„Wyśpiewam Wam wszystko” – Urszula Dudziak

Podoba mi się ten tytuł! Dostałam tę książkę od koleżanki. Myślę, że gdyby nie to, nie skusiłabym się na nią sama, choć bardzo lubię czytać biografie. Teraz, kiedy przez weekend ją „połknęłam”, wiem, że straciłabym wielką frajdę. Już pierwsze słowa wstępu mnie zaczarowały, natchnęły optymizmem i zachęciły do czytania, ponieważ zawierają niezwykłe wyznanie. „Przed chwilą skończyłam sześćdziesiąt osiem lat i mówię głośno i wyraźnie, że jestem w najważniejszym, a może i najpiękniejszym okresie swojego życia”. Pani Urszula zaraz wyjaśnia, dlaczego tak twierdzi, a to wyjaśnienie jest, mam wrażenie, przepisem na taki stan. „Dzieci są dorosłe, cieszę się z tego, jakie są. Kocham to, co robię, jestem ciągle zajęta i mam ogromny zasób energii.  Czuję wokół siebie wiele dobrych, życzliwych spojrzeń, słyszę wiele ciepłych słów.” 

Książka jest zbiorem wspomnień, anegdotek, opowiadań i historii z bardzo ciekawego, bujnego życia piosenkarki. Napisana prostymi, trafnymi słowami, szczerze, spontanicznie, z poczuciem humoru i dystansem do siebie stanowi miłą lekturę. Pokazuje, że pot, krew i łzy mogą pojawiać się zarówno ze smutku i rozczarowań, jak i ze szczęścia i ekstazy, jak to w życiu. 

To spojrzenie kobiety dojrzałej na siebie sprzed lat, na swoje życie, na swoje wybory. Już bez fałszywych wstydów, raczej z braniem odpowiedzialności za swoje czyny, już bez pretensji do nikogo, raczej ze zrozumieniem, dystansem i wybaczeniem. Jeśli ktoś jednak będzie szukał w niej głębokiej analizy czy poważnych życiowych obrachunków, to zawiedzie się. 

Cieszą mnie jak dziecko perełki, które znalazłam w tej książce. Zachwyt nad sobą młodą i pełne niedowierzania pytanie „Czy ja naprawdę uważałam, że jestem brzydka? - Chyba miałam źle w głowie!” Też tak macie? Zawsze na etapie, na którym jestem, nie podobam się sobie, jestem z siebie wciąż niezadowolona, za gruba, za brzydka, za jakaś. Potem, kiedy oglądam siebie na zdjęciach sprzed lat, myślę jak Pani Ula „Czego ja od siebie chciałam? Niepojęte!”.  Oczywiście nadal uważam, że teraz to już gorzej być nie może. ;-)

Wiele jest w tej książce nazwisk, wiele muzycznych wspomnień, które niekoniecznie do mnie przemawiają, ale znalazłam w niej to, co cenię i podziwiam najbardziej: wielką radość życia, zachłanność na nie, optymizm i docenianie. Pani Ula kończy swoją opowieść słowami „Ja dopiero zaczynam”. I ja jej wierzę!

I jeszcze cudowna myśl, którą zostawiłam na koniec jak wisienkę na torcie, choć też zawarta jest we wstępie do książki: „Chciałabym mieć te swoje sześćdziesiąt osiem lat przez co najmniej lat dziesięć, a potem włączyłabym bieg wsteczny”.  

A więc to takie proste? Cieszyć się z tego, jakie są dzieci, robić co się kocha, być ciągle zajętą i otaczać się dobrymi, życzliwymi ludźmi. 

Sobie i Wam, tego życzę. :-)