej. Zniknęła. Niemożliwe zaistniało. 

Odwiedzaliśmy ją całymi latami. Stanowiła cel naszych spacerów, koniecznie z przystankiem na nabranie przy niej sił, na samoleczenie przez przytulenie. Taki rytuał. Była stałym elementem krajobrazu, niezmiennością i pewnością w tym podłym, zmiennym świecie. Stara jak on, mająca może z pięćset lat, niemy świadek historii. Przeżyła królów, najazdy, wojny, kataklizmy, wiele pokoleń ludzi dobrych i złych. Przeżyła burze, wichury, powodzie, pożary i zawieruchy. 

Olbrzymia. Zrośnięta ze swoimi dwiema siostrami w jedno. Potrójna moc i siła. Nie do pokonania.

A teraz padła. Babuleńka - Bunia, jak mówiliśmy na nią. To może dziwne, ona była... mną. Moim lepszym, dojrzałym alter ego. Patrząc na nią, wyobrażałam sobie, że jestem jak ona. Tuląc policzek do jej zaskakująco suchej i lekkiej kory, myślałam o swoim życiu. Tak jak ja nieraz okaleczona. Tak jak mnie zdobiły ją blizny - świadectwa czasu. Zostały po odłamanych gałęziach; mniejszych, większych i tych całkiem potężnych. Widziałam osmalony ślad po piorunie, pionowe pęknięcia znające ogień, odłupaną korę odsłaniającą nagie, wrażliwe wnętrze. W jej koronie część gałęzi straszyła, krusząc się przy wietrze - sucha, jasna, całkiem nieżywa - jak wiele moich wyobrażeń i marzeń.

A ona jednak trwała. Żyła. Odradzała się co roku. Podnosiła każdej wiosny. Te żywe gałęzie pokrywała świeżymi listkami, a wokół jej olbrzymiego, złączonego, potrójnego pnia wyrastały młode pędy, jak dzieci dotrzymujące jej towarzystwa. To budziło we mnie radość i nadzieję. Ta nowa energia odrodzenia, dynamika zmiany zasłaniała wszystkie świadectwa upadku.

Nigdy nie była samotna. Stanowiła ostoję dla ptaków, dla motyli, pszczół, korników, najróżniejszego robaczego drobiazgu. Potrzebna, ważna, kochana. Patrolująca z góry okolicę. Pieściłam myśl, że też tak będę umieć dla swojej rodziny. Uwielbialiśmy ją. Do jej cienia biegło się podczas gorącego lata, to do niej szliśmy w porze kwitnienia, by oszołomić się odurzającym zapachem. Była taka hojna! Strzelista, stara, imponująca, przerastająca swoich dębowych braci o kilka głów. Stara lipa. Staruszka Bunia. Moja przyjaciółka. Moje odzwierciedlenie. 

I teraz całkiem niespodziewanie upadła. Runęła, odsłaniając swoją lichotę. Nie była wcale ostoją i siłą. Jej korzenie dawno spróchniały, zostawiając ją słabą i bezbronną. Nie trzeba było mocnych wiatrów, by ją powalić. Nie miała siły już dłużej trzymać się życia. To od dawna było oszustwo i falsyfikat. Pusta wydmuszka sprawiająca wrażenie kamienia. Pozostała po niej dziura w ziemi, zaskakująco płytka i mała. Zostało jeszcze, póki nie przyjdą po nie, jej piękne, imponujące ciało, martwe, ciche, opuszczone, suche. Mogłam dotknąć go po raz ostatni i cicho szepnąć: żegnaj, przyjaciółko. Jak mam teraz żyć bez twojego wsparcia? Gdzie ma zamieszkać moja dusza? Od kogo czerpać siłę?

A potem schyliłam się i podniosłam kawałek kory. 

By mieć. 

Muszę teraz sięgnąć po siłę, która jest we mnie.
Bo jest
gdzieś.
A jak nie -
To rozpiąć swoją słabość  jak żagiel 
na wiatr.

(Ania Matysiak. Tomik "Czułość liter" - A jak nie.)