Pies do kochania

Pozwolicie mi jeszcze raz o Fikuni nad morzem? O Fikuni w ogóle i w szczególe? Wciąż nie mogę się nacieszyć tym skarbkiem. :)

Najpierw zdjęciowo jeden z dni nad wrześniowym morzem, od spaceru po lesie, poprzez plażowanie i obiadek zjedzony w towarzystwie tamtejszego kota, aż po wieczorny spacer po plaży. 

Jaka jest ta nasza ukochana panienka? To już wiecie, że idealna, szyta na miarę, wymarzona, ale tak podświadomie, bo nigdy nie pragnęłam psa w typie charta. To nie jest tak, że skoro idealna, to znaczy bez wad, a i trochę problemów do rozwiązania mamy. 

To też już wiecie, że Fikunia jest nie za duża, nie za mała, czysta, pachnąca, mało szczeka, a jeśli już, to ma uroczy głosik, kocha koty, przepada za dziećmi, jest aktywna, kiedy jest na to czas i lubi poleżakować w deszczowy dzień, uwielbia pieszczoty, spanie na łóżku i nauczyła mnie, jaka to radocha. Niestety, tak jak ją wyszkoliłam na początku, na noc idzie do swojego koszyczka i teraz nie da się tego zmienić. :)

Czasem ma typowo psie pomysły; szaleje, gania między pokojami, zaczepia koty, no i zdarza jej się obgryzać buty. Kilka par kapci już załatwiła. Kochana piesiuńka. :)  

Fiśka za chwilę skończy rok i ustaliłam dla ułatwienia, że za dzień jej urodzin uznamy 17 października, bo wtedy ja mam imieniny - łatwo będzie pamiętać. Wciąż czekam na pierwszą cieczkę u suni. Na razie ani widu, ani słychu. Czy to nie dziwne? 

Fika jest z całą pewnością w typie whippeta (choć mniejsza), a te z wiekiem wyrastają na spokojne psokoty, które w domu śpią, ale na spacerze na łące czy w lesie pokazują swoje prawdziwe biegowe talenty - są wtedy w swoim żywiole.

Whippety są bardzo bystre i mądre, chociaż zawsze kombinują, żeby było na ich korzyść. :) Ludzie, którzy zakosztowali w tej rasie, ponoć pozostają jej wierni do końca. Whippety są psami użytkowymi - do kochania.  Ale nam się trafiło! 

Fikunia jest pieskiem o delikatnej psychice. Pewnie częściowo to cecha odziedziczona po whippetach, a częściowo można obwinić za to pobyt w schronisku. Jej zaufanie do człowieka wisi na cienkim włosku i byle co może je naderwać. Jest u nas dopiero trzeci miesiąc, więc ma do tego prawo. Relacja ze mną układała się nam koncertowo, aż do momentu, gdy byłam zmuszona obciąć jej pazury - były już bardzo długie, przeszkadzały jej w chodzeniu. Próbowałam, głupia, robić to na łóżku, ale Fika wpadła w taką panikę, że nie było o tym mowy, a potem parę dni nie chciała na łóżko wskakiwać. W końcu skorzystałam z tego, że przed spacerem weszła do wiatrołapu i tam  jej szybko nieco  ciachnęłam  bardzo już długie pazurki. Mała trzęsła się przy tym jak galareta i mimo moich starań w postaci przekupstwa i pieszczot zapamiętała to sobie. Do dziś płacę za ten niecny czyn, choć to było przed trzema tygodniami! Teraz gdy wracam z pracy wita mnie pełne uśmiechu, skręcone w konwulsjach radości ciałko, ale sunia nie da się pogłaskać, nie da się dotknąć... Każdego dnia muszę na to pracować od nowa. 

Mała traktuje z ogromną nieufnością wszelkie próby zrobienia czegoś przy niej. Nawet wytarcie jej łapek szmatką jest dla niej mocno stresujące. Za każdy taki "grzech" strzela focha jak złoto. :)

To niedobrze, bo widzę, że pazurki rosną jej bardzo szybko i tę czynność trzeba będzie powtarzać. 

Wiemy już, że co do "tresury" Fisiuni to tylko cierpliwość, nic na siłę, broń boże bez krzyków i podniesionego głosu. To sunia o bardzo wrażliwej psychice. Jak ona radziła sobie w schronisku?! Nie mogę tego pojąć...

Przez ostatni czas nie nauczyła się niczego nowego, a wręcz "cofnęła się w rozwoju". Wszystko przez smycz typu flexi - to zabójstwo umiejętności chodzenia na luźnej smyczy. Będzie kłopot, gdy trzeba będzie przejść się z nią w miejscu, gdzie pies powinien być blisko nogi, np. na ulicy. Jednocześnie taka smycz bardzo ułatwia codzienne spacerowanie po parku. 

Najważniejsze, że piesiunieczka jest ogromnie przyjacielska, okazuje nam wiele miłości i przywiązania, a poranne szaleństwo powitalne, które odbywa się na łóżku jest czymś, dla czego warto budzić się każdego dnia. 

Mogłabym tak jeszcze bardzo długo, ale resztę zostawię sobie na następny raz. Opiszę wtedy, co na jej temat mówi MCO i czy nadal uważa, że ona to "wstyd na całe osiedle", co myśli o proporcjach jej główki w stosunku do reszty ciała, no i jak układają się między nimi wzajemne stosunki. 

A teraz miłej niedzieli życzę i przypominam, że w Ogrodzie Botanicznym trwa Festiwal Dyni, gdzie jest nasza Maria ze swoimi dyniakami. :)