Fika cd.

Oj, zdaje się, macie rację! Wprowadzanie psa do domu, gdy MCO wyjechał, nie jest najlepszym pomysłem. Może i w tym czasie piesek nauczy się podstawowych zasad życia w domu, w tym trzymania czystości, ale za to będzie traktował pana domu jak intruza, ojoj! 

Od dziś zaczynamy trening. Trening ludzi. :) Każdy, kto wejdzie do tego domu, ma psa ignorować, aż ten się uspokoi, i wtedy dopiero po jakimś czasie może przekupić go zdrowym smakołykiem. Myślę, że tak będzie dobrze, co? :) 

Marzeniem i ideałem jest nauczyć Fikunię, aby umiała grzecznie czekać, gdy ktoś wchodzi. Np. żeby reagowała na komendę: "połóż się" (waruj) i "zostań". Fajnie, gdyby wiedziała, co znaczy "cisza". Dziś odbyłyśmy pierwszą krótką lekcję chodzenia na smyczy. Uczennica okazała się pojętna. :)

Nie czas jeszcze na poważne studia! Teraz dziewczynka ma mieć same miłe bodźce.

Zdjęcia są jeszcze z wczoraj. Potem będą nowe. :)

Fikunia prezentuje nowe trendy w makijażu... hmmm,  wąsów.
Po prawej czarne, po lewej białe. 

Oraz będącą na czasie stylizację paznokci

 -  jeden czarny, reszta białe. Niesymetrycznie. Artystycznie. 

Przyjrzyjcie się dobrze temu zdjęciu.
To widok w dół z mojego tarasu.
Do ziemi jest ok. 2 metrów.

W pierwszy wieczór piesiunia wprawiła mnie w przerażenie. Wyszłyśmy wieczorem, gdy było już ciemno na taras, by iść do ogrodu, a ona poszła przed siebie i... spadła! Skąd mogła wiedzieć, że tam jest różnica poziomów! Dzięki rosnącej pod tarasem tui, która zamortyzowała upadek, nic jej się nie stało, ale ile się najadłam strachu, to wiem tylko ja. Takich pułapek czeka na nią całe mnóstwo. Dlatego kiedy nie ma mnie w domu, sunia czekać będzie na mnie w swoim pokoiku. 

O, jaka fajna budka - pomyślał Hokus. 

A kuku! - zawołała Fika. :)

A niebo nad nami bezchmurne. :)

Fikunia śpi w domu. 

Myślę, że filmik poniższy pokazuje więcej niż tysiąc zdjęć. Trochę wstyd upubliczniać to moje ciućkanie, piszczenie i niunianie, ale cóż. Tak to na razie wygląda. Taka jest Fikunia, taka jestem ja (ale się poprawię). Przynajmniej nie będę mogła się wypierać rozpuszczenia psa jak dziadowski bicz. :)

Fikunia została w swoim azylu tylko przez godzinkę, a kiedy wróciłam...

Skąd ten azyl? Z kilku powodów. Wyczytałam wśród komentarzy rozczarowanie, że od pierwszej nocy sunia nie śpi ze mną w łóżku. Przyznaję się bez bicia, że nie lubię spać w jednym łóżku z psem (choć przy Fice pokusa jest duża). Z radością robię w nim miejsce kotom, ale tylko tym spokojnym, które nie skaczą mi po głowie w środku nocy (Hokus, CudArteńka świadkiem). Poza tym nawet gdybym to akceptowała, dlaczego miałam to zrobić Amisi i Stefie? Przecież one tu mieszkają od lat i mają ustalone zwyczaje. Fika ich nie ma. Wprost ze schroniska trafiła w nowe miejsce, do człowieczego domu, w którym nigdy nie mieszkała i dla niej wszystko, co się tu dzieje, jest nowe. Nie ma też krzywdy, bo jej status wzrósł, nawet jeśli noce i czas mojej nieobecności będzie spędzała w pralni. Jest tam dużo miejsca, jest widno, a teraz w upały chłodniej niż na dworze. Sunia ma wodę, zabawki i kocyki. Ja wiem, że kiedy śpię i kiedy mnie nie ma, a więc gdy nie mogę kontrolować sytuacji, ona i koci rezydenci będą bezpieczni. Ta sytuacja potrwa oczywiście tylko jakiś czas. Stali czytacze bloga pewnie pamiętają, że tak też było z Hokusem, który po nocach rozrabiał jak pijany zając i musiał je spędzać "w pace". Teraz to już dawna przeszłość. 

Po tym, co wydarzyło się u Jaworów, nie ma opcji bym postępowała inaczej. Fika jest małym, ale wciąż psem, i to o niewiadomej przeszłości. Poza tym muszę ją chronić przed kotami. :P

Tu będzie elaborat na tematy imienne. Dla wytrwałych maniaków - jak ja, hre, hre, hre. :)

W życiu bym nie przypuszczała, że przywiązuję do tego jakąś wagę, gdybym nie prowadziła bloga, ale z tego, co na nim już wiele razy zostało opublikowane, jasno wynika, że lubię się bawić znaczeniami imion i ich domniemaną determinacją charakteru.

A może to już jutro?

Zdjęcia z ostatniej chwili. Fika bawi się kocią myszką (od Opakowanej). Mówiłam, że kocina? :)

Z Amisią.