O dwóch takich, co im ukradli młodość

Wielkie pustki uczyniłaś w życiu moim, kochana Balbinko, tym zniknięciem swoim! - wołaliśmy z MCO przez pierwsze dni bez tej kochanej koteczki. 

Ale, ale, przecież nie ma strachu! Taka pustka nie jest zła. Taką pustkę bez trudu można wypełnić! Za to radość z wieści od Karoliny  jest z pewnością dobra - bezcenna! Mam nadzieję, że śledzicie losy uroczej Foczki na blogowym FB (klik). Są naprawdę świetne (jeszcze tylko kotka rezydentka musi się pogodzić z obecnością drugiej). Co to za szczęście taka udana adopcja!

W sobotę zabraliśmy się więc z MójCiOnym za wypełnianie pustki. Już od pewnego czasu w oko i w serce wpadły mi dwie koteczki z wrocławskiego schroniska:

7-miesięczna ZULA, drobniutka czarno-biała koteczka działkowa nieodebrana po sterylce. Z powodu jej dzikości istniała duża szansa, że spędzi w schronisku następne lata. Jakie to trudne musi być dla takiej przyzwyczajonej do wolności kiciuńki! Serce pęka.

Jednak to losy 8-miesięcznej PSOTKI mnie rozłożyły... Została ona znaleziona z rodzeństwem na działkach jako dwumiesięczna koteczka. Maleńka spędziła trzy miesiące w klatce (!!), na kwarantannie, ale niestety nikt jej nie adoptował, ponieważ syczała i prychała. Potem znalazła się w kociarni z dorosłymi kotami, gdzie musiała walczyć o swoje. Szkoda jej młodości, jej dzieciństwa wręcz, przecież czas, gdy kot szaleje, bryka, bawi się, ona straciła zamknięta w klatce, bojąc się...

Może i tym razem uda się przywrócić radość tym bidom. Najpierw jednak muszą swoje przejść. 

Droga wycieczko, zaczynamy! Jedziemy do wrocławskiego schroniska dla zwierząt. 

Najpierw mijamy klatki z wybiegami dla psów. Oj, ciągnie mnie w tamtą stronę...
Jeszcze nie czas.

W pawilonie kocim zaskoczenie: jest mało kotów!

Mają bardzo dobre warunki, ale...

Tak dużo jest tych "ale", że brak mi słów.

Są tak smutne...

Na zdjęciach uwieczniłam pierwsze trzy pokoje w kocim pawilonie, gdzie mieszkają te najdziksze, trudnoadoptowalne. 

Przepiękna kiciunia. Kilkuletnia Aria. Dzika.

A tu schowała się Psotka. Nie wie, co ją czeka. 

A czeka ją łapanka. Najpierw zostaje sprawnie usidlona czarno-biała Zula. 

Niektórzy współlokatorzy profilaktycznie ewakuowali się na z góry zabezpieczone pozycje. :)

Niektórzy liczą, że ich ominie, a może już na nic nie liczą?

Po dramatycznej akcji mała Psotka zostaje w końcu usidlona 

i zapakowana do transporterka. Trudne są to chwile, jednak konieczne, jeśli ma być lepiej.

Dwie kotki-sierotki czekają już na załatwienie formalności. 

A w schronisku nawet każda ściana krzyczy: zabierz mnie do domu!

Niektórym się udało. Ten uroczy psiak właśnie został adoptowany przez młodych ludzi.
Można o tym poczytać na ich blogu.
Wszyscy jesteśmy blogerami, hej!

Zula ma porządek w papierach, 

a Psotka okazuje się, nosi inny numer chipa niż w ewidencji, ale to nic dziwnego.
Zaraz to wyjaśnię.

Retrospekcja. Cofamy się o kilka miesięcy, gdy do schroniska trafia rodzeństwo maluszków z działek. Opowiada Aneta, wolontariuszka, o której niedługo Wam opowiem. Zapamiętajcie to imię.

Psotka trafiła z rodzeństwem z  działek, one były przywiezione w dwóch turach, było kilka burych i czarny chłopczyk. Nazwaliśmy go Binuś - on wrócił z adopcji po jednym dniu, bo niby drugi kot go nie akceptował, potem w schronie zrobił się megafajny i poszedł do domu. Druga dziewczynka nazywała się Nutka i ta trójka poszła na pokoje schroniskowej kociarni. Z tego rodzeństwa były jeszcze dwa burki - jeden został adoptowany z kwarantanny, a drugi umarł, nie wiem na co.

Jak na pokoje trafiły Nutka i Psotka, to nie mogłam ich rozróżnić, bo bardzo podobne, ale Nutka poszła i została Psotka. 

W takiej klatce Psotka spędziła 3 miesiące...

Nic dziwnego, że Nutka pomyliła się z Psotką i zamieniły się numerami w ewidencji. :)

Koniec retrospekcji, wracamy do ubiegłej soboty.

Zula i Psotka zostały oficjalnie zaadoptowane tymczasowo

i zapakowane do samochodu, 

 by za pół godzinki znaleźć się w kocim pokoju na naszym strychu. 

Nigdy jeszcze nie były w pokoju, w domu...

Naburmuszona Zulka. 

Wroga Psotka.

Oj, nie, nie, MCO, na zabawy myszką trzeba będzie zapracować. :)

Kiedy poszłam sprawdzić, co robią - za jakiś czas, zastałam Zulę pod łóżkiem, 

a Psoteczkę w kociej budce. Ona ma jeszcze ślad po sterylizacji. To było boczne cięcie. Zarośnie.

Następnego dnia odkryły łóżko piętrowe (utrapienie z tym łóżkiem - jak mi to utrudnia życie!). 

 Odkryły też szafę, i to jest lepszej, bo mam do nich dostęp.

Przed nami daleka droga. Zamierzam przez pierwszy tydzień całkowicie dać im spokój. Wchodzę tam tylko, karmię, sprzątam, biorę wędkę i miękkim końcem staram się je choć ciut pogłaskać, przyzwyczaić do dotyku. Przemawiam, obiecuję, zaklinam. Nie wierzą mi! Są bojaźnią, przerażeniem i ostrożnością. Bidulki! 

Ciekawe, jak potoczą się ich losy, jakich scen będziemy świadkami, gdzie trafią te wyciągnięte ze schroniska istotki. Kolejna kocia historia właśnie się zaczęła. I to razy dwa, a może i... trzy. Ale to już innym razem. :)

Miłego dnia!