Kacper w nowym domu

Witajcie, jak humorki?

Zapowiada się piękny poniedziałek, środa jeszcze piękniejsza, trochę gorzej będzie pod koniec tygodnia, ale to fajny powód, żeby popołudniami zaszyć się z książką pod kołdrą i nie wyściubiać nosa na deszczowy dwór. :-)

W Neapolu będzie cieplutko, jedziemy?

OK, dość zagadywania, czas opowiedzieć, co tam u Rudzika Kacperka. Wrócę jeszcze na chwilę do mojego pokoju i do wizyty przedadopcyjnej, na którą przyszła Pani Ania z mężem. Zgadnijcie, czym ujął mnie Pan Mąż? :-)

W sobotę, w dniu zero, kochany Kacperek w transporterku był grzeczny, cichutki, nie wiedział, a może jednak tak, że to dla niego kolejna ważna zmiana życiowa. Kto zgadnie, czym ujęło mnie wejście do mieszkania Pani Ani? :-)

W mieszkaniu przywitał nas Imbir, wyjątkowej urody, uratowany ze schroniska, kocurek, rówieśnik Kacperka. Zgadnijcie, czym ujął.... ;-)

Kacper wypuszczony z kontenera wyruszył na zwiedzanie mieszkania, ale widać było, że jest przerażony. Nikt nie spodziewał się jednak, że będzie inaczej.

Imbir ze stoickim spokojem podążył za gościem. Jest to kot nadzwyczaj spokojny, opanowany, wcale nieagresywny. I pomyśleć, że takie cudo mogłoby marnieć w schronisku...

Kacper zadekował się na dobre pod kanapą, a niezrażony tym faktem Imbir podsiadł swoją panią, wyłożył się i domagał pieszczot. Pani Ania musiała przynieść sobie kolejne krzesło, bo przecież nie wygoniłaby kota. :) Zgadnijcie, czy mnie to ujęło. :)

Obie próbowałyśmy wywabić naszego bohatera spod łóżka, ale pozostał głuchy na nasze zachęty, aż do momentu, kiedy już z MójCiOnem mieliśmy wyjść -

- wtedy podszedł do swojej nowej pani. 

Z ciężkim sercem pojechaliśmy do domu. Tęsknota boli. Trzymanie kciuków, żeby się wszystko udało, jest ciężką pracą. Po południu dostałam jednak zdjęcia świadczące o tym, że idzie ku dobremu.

Zdjęcia autorstwa Pani Anny

A wieczorem kolejne. Kto zgadnie, czy ono mnie ucieszyło?

Zdjęcie autorstwa Pani Anny

Wczorajszy dzień był trudny. Trudny dla Kacperka, który odbył podróż do lekarza z powodu chorego oczka, trudny dla mnie, bo bardzo się tym przejęłam, trudny dla Pani Ani, która musiała ponieść skutki mojego przejęcia, a także napiętych nerwów i niepokoju. Nie jest ze mną łatwo, o nie! Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że Pani Ania, która jest kociarą, wykaże się wyrozumiałością dla innej kociary, której niepokoje podyktowane są troską o kota.

Zgadnijcie, czy łatwo tak oddać kota, którego się już pokochało.