Guillaume Musso - "Wrócę po ciebie"

Zachęcona dobrą, wręcz entuzjastyczną recenzją na jakimś blogu kupiłam MójCiOnowi w prezencie na urodziny książkę „Wrócę po ciebie” autorstwa Guillaume Musso.

Nie taki był mój zamysł, ale myślę, że po dwóch dniach nerwów i hamowania chęci ciepnięcia tej książki w morze, On jeszcze bardziej jest w stanie docenić dobrą literaturę i cieszyć się nią. Zresztą zobaczcie sami, co napisał:

Nie wrócę po ciebie, Guillaume.

Guillaume Musso jest z wykształcenia ekonomistą. Idąc dalej: jest również świetnym biznesmenem. Pisze z powodzeniem dla milionów. Czytelników i dolarów.

"Wrócę po ciebie" wpasowuje się zdecydowanie w nurt popkultury literackiej. Jest harlequinem przyprawionym odrobiną sensacji i fantastyki. Autor bez żenady korzysta z pomysłów zgranych z wcześniejszych utworów innych twórców. Nie wstydzi się powoływać wprost na stronach swojego plagiatu na niedościgniony "Dzień Świstaka". Jego prawo autorskie opiera się na wymieszaniu tych pomysłów i utkaniu z nich intrygi, która do końca ma trzymać w napięciu i zaskakiwać. Robi to jednak tak nieudolnie, że mniej więcej w połowie książki (dokładnie od momentu, w którym bohater ogląda nagrania z kamery w klubie) wiedziałem już, kto (i z czyjego nadania) zabił. Nie w przenośni - dosłownie.

Prymitywny język literacki i papierowe postacie pełne niespójnych zachowań, uwikłane w irytujące dialogi to słabe strony autora. Intryga - na poziomie Grishama trzeciej kategorii. Suspens - piąta woda po Kingowym kisielu (obaj klasycy popkultury są chętnie przywoływani przez autora). I chyba ze względu na te łatwo wyczuwalne niedostatki autor postanowił okrasić swoją powieść niezliczoną ilością cytatów z dzieł, jak na popkulturę przystało, które wszyscy dobrze znają (lub powinni) i lubią (lub polubią). Ot, choćby zaczyna się wszystko cytatem z "Cienia Wiatru" Zafona, który nijak się ma do treści opowiadania. Ale co z tego?! Liczy się chwyt marketingowy!

I nie to, żebym miał coś przeciwko kulturze masowej! Odrzuca mnie to, że ten literacki kicz jest pełen irytujących, melodramatycznych idiotyzmów. Aż mnie kusi, aby rzucić przykładami. Podam Wam dwa spośród pozostałych dziesiątków nonsensów. Co powiecie chociażby o profesjonalnym  mordercy, zimnym i bezwzględnym draniu, który ma na swoim koncie wiele płatnych ofiar, a jednakże na kartach tego dzieła niespodziewanie załamuje się i popełnia samobójstwo, gdyż mordując sobie pewnego gościa... postrzelił niewinną osobę?!! A jak zareagujecie na histerycznego i spazmatycznego szczeniaka, lat kilka, który bez opamiętania i bez przerwy wydziera się a to, że chce być Indianinem, a to, że chce iPhonaaaaaa!, doprowadzając swoją matkę do takiego rozstroju nerwowego, że ta, prowadząc auto, śmiertelnie potrąca przechodzącą przez jezdnię dziewczynę, po czym słyszy z ust nagle wydoroślałej i opanowanej latorośli: "mamusiu, to nie twoja wina, to wina tej dziewczyny, przechodziła i nawet nie popatrzyła, czy coś jedzie". Jaka niespodziewana spostrzegawczość połączona z empatią, prawda?!

Ku zaspokojeniu popkulturowych potrzeb tekst opływa też morze popularnych marek (odzieżowych, motoryzacyjnych etc.), miejsc, które należy znać  lub w nich bywać (knajpy, kluby etc.). Jest tu bogactwo, blichtr, sława. Jednym słowem, całe przedsięwzięcie jest cool, hip and trendy. American glamour z domieszką francuskiego snobizmu (jedna gwiazdka Michelina dla niedawno założonej knajpki). Biznes na całego. Miliony czytelników (ach, te miliony dolarów...) mają mieć wrażenie, że liznęły wielki świat i wielką literaturę.

Ja się nalizałem aż do estetycznych nudności i przekazuję do skupu makulatury.