Halo, halo, tu szpital!

Dobry wieczór! Czy ktoś mnie jeszcze pamięta? :)

Leżąc w łóżku, bawiłam się programem do obróbki zdjęć w telefonie, stąd te ramki. 

Piszę ze szpitala. W końcu poczułam się na tyle dobrze, że MójCiOn mógł przywieźć mi tu komputer. Muszę zacząć od ochrzanu. Nie owijając w bawełnę, muszę ochrzanić Was! Dlaczego nikt mnie nie poprawił, kiedy w poprzedniej notce pisałam gigantyczne głupoty? Czemu nikt nie zareagował, kiedy plotłam o tym, jak to moja operacja jest niepoważna i niemogąca dać komplikacji? 

Wszystko, co się robi z człowiekiem na sali operacyjnej, jest poważne i dokładnie wszystko może dać komplikacje. Przecież medycyna to nie matematyka i właśnie się o tym przekonałam. Jedyne, co Was usprawiedliwia,  to fakt, że widocznie czuć było w tym moim pisaniu pobożne życzenia i zaklinanie losu, żeby okazał się łaskawy.

Tymczasem podczas operacji objawiła się niespodzianka i o ile niespodzianki są zazwyczaj fajne i miłe, to na pewno nie w takiej sytuacji. Pierwotna diagnoza okazała się błędna, a objawy idealnie udawały jednostkę chorobową, którą nie były. Piszę tak oględnie i tak musi zostać, gdyż niezręcznie mi tutaj mówić wprost o takich intymnych sprawach. W każdym razie zrobił się szum i zamieszanie, zostali wezwani na salę operacyjną chirurdzy do konsultacji i operacja z planowanej pół godziny wydłużyła się niemal do dwóch. Teraz czekają mnie 2-3 tygodnie niepewności, bowiem wycięty twór pojechał na badania histopatologiczne. Nie wygląda to jakoś źle, wszelkie znaki świadczą o tym, że to sprawa niegroźna, ale może ja już nie będę niczego zaklinać. Poczekam spokojnie na wynik. Faktem jest, że jestem naprawdę spokojna.

Znieczulenie miałam zewnątrzoponowe i świetnie, bo chroniło mnie ono przed bólem aż do wieczora. Ciekawostka, że w pewnym momencie podczas zabiegu odzyskałam przytomność i zawołałam do pani anestezjolog: obudziłam się! Widzę - powiedziała ona z uśmiechem i zaraz coś na to zaradziła. :) W tym przebłysku świadomości usłyszałam rozmowę:

- Przetnij to - powiedział męski głos.

- Najpierw wytnę, potem przetnę - odpowiedział damski.

Ten właśnie dialog mocno wrył mi się w pamięć i nawet śnię o nim. Bardziej wrażliwych przepraszam za te szczegóły, mam nadzieję, że nie przekraczam jakichś granic, pisząc o nich.

Pierwsza doba po operacji to nic fajnego, ale leki przeciwbólowe na szczęście działają. Tak, jak mi tu radziłyście, nie dopuszczałam, aby ból się rozwinął i udało mi się to. Potem było i jest z każdym dniem lepiej. Jeśli dobrze się ułoży, to w piątek pójdę do domu lub choć wyjdę na przepustkę. W moim pokoiku, do którego przeszłam dziś z sali pooperacyjnej, czuję się trochę jak więzień, choć warunki mam luksusowe. Jestem sama! Wiosna jednak przechodzi mi koło nosa. Widzę z okna na 4 piętrze, że coś tam na dole kwitnie na biało. Kasztanowiec... o nim zrobię osobną notkę, bo bardzo sobie na to zasłużył, a ja jestem mu wdzięczna za towarzystwo.

Opiekę mam super. Siostry są uczynne i miłe. Na najmilszą trafiłam zaraz po operacji, więc miałam szczęście. Wiadomej piguły unikam, nie wchodzę z nią w żadne relacje. Widzę, że ona tu pełni rolę szarej eminencji i nawet lekarz nie ma z nią szans. :-)
Niech tam jej się wiedzie jak najlepiej, mnie już przeszło i nawet mam trochę żalu do siebie za to wywlekanie tego na blogu. Przecież to drobiazg. Jeżeli jest się na co skarżyć, to na jedzenie. Ble i fuj.

Jest jednak coś bezcennego, co już zyskałam dzięki temu pobytowi w szpitalu. To miłe uczucie bycia ważną i kochaną przez bliskich. Niesamowicie wzruszyłam się, kiedy się dowiedziałam, że MójCiOn dzwonił zaniepokojony za moimi plecami do mojej lekarki, żeby upewnić się, czy ona aby na pewno powiedziała mi wszystko. Dowiedziałam się o tym od niej. :)

Moja kochana Mama jest u mnie codziennie, przynosi mi różności: placuszki ziemniaczane z jogurtem, rogaliki drożdżowe z różą, galaretkę z truskawkami, wzmacniające batoniki z migdałami, banany i mandarynki.

Dołożywszy do tego prince polo i truskawki od męża, mam obawę, że jak tu jeszcze trochę posiedzę, to będą mnie musieli chyba stąd wyciągać dźwigiem!

Dziękuję z całego serca za wszelkie wyrazy troski i zainteresowania, które płynęły do mnie wciąż z bloga, poczty i za pośrednictwem Joli. Wiem też, że nie chcieliście mnie niepokoić i za to też dziękuję . :) 

Dostałam nawet zdjęcia na szczęście! Kotek, moje ulubione kwiatki i urocza biedroneczka. 

Od Joli i Marii.

Dobrej nocki!