Weekend w raju

Wspominałam już wczoraj o przepysznym, zachwycającym maju anno Domini 2013. Dziś kilka na to dowodów. Słowa są niepotrzebne, może tylko po to, aby wyrazić swą wdzięczność, że może się to piękno oglądać, wąchać, dotykać i czuć. Że może się być jego częścią i brać je sobie pełnymi garściami do oczu i serca. 

Nasz wiejski dom przy uliczce Bocznej powitał nas szaleństwem kwiatów.  

W środku za to było szaleństwo much, więc kiedy skończyłam taniec z odkurzaczem, 

nad krowami już zachodziło słoneczko,

dając nam prywatny spektakl z cieni i chmur. 

Rano śniadanko. Nieważne co, ważne gdzie. 

Mieliśmy przy jedzeniu towarzystwo. Zatrzęsienie ich w tym roku.

Mój aparat wrócił z naprawy, więc jak narkoman na głodzie

 rzuciłam się fotografować wszystko, co żyje.  

Dziki bez, pachnący i delikatny jak ze skrzydeł motyla, ceglastą azalię w pełnym rozkwicie, 

kwiatuszki rzepaku rosnące wśród traw,

a nawet nadchodzący czerwiec. Będą czereśnie!

Tato bardzo lubił kalinę, często przynosił ją swojej mamie.

Ja zachwycam się szczególnie jej kwiatami, kiedy są jeszcze całkiem zielone.  

Starą blaszaną donicę bez dna uratowałam kiedyś przed wyrzuceniem. 

Pomalowałam ją i teraz przyozdobiona paprotką uroczo mi się odwdzięcza. 

Wykonałam też rzut na łąkę, rzut dosłowny, 

bo nie bacząc na mrówki, komary i osty, pstrykałam zdjęcie za zdjęciem.

Jak mogłabym się jednak oprzeć nowo urodzonym maczkom

czy skrzącemu się w słońcu dmuchawcowi?

Nawiązałam nawet łąkowe przyjaźnie.

Moja przyjaciółka gąsieniczka artystycznie mi zapozowała. 

Dzięki!

Czas na kawkę i słodkie lenistwo. 

Odkrywam ponownie Zegadłowicza.

Napisał:

"Zespoleni brzóz drogą, południem słonecznym, 

miłowaniem bezkresów kwiecistym a wiecznym..."

Zachwycił mnie ten wiersz.

Nadszedł czas, by zespoleni drogą, w trójkę, iść w las. :)

W las wiosenny, majowy.

Po drodze mijamy podwórko sąsiadki.
Do niedawna były tu kury, kaczki, indyki, psy i koty, a teraz? 

Kucyki! Ślicznoty.  

W lesie - festiwal konwalii. I oszołomienie, i zachwyt.  

Tak jak w ogrodzie.

Jak wygląda doskonałość? Tak. 

A raj? Tak.

A kiedy promienie zachodzącego słońca ozłociły łany młodego zboża

i wydobyły roje owadów latające nad łąką,  

przy ognisku pogawędziliśmy sobie nieco i choć kart nie pytaliśmy, co nas czeka, to... 

udało się nam nie narzekać. :-)
(na podstawie tekstu Pod Budą) 

Miłego dnia.

PS. Wzorem Ani.M., ze względu na klęskę urodzaju zdjęciowego, będę przez jakiś czas publikować zdjęcie przed północą, czyli ok. 21. ;) Nie czujcie się, proszę, zobowiązani do komentowania. Wiem, że dwa posty dziennie to stanowczo za dużo, po prostu chcę mieć radość z posiadania tych zdjęć na blogu.