Po Biskupinie - śladami marzeń

No nie bądź taka leniwa - powiedziałam sama do siebie - przecież skoro i tak chodzisz po okolicy w ramach dbania o kondycję, to możesz zabrać ze sobą aparat i porobić trochę zdjęć!

Niby tak, ale jak cię znam - kontynuowałam - to zrobisz ich setki i potem będę musiała wybierać godzinami. Nie chce mi się! 

Oj tam, oj tam, po prostu zrób ich mniej, wszystkie przemyślane, żadnego przypadkowego naciskania spustu migawki. Zrobisz ich tak z 30, dasz do posta wszystkie i będzie git! Koleżanka biskupianka Krysia vel Opakowana się ucieszy - próbowałam jeszcze bardziej się zmotywować. 

No dobra, niech ci/mi będzie, umowa stoi! - postanowiłyśmy w końcu zgodnie.

I po tym dialogu mła z mła poszłam na spacer po okolicy z aparatem! 

Myślicie, że zrobiłam tylko 30 zdjęć? A w życiu!!

Myślicie, że wkleiłam wszystkie? W życiu! Jednak trochę skasowałam. :)

Boże, jaka ja jestem niesłowna!!

Zapraszam na wycieczkę z nami dwiema po starym Biskupinie. Szczerze kocham tę dzielnicę, podziwiam ją i mam nawet pewną lokalizację, a w niej wolno stojące, stare domy, które są moim marzeniem od czasu podstawówki.

Nie mieszkam tam, więc to dowód, że marzenia się... nie spełniają.

Powiecie, że dopóki życia, dopóty nadziei? Tylko że przeprowadzać się do domku, nawet bardzo małego, na stare lata... To niemądre. Zresztą ceny w tamtym rejonie powalają i po prostu nie ma o czym mówić, bo to zwyczajnie niemożliwe. Płakać nie będę (chyba żeby ona, ale na nią nie zawsze mam wpływ).

Zdjęcia można powiększyć kliknięciem.

Zaczynamy wycieczkę na skrzyżowaniu ulicy Olszewskiego i Wojtkiewicza
Takich domów jak ten obrośnięty dzikim winem jest w tej okolicy mnóstwo.
Podziwiam je od zawsze.

Rzucamy okiem na wspaniale zadrzewioną ulicę Olszewskiego,
która po obu swoich stronach ma piękne dębowe aleje.
To ewenement, domy, bloki oddzielone są od ulicy szpalerem wielkich drzew.

Idąc Wojtkiewicza w stronę Odry, mijamy maleńką uliczkę będąca ciągiem dla pieszych.
Jest to ulica Olgi Boznańskiej. 

Mijamy nowo wyremontowane domy jak ten, 

ale w większości stare.

I już jesteśmy w nadodrzańskim parku. 

Wchodzimy na wał przeciwpowodziowy, 

na którym biegnie urocza ścieżka, 

z widokiem na szerokie nadodrzańskie łąki.
Za czasów mojego dzieciństwa pasły się tu krowy.
Mam gdzieś zdjęcie.

Na wale dziesiątki ludzi biegają, jeżdżą na rowerach, spacerują - ja miałam szczęście, że było pusto.
Nie dziwi mnie to, w mieście tak dużo się dzieje! 

Z wału schodzimy schodkami, a potem łąkami do rzeki.

Przypominam, że rzecz dzieje się w mieście - dziesięć minut od mojego domu.
Tereny zachwycają swoją dzikością.

Czyż nie pięknie? 

Piesek kąpiący się 

w czystej 

wodzie

na pewno podziela 

moje zdanie - szczęśliwy!

A ja myślę: chodzić po takiej łące bez psa... Żal.

A czerwiec

szumi dojrzałymi trawami.

Wracamy na naszą ścieżkę 

i zaglądamy na drugą jej stronę.
Tam łąki, tu trawniki, boiska, 

stare, wiekowe drzewa, 

ścieżki pełne uroku.

i w takim otoczeniu, poprzez gęstą roślinność, możemy zerknąć
na domy wyłaniające się z tej zieleni.

Ludzie mieszkający w nich mają widoki jak niżej:

na ścieżkę w lewo, 

drzewa, a w oddali wał ze ścieżką, 

i na ścieżkę w prawo.

Tak samo ci... To o jednym z tych domów marzyłam, by kiedyś w nim mieszkać.

Ten np. domek nie jest duży, ma za to wspaniały, częściowo dziki ogród, no i park tuż za płotem.

Moim zdaniem to najlepsze lokalizacje we Wrocku.

Ach, przesyłam ci tęskne spojrzenie - piękny!

Dwa kroki dzielą nas 

od tej mojej wymarzonej uliczki. 

Ten mógłby być mój (to do niego wzdychałam od strony parku)

i ten... Maleńki domeczek, ach!

No i skoro już tu jestem, 

to odwiedzę uliczkę Krysi. Tu mieszkała x lat temu. :)

Zaraz pokażę jej i Wam dom, w którym się wychowała,  

ale najpierw odwiedzimy naszą podstawówkę.
Jak to działa, że wspomnienia wracają i zalewają mnie jak morska fala?
Na tym dziedzińcu chłopcy rzucali w nas - dziewczynki, kulkami śnieżnymi,
trzeba było przebijać się przez ten atak i uciekać co sił do domu. :)
Lubiłam tę szkołę.  

Kamień wychwalający PRL - nadal trwa...

Został wmurowany przed moim urodzeniem.
Ciekawa jestem, czy podczas (ewentualnego) remontu zostanie zachowany.

O remont na pewno krzyczy ścieżka prowadząca do szkoły.

Od kiedy ja nią chodziłam, zmieniła się tylko na gorsze.
Jak to możliwe, żeby przez tyle lat nie położono nowych płyt??
Chyba że wszystkie dzieci podjeżdżają już pod szkołę autami przywożone przez rodziców.
Nie ma już biegnących rano tędy do szkoły dzieci z kluczem na szyi?

A to domek  (od tyłu) naszej Opakowanej!
Ta to miała miejscówkę na start!

Przy tej bramce ma zdjęcie w rajtuzkach, które zwijają się jak precelki wokół nóżek. :)

To jej ulica. Tu oświadczył się jej wciąż aktualny mąż. :) 

Jeszcze raz jej sprzed 30 lat dom. 

A to inna biskupińska uliczka. 

Aleja przy Olszewskiego. Nic się nie zmieniła od 30 lat...

To wciąż jest biblioteka. Kto czyta, nie błądzi. :)

I tu, po drugiej stronie ulicy,

 czas się zatrzymał.

Tak samo oszałamiająco kwitną lipy!

Mkną po szynach niebieskie tramwaje...

To wszystko trwa w spokoju. 

Choć jest coś nowego: nowy kościół. 

A dzieci nadal grają w gry na chodnikach.
To miłe znaleźć na to dowód.

A kiedy wracałam już do domu, nad moją częścią parku powitał mnie... czołg.
To chyba znak, że znowu przegięłam z ilością zdjęć, ale...

To nie ja, to ona! :)
Miłego tygodnia!

PS. Zaglądnijcie do poprzedniego posta. Dodam nowe zdjęcia pieszczocha Miniaka od Ali. :)