Hukać możemy, a i poza teren wychodzimy!

Wczorajszą sondę na naj naj rysunek na chmurach wygrała Miśka, i to jest bez sensu! Dlaczego? Ponieważ "nagroda" była opisana następująco: Osoba, która wygra, otrzyma naganę z wpisaniem do akt za bezsensowne tracenie czasu na rysowaniu rysunków na chmurach. Nie otrzyma długopisu z logo bloga, bo to jest bez sensu!

Miśka jest jedyną osobą, która nie straciła czasu na bezsensowne rysowanie rysunków na chmurach, bo robiła to w ramach zabawy z dzieckiem, które miało z niej wielką radochę! I jak wpisać jej naganę do akt? Jaki to los jest przewrotny, nieprawdaż? Miśko, w takim bądź razie przesłanie Ci długopisu z logo bloga uznaję za jedyne honorowe wyjście z tej sytuacji. Gratuluję i cieszę się. Ucałuj Grzesia. 

Poza tym w ramach wieści najświeższych: Fago pojechał wczoraj do nowego domu. Naprawdę nie miałam się do czego przyczepić, mimo że badałam sprawy pod lupą. Za swoją porażkę uznaję fakt, że rozdzieliłam braci, choć z drugiej strony Fago jest specyficznym kotkiem, który im więcej było w kociarni psedskolaków, tym bardziej się wycofywał. Przez ostatni tydzień, gdy został już sam ze Stefą, zrobił olbrzymi postęp w oswajaniu i ufaniu człowiekowi, czyli mnie. Może to kotek, który lepiej będzie się czuł sam... Może to dobrze się stało, że on jeden najdłuższej szukał domu, no i że odmówiłam go aż trzem osobom (np. kierowcy, który chciał z nim jeździć w trasy), może i lepiej, bo dopiero ostatni tydzień przyniósł przełom w jego zachowaniu. A jednak mi żal. Planuję odwiedzić go w niedzielę i zobaczyć, jak się miewa. 

Takie rozstania są zawsze podszyte smutkiem, jednak co by nie mówić, zrealizowałam plan opróżnienia domu z kotów przed powrotem MCO. Została Stefka, która ma permanentną ruję i dostaje leki na jej zahamowanie. Dopiero potem będzie mogła mieć zabieg i szukać domu. Rozglądnijcie się wokół siebie, czy ktoś nie mógłby się nią zaopiekować. To cudna, bezproblemowa kotka. Miła, wdzięczna, kochana ze wszech miar. Cudna towarzyszka dla kogoś, kto szuka takiej ustatkowanej pani. Stefka ma ok 9 lat, ma szczepienia i wszystkie inne profilaktyczne zabiegi. To skarb prawdziwy. Wiem, co mówię. 

A cóż jeszcze? MCO wraca za... trzy dni. TRZY! Oesu! Przecież w domu nic niezrobione, a ja taka nieuczesana! Miotam się (wewnętrznie), co by tu zrobić, ale potem wyczerpana tą walką dziejącą się w mojej głowie relaksuję się, wcinając lody... To się źle skończy! On przyjedzie, a ja się w drzwiach nie zmieszczę i nie będę mogła po niego wyjść na lotnisko! 

Jak to będzie? Po takim czasie? Krzysiek Japoński (tak go nazywam), współpodróżnik Roberta, i ja do tej pory nie możemy się tu odnaleźć. To nie jest jakiś snobizm czy szpan, to Japonia ma w sobie coś takiego, że zetknięcie z tamtą kulturą wywołuje szok i wstrząs - tak bardzo pozytywny, że potem trudno nie tęsknić.

Zmiany w naszym życiu są przesądzone, tylko w jakim kierunku pójdą? Wiele jest pytań, na które czas przyniesie odpowiedź. Podróż do Japonii była na pewno przełomowa, otworzyła wiele drzwi i otworzyła wiele możliwości, głównie w naszych głowach. Teraz tylko trzeba to konsekwentnie i nie leniąc się, wykorzystać. Głęboko wierzę, że może być z tego wiele dobrego. Najważniejsze jest to, aby nie skończyć jak ten dowcipniś z wczorajszego dowcipu Hany i móc wyjść poza teren. :)

Tym terenem jest nasz własny strach przez zmianą, niewiara w swoje możliwości, lenistwo i wygodnictwo. To się nie opłaca. Najważniejsze, aby nie skończyło się na pohukiwaniu. 

Miłego piąteczku. :)

Gosia

********

Dowcip Hany:

Idzie facet, idzie obok cmentarza i postanawia drogę sobie skrócić. Wejść, pójść na szagę i wyjść drugą bramą, bo bliżej. Paczy, a tam grabarz grób kopie. Postanowił go nastraszyć. Zaszedł go od tyłu i "uuu!" zrobił mu za plecymi. I poszedł dalej. Już był przy bramie, już witał się z gąską, gdy wtem! Trach! Dostał w eb łopatą. I usłyszał: chodzić możemy, straszyć możemy, hukać możemy, ale poza teren nie wychodzimy!

PS. Dziękuję za akcję wyciągania mnie z jamki. To, co się wczoraj działo, przeszło moje najśmielsze oczekiwania (bo myślałam, że to będzie smutny, szary dzień - o ja goopia!).