Za Tęczowym Mostem pod nieba kloszem chabrowym

Nasi mali wierni towarzysze codzienności wciąż nas opuszczają. Takie życie. Odchodzą z powodu chorób, wypadków, starości lub giną bez wieści. To bardzo boli. Kiedy żyje się z kimś, nawet takim na czerech łapach, latami, to pustka, jaką zostawia za sobą jego niebycie, nigdy nie znika. Złapałam się na tym, że wyobrażam sobie nieobecnych już ukochanych ludzi i ukochane zwierzęta razem, tam, gdzieś hen, za Tęczowym Mostem, pod nieba kloszem chabrowym. Wyobraziłam sobie powitanie...

Nie chciałabym, aby to był smutny post. Ninka napisała wiersz dla swojej córki, która cierpiała, gdy bogini Tęczowego Mostu przysza po jej króliczka - Fruzię. 

Wiersz Ninki jest radosny, a dopełniony filmem z powitania psa z człowiekiem stanowi wizję, która leczy moje serce.  Ten psiak wita swoją niewidzianą przez dwa lata panią. Wyobraźcie sobie tę naszą przyszłą radość! 

To dla każdego z nas, dla mnie, dla ciebie, a szczególnie dziś dla rodziny ze stryszku (klik). Pomyślmy też o Amiszy (kilk).

 Dla Fruzi

Gdzieś, hen, za Tęczowym Mostem

Są łąki pełne stokrotek.

I w bujnej zielonej trawie

Lśnią mniszków słoneczka złote.

Tam, nad przejrzystym strumykiem,

Pod nieba kloszem chabrowym

Skaczą beztrosko króliki

szczęśliwe, wesołe, zdrowe.

Nocami, gdy srebrny księżyc

Odbija się w kroplach rosy,

Jedzą pachnące ziół pędy

I marszczą zabawnie nosy.

Gdy przyjdzie lato, bezkarnie

Łasują w winogron kiściach,

A kiedy nadejdzie jesień,

W suchych chowają się liściach.

A śnieg? Czy czasem tu pada

Z chmurek na niebie jasnym?

Czy królik może z rozpędu

W puszyste wskakiwać zaspy?

A potem w zacisznej norce,

Chrupiąc przepyszne źdźbła siana,

Pomyśleć sobie, że wiosna

Będzie już jutro, od rana?

I tylko czasem niektóre,

Pośród najlepszej zabawy,

Skoków, harców, biegania,

Stanąwszy słupka wśród trawy,

Porozglądają się wkoło

Ruszając noskiem kochanym;

Patrzą, czy skądś nie nadchodzi

Ktoś dawno już niewidziany.

A potem skokiem zuchwałym

Wprost w niezachwianą pewność

Wpadają, niezłomnie wierząc,

Że przecież przyjdzie! Na pewno!

Gdzieś, hen, za Tęczowym Mostem

Są łąki pełne stokrotek

I w bujnej zielonej trawie

Lśnią mniszków słoneczka złote.

Tam, nad przejrzystym strumykiem,

Pod nieba kloszem chabrowym

Skaczą beztrosko króliki

szczęśliwe, wesołe i zdrowe.

Ninka

Dziękuję, Ninko. Odczarowałaś mi trochę smutku.