Smutno

Zaczynam nie cierpieć stycznia. Ten jest już kolejnym bolesnym.

Równo rok temu po długiej chorobie odszedł Rufi - złotowłosa psia poczciwina. 

Nasza pani doktor przyjechała po pracy, po godzinie 22. 

i Rufi zasnął, obficie oblany naszymi łzami. Zasnął w swoim domu, na swoim kocyku. 

To było wybawienie dla niego i dla nas, bo jego cierpienie stało się już nie do zniesienia. 

Kochany ten piesek zostawił nas w smutku, 

ale jego choroba przygotowała nas niejako na to, co się stanie. 

Dzień po jego odejściu na pobliskim szlabanie odkryłam stempelek z rdzy. 

Wciąż go niemal co dzień odwiedzam. 

Rok temu.

Dziś.

Nie zmienił się. Trwa i patrzy, jak idziemy z Fikunią na spacer. 

Namalowałam sobie obraz inspirowany tym stempelkiem. 

Patrzę na niego każdego dnia, gdy się budzę. 

Rufi jest ze mną i nadal otacza mnie swoją miłością.  

Na śmierć Amisi, naszego ukochanego skarbu, nie byłam przygotowana. 

Kiedy zaczęła mieć problemy z żołądkiem, nie przejęłam się zbytnio, 

bo przecież już tak bywało i potem kończyło się dobrze... 

Niestety wszystko potoczyło się tak szybko, że można było stracić oddech. 

W środę 20 stycznia, wieczorem, po pracy, po 22., przyjechała nasza pani doktor... 

Tydzień temu rano napisałam do MCO tę straszną wiadomość: 

(...) nie ma już naszej koteczki. Odeszła cichutko i dostojnie, tak jak żyła. 

Teraz już nic jej nie boli, nie cierpi.

Choroba postępowała w zastraszającym tempie. Nie wiem, czy ona przeżyłaby noc. 

Jeszcze taka chora starała się robić siusiu do kuwety, którą postawiłam na parterze, 

aby nie musiała chodzić do piwnicy. 

Nie dawała rady wejść do niej cała, więc wchodziła chociaż przednimi łapkami i... 

sikała na kafle obok.

M i K byli ze mną do końca. 

Dobrze, że byli.

Zaczyna się nowa rzeczywistość. Bez Amisi.

Jak smutno...

Ten obraz nie zdołał jej uratować. :(

Ami i Rufi byli przyjaciółmi. Swoimi przyjaciółmi i wszystkich stworzeń wokoło. 

Niesamowicie mi ich brakuje. 

Dopiero teraz widzę, że Amisia była zawsze obecna tuż obok, 

czy to podczas posiłków, czy na kanapie. 

To ona witała nas przy drzwiach. 

Teraz Fika wpada do domu i szuka... Nie ma, nie ma Amisi.

Kiedy zaczynałam pisać tego bloga, była ich trójka. Rok po roku wszyscy odeszli...

Im jesteśmy starsi, tym więcej takich kamieni na piersiach nosimy.

Odchodzą bliscy ludzie, kochane zwierzęta. 

Wciąż może być pięknie, wciąż można być szczęśliwym, 

ale poranione serce tak całkiem zagoić się nie może...

To ostatnie zdjęcie Amisiulki. :(