Dwie czapki w dalekim kraju :)

Pytanie do stałych bywalców: czy ktoś jeszcze pamięta dwie czapeczki snujące się wśród wielkich drzew w Irlandii?

Otóż te same dwie czapeczki można teraz namierzyć w zupełnie innej scenerii. Oto obrazek: 

W niedzielę, czyli wczoraj, szczęśliwa posiadaczka czerwonego wdzianka na głowę donosiła z dalekiego kraju tak:

Dzisiejszy dzień tylko w wielkim skrócie, żeby nie zanudzać. A i wrażenia zaczynają blaknąć, bo nawet Tokio powszednieje… Co za życie!

Z powodu pomyłki nasze wyjście na sumo okazało się wyjściem na… kendo. Mimo to jestem pod wielkim wrażeniem. Wielka hala sportowa wypełniona pięknie ubranymi ludźmi, w większości uczniami w uniformach różnych szkół, kibicującymi licznym zawodnikom walczącym w pojedynkach na całej wielkiej arenie. Klasa, kultura, spokój, porządek, skupienie na widowisku sportowym – to było widać najbardziej. Podziwiam i zazdroszczę! Samo kendo to bardzo elegancki sport, z racji pięknych ruchów miły dla oka. Fajnie było popatrzeć, posłuchać oklasków, a także dźwięków wydawanych przez walczących. Bardzo japońskie to wszystko razem i bardzo piękne. 

Potem w ramach odpoczynku przycupnęliśmy sobie na ławce w pobliskim parku. Wiele rodzin z dziećmi wypoczywało, siedząc pod pachnącymi lipami na świeżo wystrzyżonej trawce. Czy muszę dodawać, że nie było tam ani jednego papierka? Że było cicho i nic nie zakłócało wypoczynku odpoczywających? Obserwowanie tych ludzi, jak bawią się ze swoimi ślicznymi dziećmi, jak rozmawiają, jak kłaniają się  sobie, to też była fajna wakacyjna przygoda i lekcja obyczajowa. Krótka przerwa w naszej "gonitwie". 

Stamtąd zdecydowaliśmy się pojechać do hali właściwej dla zawodów sumo, jednak pocałowaliśmy klamkę, bo z powodu naszej pomyłki i opóźnienia w dotarciu tam nie dostaliśmy już biletów. Niestety (albo stety) obok znajduje się muzeum epoki Edo. Zmasakrowaliśmy się tam jak więźniowie w kamieniołomach! Tak się wycieńczyliśmy, że naprawdę ledwo powłóczyłam nogami! (Zauważcie, co pisze Gosia: zmasakrowaliśmy się. Ale: ledwo powłóczyłam nogami. Znaczy się, JCO jeszcze trzymał fason. Zuch gaijin! :) - dop. mój, czyli JolkiM). Muzea to do siebie mają, że trzeba mieć końskie zdrowie, żeby je przeżyć. Przynajmniej ja tak mam. 

Ostatkiem sił, po kolejnej godzince w metrze, dojechaliśmy do dzielnicy Shibuya, bowiem jak wyczytałam na blogu http://japoniablizej.blogspot.jp/2014/05/cay-dzien-razem-wyniki.html, "fajne miejsce z tymi pierożkami znam właśnie w Shibuya (...). To mały bar znajdujący się na drugim piętrze w niepozornym budynku, ale trudno go nie znaleźć - wszędzie widać pierożki. :)  Gyoza jest tam pyszna i możemy ją zjeść na trzy sposoby - pierożki smażone, grillowane lub gotowane. Standardowa porcja to sześć sztuk, ale na duży głód można kupić większe zestawy na przykład z czterdziestoma pierożkami. I, oczywiście, wychodzi to taniej niż kupowanie kilku mniejszych porcji. :)".

Kiedy wysiedliśmy na stacji w Shibuya, szybko stało się jasne, że słowa „trudno go nie znaleźć - wszędzie widać pierożki” są chyba jakimś nieporozumieniem, bo trafiliśmy do miejskiego piekła! Miliony ludzi przewalających się przez to słynne miejsce, gdzie jest pomnik psa Hachiko, dzikie tłumy, tabuny! Miejski hałas plus wieżowce, plus neony, kolorowe, błyskające reklamy, muzyka, a przede wszystkim nieprzerwana rzeka ludzi to miejsce zdecydowanie z moich koszmarów sennych. Miejsce, które warto było zobaczyć, by docenić naszą wieś, a i naszą spokojną dzielnicę we Wrocku.

Potem już na ostatnich nogach doczołgaliśmy się do domku, gdzie zjedliśmy kupiony po drodze obiad, zakąszając ciasteczkiem.

A teraz już padam, bo jest prawie dwunasta w nocy!

Jutro inna, wielka przygoda, czyli wycieczka poza Tokio do Owakudani – doliny pachnącej siarką z widokiem na Fuji. Mam nadzieję na wspaniałe spotkanie z przyrodą.

Jedna ciekawostka:

Do metra wsiadła dziś gromada młodych, wyglądających na Hiszpanów, ludzi. Jak to żywiołowi południowcy, zachowywali się bardzo głośno, rozmawiali, śmiali się, klaskali. Japończycy zatrzęśli się z oburzenia. Całe metro zrobiło wielkie „ciiiiii”, a ponieważ nie podziałało, to znów za chwilę wszyscy zasyczeli „ciiiii”, nie podziałało znowu, więc ci wychowani w poszanowaniu dla innych ludzie poddali się, zerkając tylko dyskretnie na gaijinów spod oka. Co sobie pomyśleli, to ich...

Co potrafią gaijini i jak to jest tu szokujące, pokazuje zdjęcie Anny Ikedy, autorki bloga Na wsi w Japonii tu: http://www.intagme.com/twocatsinjapan/717791641739405153_1240191992/.

To tyle. Mam nadzieję, że Ty, Jolu, odpoczęłaś w weekend, a chwaściory czują się pokonane. To Ty leć do pracki, a ja na kolejną wycieczkę, hi, hi. ;) Nie ma sprawiedliwości na świecie...

Kącik samochwały:

Ważne wydarzenie - nauczyłam się już nazwy dzielnicy, w której mieszkamy. To połączenie żydowskiego TATE ze spójnikiem I oraz  wymowa angielskiego "ona", czyli SHI.
Mieszkam w TATEISHI! :-)))

Na deser film zmontowany w metrze, w którym spędzamy zdecydowanie najwięcej czasu - MCO czuje się już tam jak ryba w wodzie (w przeciwieństwie do mnie). 

Dzielnica Shibuya: