Żyjemy

Przeżyliśmy noc. 

Napiszę potem więcej, bo zaraz kolejne karmienie.

Wybaczcie, że komentarze są wyłączone. Nie mam na to siły ani odwagi, żeby je czytać. Jestem już jednocześnie przesądna i realistyczna do bólu, a z moim dzieciństwem skończyłam raz na zawsze, jakkolwiek to brzmi. 

Widzę po statystykach, że umieracie z niepokoju, że kibicujecie w sercach nakrapianej kruszyneczce.

Dziękuję.

10:20

Kropeczka jest karmiona co 2 godziny ciepłym kocim mleczkiem, leży na poduszce elektrycznej, ma masowany brzuszek. Nie chce ssać, ale to chyba wina złych smoczków - wciąż szukamy z Kasią idealnego. Maleńtas najpierw zjadał 2 ml, a na ostatni posiłek wciągnął już 4. Nie ma się co cieszyć, wciąż czeka na niego milion niebezpieczeństw. 

Szukamy kociej mamki, takiej, która urodziła najdalej dwa tygodnie temu i karmi swoje dzieci. Na razie nie ma.

Te żółte ślady na białej szmatce to najpiękniejsze żółte ślady na świecie: po kocinkowych siuśkach. Siusia, a rano po masażu zrobił całkiem już dużą kupkę.

Dziękuję za wszystkie linki i Wasze historie. Wszystko to się ogromnie przydaje. 

Zaraz zmieni mnie Kasia, a ja będę mogła pójść na trochę do pracy, choć najchętniej nie odchodziłabym od niego na krok.

13:10
Zgłosiła się pani, której kotka brytyjska tydzień temu urodziła 4 kocięta. Kotka jest w superkondycji, ma mnóstwo mleczka, dzieciaczki są już dwa razy większe niż po urodzeniu! Kasia uzgadnia z lekarką, jak to zrobić - czy dziś już spróbować jej podrzucić kropeczkę, czy to za częsta zmiana pokarmu i czekać do jutra (podobno tak byłoby lepiej - tak mówiła inna wetka). Jeśli dziś, to natychmiast będziemy działać. Nie cieszę się, nie mam nadziei, nie pozwalam sobie na nią. To wszystko jest moja wina. Mogłam wcześniej zauważyć, że Zoya nie ma pokarmu, mogłam wcześniej zacząć działać, a teraz ten śliczny maleńki szaraczek nie żyje i nic tego nie zmieni. Nigdy sobie tego nie wybaczę. Nie zmieni tego milion Waszych maili, więc, proszę, nie piszcie na ten temat.

14:10
Dziś ok. 20. spróbujemy podrzucić Kropeczkę mamce. Jeśli ta drobina dotrwa do tego czasu oczywiście. Próba będzie trwała do godziny i jeśli po tym czasie kotka nie przyjmie maleństwa, to wrócimy do karmienia sztucznego. 

17:50

Zgłosiła się druga pani, która ma kotkę karmiącą swoje dziesięciodniowe dzieci. Jeśli nie wyjdzie dzisiaj z tą pierwszą, to pewnie spróbujemy jutro z drugą. 

Nie podoba mi się, że nasza drobinka jest taka niespokojna, wierci się, piska... Nie podoba mi się to.

19:00

Za pół godziny jedziemy. Gdy wrócę, napiszę, jak poszło. To drugi koniec miasta. Jak ja go tam zostawię... Obym go mogła zostawić, bo nowa mama zajmie się nim lepiej.

22:08
Jestem w domu. Sama. Nie mogło pójść lepiej! :) Napiszę więcej za jakieś 20 minut, muszę zrobić sobie herbatkę. Włączam komentarze.

     Herbatka. :)

22:25

Niezastąpiona Kasia, dzięki której przeżyłam całą tę sytuację w nie najgorszym stanie, przyjechała kolejny raz wieczorem, aby być ze mną przy próbie przekazania maleństwa mamie zastępczej. Zapakowałyśmy Kropeczkę w pudełko wyłożone kożuchami na termoforze, z góry przykryte polarem. Nagrzałam powietrze w aucie do 26 stopni. Kasia własną dłonią całą drogę kontrolowała, czy nie jest małemu za gorąco bądź za zimno. Obie byłyśmy bardzo przejęte. 

Na miejscu okazało się, że kotka-matka jest akurat poza gniazdem, więc pani Ania (która zareagowała na apel o pomoc na FB) szybciutko podłożyła naszego maluszka do pudełka z czterema małymi, dziesięciodniowymi kotkami brytyjskimi, które przy naszym szczurku wyglądały jak niedźwiedzie. :) Maluszka maznęłam leciutko masłem. Kotka-matka zaniepokoiła się, co się dzieje z jej dziećmi, wskoczyła do pudełka, my wszystkie zamarłyśmy w oczekiwaniu na to, co będzie, a ona zaczęła go lizać! Bardzo troskliwie się nim zajęła, wylizała mu brzuszek, główeczkę i dupinkę i... nastawiła cycuszki do karmienia! Maleńtas, który cudownie wyglądał wśród niebieskich miśków, zaczął szukać cycusia, szukał i szukał, pierdołka jedna, i nie mógł znaleźć. My już zaczęłyśmy się podłamywać, wtedy nagle przyssał się! O rany! 

Najwyraźniej jednak cycuś został niedawno opróżniony przez nowe rodzeństwo, bo mały denerwował się, że niewiele mu leci. Wtedy kotka przewróciła się na drugi bok i przygarnęła go do świeżego, pełnego cycuszka. :) Od razu chciał to wykorzystać braciszek, ale pani Ania oderwała go od tego źródła dobroci i przystawiła naszego szczurka.
Łaciatek trochę znowu miał problem, by dobrze cycusia chwycić, ale kiedy to w końcu nastąpiło, przyssał się tak mocno, że prawdziwa pijawka by się nie powstydziła. Kocica wciąż ignorowała własne dzieci i z wielką troskliwością dbała o podrzuconą jej sierotkę, przysuwała ją do brzuszka łapką i wylizała całe ciałko.

Zostawiłyśmy wiec naszego maleńkiego podopiecznego w dobrych rękach,  choć Kasia płakała całą drogę do domu, trochę ze szczęścia, trochę ze zmęczenia, trochę z niepokoju...

Właśnie przed sekundą dostałam SMS:
Pani Gosiu, kropeczka pięknie ssie mleczko od przybranej mamusi, sama znalazła sutek i wspaniale sobie radzi, bardzo chce żyć, a my jej pomożemy. Mamusia bardzo o nią dba.

:))

Nie ma jeszcze co obwieszczać sukcesu, bo wiele może się wydarzyć, ale nowa mama już swojego przybranego dziecka nie odrzuci. To niezwykle troskliwa koteczka.

Kocia mama jest bardzo płochliwa, denerwowała się obecnością Kasi i moją, nie mogłyśmy podejść bliżej, za nic nie chciałyśmy jej stresować; było tam też dość ciemno, nie mam więc dobrych zdjęć, ale zaraz Wam pokażę to, co mam.

Oczywiście ta biała plamka w kropeczki to nasze maleństwo.

Jestem ogromnie wdzięczna pani Annie, że zareagowała na apel o pomoc, ale o tym napiszę już jutro.

Zmęczona jestem, wypiję herbatkę i idę lulu. :)