Wespół

Wczoraj poczułam, jak wypełnia mnie szczęście. 

Było namacalne i realne, a czułam je w sobie, jakbym się go najadła po same uszy.

 Piekłam ciasto. Jego zapach perfumował powietrze. Wrocławski komponował w swoim studiu. Dźwięki waltorni przebijały się subtelnie przez wygłuszone ściany. 
Amisia spała na wypranej kapie. 

Rufi rozciągnięty jak długi pochrapywał na środku pokoju, 

a Kajtuś ułożył się przy wyjściu na taras, groźnym okiem lustrując teren przed domem. 

Pod stołem kuchennym, na krześle, już czwarty dzień drzemała Parkitka... w depresji. 

Najadła się, napiła, może ona potrzebuje tylko odespać zły czas – pomyślałam. 

Potem razem poszliśmy odwiedzić naszego nowego piwnicznego gościa. 

Przyjechał przedwczoraj za sprawą miłej, młodej i oddanej kocim sprawom dziewczyny,

żeby dojść do siebie po kastracji. 

Natychmiast wespół zakochaliśmy się w tym młodziutkim, około dziesięciomiesięcznym 

kocurku o wyglądzie dzikiej pumy, gibkim ciele i długich nogach. 

Natychmiast oboje doceniliśmy jego niezwykłą urodę i miły charakter, którym nas ujął. 

Za to razem, wespół i oboje – dziękuję. 

I pamięć tego dnia, jako prezent, daję Ci w dniu urodzin, mój mężu. 

Realizuj odważnie swoje marzenia, a ja będę z Tobą wespół i razem, 

abyśmy oboje przeżyli jeszcze wiele takich dni.