Dlaczego nie chciałam zatrzymać Młodego

Mogłabym napisać "nie mogłam", ale to nie byłoby uczciwe. Dlaczego więc nie chciałam?  

Myślę, że to pytanie wymaga odpowiedzi. Nikt z Was mi go nie zadał, może ktoś nawet tak pomyślał, ale w swojej delikatności nie powiedział tego głośno. To pytanie do mnie i muszę sobie samej na nie odpowiedzieć. Może poczuję się lepiej. Wydaje się, kiedy się patrzy z daleka, że racjonalnych powodów nie ma.

Mamy przecież tylko trzy swoje koty, mamy warunki i możliwości, aby mieć ich więcej. Dlaczego więc nie machnęłam ręką i nie namówiłam męża, abyśmy tego cudownego kociego przyjaciela, jakim jest Młody, zatrzymali?

Pierwsza odpowiedź jest dość oczywista i wynika z rozsądku. Za wszelką cenę chcę utrzymać umiar w naszej działalności domu tymczasowego. Chcę utrzymać równowagę między tzw. normalnym życiem a tą dającą mi niezwykle dużo satysfakcji pracą. Nie chcę się w tym zatracić, co przy moim charakterze jest niezwykle łatwe. Chcę cieszyć się życiem w różnych jego aspektach, chociażby podróżując, gotując, malując, chodząc do kina, spacerując itp. To jest jasne i wcale się tego nie wstydzę. Nie tylko koty są ważne. 

Jest jednak jeszcze jeden powód. Bolączka, która nas bardzo trapi. Poważny problem. I nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Tym zmartwieniem jest Kayron. 

Często śmiejemy się, nawet tu na blogu, że on taki władczy, taki nieprzystępny, nietowarzyski. Prawda jest taka, że to typ kota samotnika, który z powodu naszego działania jest w wiecznym stresie. Cierpi.

Koty towarzyszą mi podczas czytania. Kajtusia wśród nich nie ma. :(

Już pojawienie się w domu Amisi było dla Kajtka wstrząsem. Jakoś jednak się przyzwyczaił, tym bardziej że Amisia jest niezwykle spokojną damą. Kiedy jednak zdecydowaliśmy się, ze względu na stan jego zdrowia, zatrzymać Hokusa (on wciąż jest na lekach i wymaga specjalistycznej karmy), spokojny świat Kayrona legł w gruzach. Księciunio nie akceptuje Hokiego, a to, że przez dom przewijają się inne koty, przeważa szalę jego stresu w niebezpieczną stronę. Pojawiły się u niego kłopoty z pęcherzem, a przez ostatnie tygodnie kot się drapie, nie wiadomo dlaczego. Są to, już wiem, typowe objawy stresu. Permanentny stres u kota może prowadzić do... Nie chcę tego nawet pisać.

Już jakiś czas temu MójCiOn zauważył, że może lepiej byłoby znaleźć dla niego nowy, spokojny, zaufany dom bez innych kotów. Oburzyłam się wtedy w sercu. Jak to? Ja miałabym oddać mojego kochanego Księcia? Nigdy! Teraz, choć do takiej decyzji daleko, zaczynam przyznawać rację temu rozumowaniu...

Póki co postanowiliśmy jednak, że koty tymczasowe o wiele dłużej będą izolowane od reszty domu. Mają swój pokój na strychu, więc krzywda im się nie dzieje. Kupię też Feliwey, może to trochę pomoże.

Jak radzi sobie Amisia, opowiem wkrótce.

Trzeci powód też jest oczywisty. Znalazł się dla Młodego najlepszy pod słońcem dom, z dobrą i kochającą koty opiekunką, zdolną do poświęceń i wysiłku, co pani Ala pokazała, jadąc po niego pół świata. Chociażby dlatego nie mogłam go zatrzymać.

Miałam się chwalić, co dostałam od pani Alicji podczas przekazania Młodego.
Śliczne! Będą mieszkały w skrzynce z kwiatami. :)

To, jak Kayronek izoluje się od reszty stada, widać nawet po zdjęciach. Przeszukałam cały rok i jego zdjęć jest jak na lekarstwo, wiele więc z nich już widzieliście.

PS. Takie sceny miały miejsce wczoraj, kiedy wróciłam do domu z Poznania.  Koteczka Ewy nie wiedziała już, jak się cieszyć. Najchętniej weszłaby we mnie, aby być bliżej. :) To wielka przylepka, milusia iskiereczka. Dobrze, że za tydzień będzie już ze swoją nową rodzinką, bo mogłabym znów przeżywać powtórkę z ostatniego weekendu, a w poniedziałek pisać post: dlaczego nie chciałam zatrzymać Myszeczki. :)