Król Przylep

Zaczynamy opowieść. 

Był sobie  malutki czarny kotek, który urodził się w domu. Znał ludzi i ufał im. Wcale się ich nie bał, wręcz przeciwnie, kochał do nieprzytomności, z całych sił. Pewnego dnia wziął go taki "człowiek" i... wyrzucił na pobocze przy trasie szybkiego ruchu na wrocławskich Bielanach. 

Nie wiadomo, ile czasu spędził tam mały kotek, który nie znał dworu, bojąc się i trzęsąc z zimna. Był mokry, bo padał deszcz. Na szczęście przejeżdżała tamtędy Kasia (tak, ta Kasia z wczorajszego posta), zobaczyła małą czarną kulkę przy drodze, zahamowała z piskiem opon, niemal wpadając do rowu. Mały, czarny, mokry i straszliwie głodny kotek znalazł się na jej kolanach zawinięty w dyżurny ręcznik... Kasia zadzwoniła do Gosi i maluch przyjechał za jej drzwi.

Calutką drogę kotek mruczał i ugniatał Kasi kolana. Znów był z człowiekiem, spełniło się jego marzenie. Koteczek ma pewnie niecałe 4 miesiące, może dla ludzi, którzy go mieli, stal się już za duży? Nie mogę uwierzyć, że ktoś chciałby pozbyć się tak idealnego zwierzątka!
Śliczny, czarniutki, z lśniącym jak u foki futerkiem. Aż miło poparzeć i dotknąć. Chudziutki, czuć drobniutkie kosteczki, ale przede wszystkim strasznie, ale to strasznie głodny!
Nic dziwnego, że już bezpieczny w kocim pokoju, jadł, i jadł, i jadł...

I wiecie co? On nadal kocha ludzi. Boi się ruszyć na krok od człowieka. Natychmiast pilnuje się nóg, kroku nie można zrobić bez asysty. Przy tym cały czas mruczy, cały czas! To przylepa do entej potęgi. Nie miałam jeszcze nigdy tak miłego, oddanego zwierzątka, dla którego człowiek jest całym światem. 

Postawiony na chwilkę na drapak...

Hyc, hyc, hyc,

i już pod nogami!

A potem na kolanach. I betoniara włączona, chodzi cały czas! Bezustannie.

Udało się chłopaka rozruszać wędką. Umie się bawić, wesoły jest, chętny.

Tak towarzyski kotek nie mógł długo siedzieć sam w kocim pokoju.

Dziarskim krokiem wyruszył więc na podbój domu.

Oczywiście tuż przy ludzkich nogach. :)

Kocurek wie, co to głód, dlatego zanim nabierze poczucia bezpieczeństwa, nie powstrzyma go przed penetracją cudzej miski nawet nowo poznana ciotka Stefka, która syczy i grozi. Nie jest miła, o nie!

Nowy człowiek? Też kocham i nie opuszczę go na krok, nic mnie nie powstrzyma! Na tym zdjęciu widać, jak zgrabny i prześlicznie zafutrzony jest ten znajdek. 

 Pies? A co to dla niego! Chwilę powarczał, a już za moment...

Ogon to taka fajowska zabawka!

Ruchliwe toto, ale cały czas blisko, na kolankach, wtulone (to i zdjęcia wychodzą właśnie takie), 

i cały czas chętne do pomocy.

Królowa Ciotka niezbyt zachwycona nowym, chrzciny łapą urządza, niestety nie wiem, co wymyśliła, liczę na podpowiedź z Waszej strony.

Hokus jest raczej oburzony. Ktoś pije z miski Rufiego! Ki czort!

No i takie tam scenki domowe. Rezydenci i nowy w różnych akcjach, reakcjach i konfiguracjach.

Wizyta u wetki, kontrolna. Z powodu rozstroju żołądka po głodówce i objedzeniu - lekarstwo. Kicuś grzeczny jak aniołek. Panią doktor też kocha. Wszystkich kocha, przecież mówię.

Trwają prace nad manierami, bo kiciuniek boi się głodu. Do talerza wchodzi, na stół wskakuje. Biedaczek. Mądry jest. Po dniu już widzę postępy.

To powtórka: niesamowicie ufny, szybko się adaptujący, bardzo miły, przylepa, okazujący uczucie i przywiązanie, mruczek koncertowy. grzeczny, schodzący z drogi rezydentom, wesoły, potrafiący się sam bawić, zawsze przy człowieku, byle blisko, byle razem. Wciąż jeszcze rzucający się na jedzenie, ale to mija.
Taki jest ten łamacz serc. Ten Don Juan w czarnym futerku. Ten Casanova.

Szuka człowieka, który pokocha aż taką przylepę. Jemu to trochę minie, ale na razie można rozkoszować się nakolankowym, przemiłym kotkiem. 

Teraz, gdy to piszę, on leży obok mnie na krześle przytulony główką do mojego biodra. Jego zaufanie, jego chęć bycia blisko rozwala mnie. Bardzo wzrusza. Nie chcę myśleć, jak bardzo już mi zależy na jego losie. 

Gdzie jesteś, właściwy człowieku? Gdzie jesteś, szczęściarzu?

Imię, moi kochani, imię jest potrzebne! Do roboty. :)

Ja wiem, że nie muszę, ale gdyby komuś jakimś cudem umknęło, to trwa ostatni tydzień, w którym można kupić kalendarz. W przyszłym będziemy losować dwóch szczęśliwców, którzy wybiorą pomiędzy koszulką a ceramiczną gruszką. Jest jeszcze po kilka sztuk, zapraszamy serdecznie!