Nietykalni

Byliście w kinie na „Nietykalnych”?

Ten film  to, jak podaje dystrybutor filmu w Polsce – Gutek Film, komedia, która oczarowała już dwadzieścia pięć milionów osób na całym świecie. Na jej punkcie oszaleli najpierw Francuzi, potem Niemcy, Włosi, Hiszpanie. Od trzynastego kwietnia szał na „Nietykalnych” ogarnia też Polskę. I ja się wcale nie dziwię. To piękny film!

Słyszałam od różnych osób pozytywne o nim opinie, ale z zasady nie wierzę już w takie zapewnienia. Muszę się sama przekonać.

Jest to historia oparta na faktach. Opowiada o przyjaźni, która połączyła sparaliżowanego, poruszającego się na wózku milionera Phillippa (świetna rola Françoisa Cluzeta, który emanuje niezwykłym urokiem,  a przecież niełatwo zagrać sparaliżowanego człowieka, który włada tylko głową) z młodym czarnoskórym mężczyzną Drissem, pochodzącym z paryskich blokowisk, który dodatkowo ma kryminalną przeszłość. To spotkanie to zderzenie dwóch światów, ogromnego bogactwa i biedy, tzw. kultury wyższej i kultury masowej, pełni zdrowia i siły z niewyobrażalnym kalectwem.

To ich historia zainspirowała twórców filmu.

Bałam się, oglądając ten film, że jednak będzie przygnębiająco, że skoro jest to historia prawdziwa, musi być smutna, spodziewałam się tragicznych scen opowiadających o wypadku i życiu w niepełnosprawności.

Tymczasem nic takiego nie miało miejsca. Te smutne życiowe okoliczności są zredukowane do kilku dobrych, refleksyjnych scen, a cały film tchnie optymizmem i nadzieją. Dawno tak dobrze nie bawiłam się w kinie. Film jest doskonały. Jest spełnieniem moich marzeń o odprężeniu, wyluzowaniu i naładowaniu się dobrą energią. Nie cierpię przemocy w kinie, nie nadaję się do oglądania filmów typu „Róża”, który choć bez wątpienia jest wybitny, pokazuje taki poziom cierpienia, agresji i okrucieństwa, że jest dla mnie nie do przejścia - wyszłam w połowie i żałuję, że tak późno.

„Nietykalni” to coś innego. Ten obraz daje nadzieję, wzrusza, ale jest przede wszystkim świetną komedią ze wspaniałą rolą Omara Sy, który rozśmieszał mnie do łez. Nie wierzę, że tak było naprawdę. To taka bajkowa wersja tego, co było pierwowzorom tego scenariusza, tego, co przyniosło życie.

Pisałam już tu, że mam duszę dziecka. Kocham bajki, uwielbiam gdy wszyscy wokół się kochają i jak wszystko dobrze się kończy. „Nietykalni” tacy właśnie są, a minuty w kinie mijają niespostrzeżenie, nie ma ani jednej chwili nudy czy chęci spojrzenia na zegarek.

Film ten niesie dla mnie mądre przesłanie, że zawsze i wszędzie warto mieć otwartą głowę, warto zaryzykować, dopuścić inny punk widzenia, poznać inną muzykę, inne poglądy, być ciekawym świata i ludzi.

Podsumowanie dla tych, którym nie chce się czytać całości:

Ciepły, lekki, mądry i wspaniale zagrany. Żal mi było, że się skończył. Chętnie do niego wrócę.

Nie do końca jednak rozumiem, skąd taki tytuł? Ktoś mi wyjaśni?

Kajtuś też miał przyjaciółkę od serca w czasach, kiedy Amisi jeszcze nie było na świecie. Kochał ją jak Ami Rufiego. Niestety, nie ma już jej z nami. 

Zdjęcia dotyczące filmu ze stron: http://www.filmweb.pl , http://www.chillibite.pl/2012/04/lekarstwo-na-piatek-trzynastego.html http://www.guardian.co.uk , http://www.nytimes.com.