Mała czerwona piłeczka

Zastanawiam się, jak czują się małe kocie dzieci, które ktoś pewnego dnia zabiera mamie i wywozi do lasu. Czy mają świadomość grożącego im niebezpieczeństwa? Czy się boją? Czy zdają sobie sprawę, że umierają z głodu? Że jest ich coraz mniej, bo kolejno odchodzą braciszek, siostrzyczka, braciszek? Że zjadana trawa, mech i korzonki nie wypełniają brzuszka, nie koją bólu. Że straciły nagle bezpieczny dom, kojący dotyk kociej mamy. Że jest zimno, że mijają dni i noce, że żołądek przysycha do kręgosłupa, że nie ma już nadziei. Skąd mimo tego wiedzą, że trzeba trzymać się razem, że to jedyne, co przynosi ulgę: że razem...

Jak myślicie, co czuje człowiek, taki ludzki, prawdziwy, który znajduje w lesie straszne znalezisko? Małe kocie truchła zastygłe już w śmierci i trzy żyjące jeszcze kościotrupki; słabe, wycieńczone, ledwo oddychające. Gdy łkając, bierze je szybko pod kurtkę i pędzi ile sił po pomoc. Do schroniska. Do lekarzy.

Co czuje lekarz, gdy jeden maluch odchodzi. Co czują opiekunki w izolatce, zaglądając do pozostałej dwójki walczącej o życie. Dzień po dniu. Najpierw zagłodzenie, potem gorączka, koci katar, zaropiałe oczy, zatkane nosy, oskrzela, płuca - maluchy walczą. Mijają dni, tygodnie, jest lepiej, ale nie na tyle, by opuścić izolatkę; to metalowa skrzynka z kratami z przodu. Dwa miesiące. Metalowa skrzynka wyłożona gazetami, kuweta, zaraz obok niej miska z jedzeniem, wodą, i piłeczka. Jedna mała czerwona piłeczka. Dwa miesiące. Metr na metr (na pewno aż tyle??). Dwa ocalałe kociaki razem - dobrze, że choć mają siebie. Braciszek mruczeniem dodaje sił siostrzyczce, gdy ta coraz gorzej widzi, gdy oczy zachodzą jej mgłą i bolą. Siostrzyczka myje oczy brata, z których sączy się ropa z krwią. Dwa miesiące. Sześćdziesiąt dni. Nie chcę o tym mysleć, a jednak to mnie prześladuje. 

Cudny, przemiły pieszczoch - rudo-biały kocurek.

Trójkolorowa przeurocza dziewczynka. Jej oczy...

Co poczuła Anetka, wolontariuszka ze schroniska, zanim zadzwoniła do mnie, to wiem. Mówiła mi, że z Asią - pracownicą zajmującą się m.in. izolatką nie mogły już na to patrzeć. Aneta spytała, czybym nie wzięła Za Moje Drzwi tych biedaków. Jasne. Pewnie. Tak. Kotki przyjechały w sobotę po południu. Po raz pierwszy od dwóch miesięcy opuściły klatkę. Są piękne, są miłe, oswojone, kochające ludzi. Jesteśmy już po wizycie u mojej wetki. Będziemy się starać to wszystko odkręcić. Już po dwóch dobach podawania leków, zakrapiania i smarowania oczu maścią jest lepiej! Oby tylko oczy dziewczynki wróciły do normy, bo ich stan jest nieciekawy. Kiedy się tylko pojawiam, zaczynają mruczeć, nie wiedząc, jak mi okazać swoją radość. Gonią za wędką, nurkują w tunelach, wylegują się na drapakach i czekają na mnie, bo wciąż kochają ludzi. To musiały być domowe kotki. Są mięciutkie, w typie, jak to mówię, króliczka. Są młodziutkie. Mają pięć miesięcy i życie przed nimi. Od teraz już tylko dobre. Tak się stanie! Nie przyjmuję do wiadomości żadnych zagrożeń!

Potrzebują dobrych, pozytywnych imion, które poniosą je do ich stałego domu, gdy przyjdzie na to czas. Kiedy wyzdrowieją. Ktoś będzie miał zaszczyt dać im opiekę na resztę ich dni. Ten ktoś będzie wielkim szczęściarzem, bo one są samą wdzięcznością, łagodnością i pięknem.

Na pewno doczekacie się lepszych zdjęć. Teraz jakoś nie po drodze mi było z aparatem.