Irlandzki tydzień

Witajcie! Piszę ten post z Irlandii. Jest niedziela rano, a ja jeszcze leżę w łóżku. Za oknem przepływają chmury i chyba będzie padać. Dziś o północy wylądujemy we Wrocławiu. Przeżyliśmy zjawiskowy tydzień. Zachwyt nad Irlandią powalił nas na kolana. Czasem miałam wrażenie, że nie zniosę już takiej ilości piękna, że rozpęknę się na kawałki, wydając kolejny okrzyk zachwytu! 

Zanim jednak zaczęłam piać nad urodą zielonej wyspy, pierwsze dni zajmowało mi zachwycanie się Casablancą i jej mężem, ich gościnnością i serdecznością, która nawet teraz mnie wzrusza, gdy tylko o tym pomyślę. 

Zgadałyśmy się któregoś dnia z Agnieszką mailowo, że byłoby to fajnie, gdybyśmy spotkały się na irlandzkiej ziemi, gdzie Aga z mężem mieszkają od kilkunastu lat. Ten plan, który na początku wydał mi się nierealny, właśnie został zrealizowany, co potwierdza moją życiową filozofię, że w przeciwieństwie do planowania i życia z głową w chmurach, liczy się tylko działanie, że tylko ono ma prawdziwy sens i wydaje prawdziwe, smakowite owoce. Na lotnisku w Cork wylądowaliśmy w poprzednią niedzielę. Na miejscu czekała na nas Agnieszka z mężem Rafałem. Chciało im się przyjechać po nas, w końcu nieznanych im ludzi, aż 100 km! 

Pierwsze łapczywie rzucane spojrzenia za okno potwierdziły moje wyobrażenia o tym kraju. Pastwiska pełne pasącego się bydła, pagórkowato-górzysty teren, zielono, chmurzasto, czysto. Irlandia przywitała nas cudnym słońcem, co okazało się nie takie oczywiste mimo sprzyjającej słońcu pory roku. Największym szokiem była jazda po lewej stronie drogi! Jak niezwykłe wydaje się to w pierwszym momencie!

I już jesteśmy na miejscu. Będziemy mieszkać w wynajętym domku (połówce) na tym osiedlu jak z bajki. Cudo!

U Agnieszki witają nas jej zwierzaki: Rysiu, Luśka i Henry. Co jeden, to piękniejszy, nie wiadomo kim zachwycać się najpierw. Każdy z nich to osobna opowieść. Czy pamiętacie, że Rysiek to pies po przejściach, który dopiero u Agi odzyskał radość życia, a Lusia - ta śliczna kotka została znaleziona na parkingu przed Tesco? Ogromnie się cieszę, że miałam okazję zobaczyć je na żywo!

Agnieszka przyrządziła dla nas kolację powitalną. Pisała mi wcześniej, że przeżywa mój przyjazd jak jakiejś królowej. I tak się do niego przygotowała! Przez cały pobyt czuliśmy się z MójCiOnem właśnie jak para królewska: zadbani, zaopiekowani, rozpieszczeni, otoczeni serdecznością i troską. 

Z całego pobytu zachwyt nad Agnieszką i Rafałem przebija nawet zachwyt nad Irlandią, co jak zobaczycie, nie jest rzeczą prostą z racji niezwykłych wrażeń, jakich dostarcza pobyt na wyspie. 

Jesteśmy oczarowani naszymi miłymi gospodarzami. Oboje są tak sympatyczni i mili, że więź sympatii rodzi się natychmiast, nie trzeba przełamywać żadnych lodów. Po prostu ich nie ma! Przez cały pobyt opiekowali się nami w sposób perfekcyjny, począwszy od zaopatrzenia nas w "kilka produktów spożywczych na początek", które wystarczyły nam na śniadania na cały tydzień (!!!), skończywszy na spędzeniu z nami (kosztem pracy) aż dwóch pełnych dni, i obwożeniu nas po kraju. Oboje są cudowni i muszę to jeszcze napisać - przebywanie z nimi stanowi przyjemność, tak miło się do siebie odnoszą. Nie mogę powtórzyć, jak słodko Rafał, który jest bardzo przystojnym, postawnym mężczyzną, mówi do żony. Zazdrośćcie dziewczyny, jest czego. :-) Agnieszka również nie pozostaje mu dłużna i przyjemnie jest pogrzać się w cieple ich wzajemnych relacji.

Już w poniedziałek zostaliśmy zabrani na pierwszą wspólną wycieczkę. Ring of Kerry to trasa biegnąca przez oszałamiające zielenią tereny Parku Narodowego, malownicze miasteczka i wioski, by dotrzeć na wybrzeże Oceanu Atlantyckiego, zatoczyć koło i po pokonaniu 180 km wąskimi, krętymi drogami, gdzie często ledwo mieszczą się dwa mijające się samochody (zwróćcie uwagę na prędkość dopuszczalną!) znaleźć się znów w Killarney. 

Trasa jest pełna atrakcji, na początku bujnie zielona, wśród zachwycającej przyrody, 

z pierwszym przystankiem na wodospad Torc utworzony przez rzekę Owengarriff, która wypływa z gór do jeziora Muckross. Podobno po obfitych opadach, gdy poziom wody w rzece znacząco się podnosi, wodospad Torc zamienia się w mały wodospad Niagara, który przyciąga wielu turystów. Do wodospadu wiedzie ścieżka wśród porośniętych mchem olbrzymich drzew, które robią niesamowite wrażenie. Zaczęło padać, więc jakość zdjęć jest znikoma, ale do tego trzeba się w Irlandii przyzwyczaić.

Po drodze można spotkać charakterystyczne, zbudowane z szarego kamienia kościółki i

mostki; wciąż pada...

W tym miejscu w 1861 roku damy dworu królowej Victorii zachwyciły się widokiem. Stąd nazwa: Ladies View. Musiało wtedy nie padać, choć i takie zamglone od mżawki dalekie plany mają swój niezaprzeczalny urok.

Tak jak ci często spotykani towarzysze podróży wędrujący w sobie znanym kierunku.

Ring of Kerry doprowadził nas do Atlantyku. Dla odmiany do deszczu dołączył silny wiatr

i na pobliskim szczycie, z którego teoretycznie roztacza się cudowny widok na morze,

MójCiOn wyszedł na zdjęciu dość niewyraźnie,

podobnie jak święta figura... A może to było odwrotnie... :)

Czas ewakuować się do auta

i zrobić przerwę na obiadek: tradycyjną irlandzką zupę na bazie ryb i owoców morza (seafood chowder) podawaną z chlebem sodowym oraz wspaniałe danie rybne. Taka zwykła przydrożna knajpka, a jedzenie jak w pałacu królewskim. Pycha!

Zjawiskowa trasa nad oceanem pozwala podziwiać ostro schodzące do morza klify,

i ujawnia niezwykły szczegół. Zbliżenie na jaśniejszą plamę przy brzegu

ujawnia, że woda bywa też lazurowa jak nad Adriatykiem!

Częściej jednak jest szara,

co doskonale rekompensują kolorowe kamienie kolejnej, niezwykłej plaży,

która mnie zachwyciła do tego stopnia, że nie mogłam oprzeć się mojej pasji zbieracza

i wielbiciela kamieni...

Słońce zaszczyciło nas dopiero po powrocie do naszej wioski, gdzie zasnęliśmy szczęśliwi, nasyceni wrażeniami i w oczekiwaniu na kolejne, które miały nadejść.
Jeśli ktoś pomyślał, że ten post jest za długi, to lojalnie ostrzegam, że kolejne będą dużo dłuższe. Chcę pobyt w Irlandii zapamiętać jak najdokładniej, bowiem każdy dzień przynosił coraz piękniejsze wrażenia.

Cdn.

A co dobrego w budyniowym świecie?