Co w kocim pokoju

Sama tego chciałam. Najpierw wciągnęłam Was w wybieranie imion dla moich kotek tymczasowych, a potem martwię się, że kogoś urażę, jego propozycji nie uwzględniając. :)

Po namyśle jednak uznałam, że to panu Janowi - wybawicielowi kotki, należy się pierwszeństwo przy wyborze jej imienia, a zresztą to, które wymyślił, pasuje!

Mulina - jedwabna, wielobarwna przędza używana do haftowania, charakteryzuje się wysokim połyskiem. A ta czarna bida właśnie tym się wyróżnia. Ma sierść jak jedwab, mięciutką i błyszczącą. 

Druga kotka zostaje Dymką - na to imię było najwięcej głosów, choć bardzo mnie urzekło pasujące do Mulinki imię A-nitka. :) Do Dymki przekonała mnie argumentacja anonimowej komentatorki:

Ja nazywam ją na swój użytek Dymka; trochę brzmi jak apetyczna młoda cebulka - zrzuci kilka warstw złych doświadczeń z przeszłości i będzie przesłodkim kotkiem. :) 

Może zostanie więc Dymką A-nitką po prostu. 

Teraz krótko, co dzieje się w kocim pokoju. Trwa oswajanie panienek. Bardzo skuteczne. Obie bardzo pięknie się uczą. Wprawdzie nie obywa się jeszcze bez syku na dzień dobry, ale za to potem jest już mruczenie na kolankach. W oswajaniu bardzo pomagają mi Królowa Ciotka i bezcenna Fika. 

Jestem pod wielkim wrażeniem, jaka z Fiki jest kocia terapeutka! Jak doskonale umie odczytywać sygnały od tych przestraszonych kotek i działać pomalutku, ale skutecznie. Nie jest nachalna, jest delikatna, ostrożna i mądra.  Dziś już obie panny mają zaliczony z nią kontakt nos w nos.

Pod czujnym okiem Amisi.

Przy mądrej Fikuni.

Ciężko robi się zdjęcia jedną ręką, ale widać tu Muliśkę, Fiśkę i Dymkę w rogu klatki. :)

Mulinka jest urocza. 

To koteczka, która jest lękiem.

Ona swoim zachowaniem... przeprasza, że żyje.

Dymka to piękność. 

Z charakterem.

Nie miałam jeszcze tak oryginalnie umaszczonej kotki.
Pod spodem srebrna, na wierzchu szara.

Cudo.

Jakie to szczęście, że Mulinka ma już co jeść. 

Ona wciąż jest niesamowicie chuda.
Przeprasza, że żyje - to mi się nasuwa, gdy widzę, jaka jest wciąż skurczona,
przycupnięta. Nie widziałam jej jeszcze stojącej normalnie na łapkach,
nie widziałam normalnie idącej...

Dymka i Mulinka na jednych stały kolanach. :)

Fikunia oswaja.

Jakoś wciąż nie udaje mi się oddać na zdjęciach jej urody...

Fikunia nie rezygnuje z prób zaprzyjaźnienia się.
 (Proszę nie patrzeć na bałagan w tym pokoju!)

Już bliżej, 

i bliżej...

I nos w nos!

Dymka: sssssssyy, więc Fika - wycofanie. :)

O, może tu lepiej widać jej kolor. :)

Moja ocena obu kotek, może komuś się przyda:

Dymka - fajna koteczka, jeszcze bada teren, czy może zaufać, jeszcze przed nią powrót do beztroski bycia kociakiem - do zabawy i psot. Wciąż jest jeszcze przejęta swoją nową sytuacją, ale szybko się uczy. Mimo że syczy na mnie - ostrzega, to nie idą za tym łapoczyny. Mogę ją bez lęku brać gołą ręką. Na kolanach zaczyna mruczeć. Ma apetyt, ale nie jest żarłoczna, jest zdrowa, raz odpchlona i odrobaczona, załatwia się do kuwetki. No i ta uroda! Jest przepiękna! Poradzi sobie w życiu, trzeba jej tylko czasu i domu.

Muliśka - bardzo delikatne stworzonko, wymaga cierpliwości i wiele miłości. Od razu roztapia serce swoim strachem i swoim przełamywaniem się. Zapowiadała się na dzikusa, którego nie da się oswoić, a ona po tygodniu wystawia mi brzuszek do głaskania! Jednak wciąż tak się lęka, że chodzi jak cień przy samej podłodze. Nie widziałam nawet jeszcze, jaka jest duża! Fikuni się już prawie nie boi, choć oczywiście sama nie podejdzie. Dziś dała się jej wąchać po główce! Jest bardzo chudziutka, wciąż można policzyć jej każdą kosteczkę. Je niewiele, idealnie załatwia się do kuwetki. Chce być dzielna i odważna, a jest jeszcze bardzo nieśmiała. Futerko ma jedwabne, milutkie. Ma w sobie coś wzruszającego. Trzeba jej domu, gdzie będzie mogła kochać i być uwielbiana. Zasługuje na to. Człowiek, na którego ona się otworzy, dostanie od niej mnóstwo darów. Ktoś chciałby kochać i być kochany? Mulinka czeka. :)